Sisters in crime

46. Lee

Ik loop op een vreemde plek. Een grasveld, volgens mij, met laaghangende mist en eng uitziende bomen langs de randen. In het midden staat een reusachtige boom die roept dat ik naar hem toe moet komen. Dat doe ik, maar dan schieten er aan alle kanten messen uit de boom.

Langzaam word ik wakker. Wat is die pijn aan mijn hoofd? Waarom zitten mijn armen zo raar en waarom kan ik ze niet bewegen? Ik doe mijn ogen open. Shit.

"Ah, mijn prinsesje is wakker. Mooi. Jullie bewusteloos van kant maken is gewoon minder leuk."

Ik kijk recht in het gezicht van Emil. Mijn hoofd is nog steeds duf. Als ik om me heen kijk realiseer ik me waar we zijn: op het dak van de school. Sydney, Connor en ik zitten met z'n drieën aan elkaar vastgebonden zoals je het altijd in cowboyfilms ziet. "Wat ben je van plan?"

"Ik dacht er eerst aan om jullie te overgieten met benzine en dan in de fik te steken," vertelt Emil met een sadistische grijns op zijn gezicht. "Maar ja, het is op dit moment nogal lastig om snel aan benzine te komen, dus moest ik iets anders verzinnen. Gelukkig vond ik dit touw bij de nooduitgang van het technieklokaal."

"Ja, en?" Connor klinkt not amused, maar dat zijn we geloof ik allemaal..

"Tja, als ik jullie hier naar beneden gooi dan is er nog een kans dat jullie het overleven. Daarom moet het maar zo." Hij trekt iets uit zijn zak. Het lemmet van een mes schittert in het zonlicht. "Tenzij jullie een beter idee hebben natuurlijk."

"Ja." De stem van Sydney klinkt plots krachtig. Als ze maar niet gaat zeggen dat haar idee is dat hij ons vrij moet laten. Dat doet hij toch nooit. Maar ze zegt iets heel anders. "Ik wil het zelf doen."

Verbaasd probeer ik achterom te kijken, maar dat gaat niet door het touw waarmee we vastgebonden zitten. Wat is ze van plan?

Emil is al net zo verrast als ik. "Wat zelf doen? Je keel doorsnijden?"

"Persoonlijk zou ik liever mezelf ophangen of een overdosis nemen, maar als jij wilt dat ik mijn keel doorsnijd dan is dat ook prima. Ik wil niet meer leven. Dat is niks voor mij. Hoe eerder er een eind aan komt, hoe beter."

Ik ben zo in de war dat ik niet meer weet wat ik moet denken. Wil ze echt dood? Nee, dat kan niet. Dit moet ze spelen. Maar waarom? Ik kan het niet begrijpen.

Beneden ons klinkt de zoemer die het begin van het zevende uur aankondigt. Nog vijfenvijftig minuten tot pap op school is met zijn pistool. Kunnen we onze dood nog vijfenvijftig minuten uitstellen? Helemaal, bedoel ik eigenlijk.

In mijn hoofd vormt zich een plan. "Laat haar mij ook doen. Jij mag kijken."

"Zusjes die elkaar vermoorden?" Hij geniet ervan. "Dat ga ik filmen en op YouTube zetten. Wordt vast een grote hit. Jij ook nog speciale wensen, krullenmeisje?"

Voordat Connor heeft kunnen antwoorden, trekt Sydney haar mond open. "Ik snijd haar keel ook wel door. Geen probleem. Kun je me even losmaken dan? Ik kan er zo niet bij."

Gespannen hou ik mijn adem in. Gaat dit plan lukken? Ik probeer vooral niet te doen alsof ik in de gaten heb waar Sydney mee bezig is terwijl Emil zich voor haar neerhurkt. "Ik vertrouw je niet. Eigen schuld, dikke bult. Daarom denk ik ook niet dat jij nog een kans krijgt om je laatste wensen te vervullen. Ook al houden die wensen in dat je zelf je zussen mag onthoofden."

"Alsjeblieft?," smeekt Sydney. "En ik wil een afscheidsknuffel van ze. Je hebt zelf ook een zusje. Kun je je voorstellen hoe het is om te weten dat je haar nooit meer zult zien? Laat ons nou heel even. Bovendien levert het  je vast veel hits op YouTube op."

"Oké, jij je zin." Voorzichtig knoopt hij het touw los. Hij laat Sydney eruit, maar slaat wel een arm om haar nek terwijl hij het touw weer vastknoopt rond Connor en mij. Hij is ook niet achterlijk. "Ga je gang. Knuffel maar even. Maar onthoud dat ik het mes heb. Eén onverwachte beweging en jullie gaan eraan."

"Ik doe niks, echt niet." Sydney slaat haar armen om Connor en mij heen. "Ik hou van jullie. Sorry dat ik soms vervelend was. Dat was gewoon mijn taak als het kleine zusje. Het spijt me zo dat ik jullie nu jullie leven moet ontnemen."

"Dat geeft niet." Connor lijkt het nu ook door te hebben. "Liever jij dan hij. Ik sterf liever uit liefde dan uit haat."

"Wat een sentimenteel gedoe," moppert Emil. "Zijn jullie bijna klaar?"

"Ga maar," fluister ik naar Sydney.

Ze draait zich om met een sombere blik in haar ogen. "Ik ben er klaar voor. Geef me dat mes maar. Wie wil er eerst?" Ze neemt het mes, een simpel vleesmes uit de keuken, aan en loopt een rondje om ons heen alsof ze wil kijken waar ze moet beginnen. "Hannah, jij bent de oudste. Jij hebt al het langste op deze wereld rond gelopen, dus je mag nu ook als eerste weg." Ze komt met het mes bij me zitten en buigt zich zo ver mogelijk naar me toe. "Duw me."

Ik doe wat ze vraagt. Met het mes in haar hand valt Sydney tegen Connor aan. Die valt achterover en omdat ik nog steeds aan haar vast zit, val ik ook. Ik sluit mijn ogen en doe alsof ik bewusteloos ben.

Sydney springt op. "Shit Emil, ze is weer bewusteloos. Dat komt door die wond op haar hoofd. Zal ik wachten tot ze wakker is?"

"Nee. Begin maar gewoon met je andere zus," is zijn antwoord.

Ik hoor hoe Sydney een paar passen zet. "Zo kan ik er toch niet bij? Kun je haar niet even losmaken?"

"Ja, en dan door jullie te grazen worden genomen zeker? Dacht het niet."

"Je kunt haar vastbinden aan die mast daar. Dan weet je zeker dat ze niet weg kan lopen."

"Oké."

Geluiden klinken achter me, maar ik kan ze met gesloten ogen nauwelijks plaatsen. Laat dit plan alsjeblieft slagen.

- - -

A/N De zusjes begeven zich nog steeds in een uiterst gevaarlijke situatie. Hoe zal dit aflopen? Je leest het zaterdag. En omdat dit verhaal bijna afgelopen is op mijn profiel ook maar vast wat reclame voor één van de volgende verhalen.