Sisters in crime

48. Sydney

De lange gang onder het politiebureau voelt inmiddels vertrouwd aan. Dat weerhoudt mijn lichaam en geest er blijkbaar niet van om zenuwachtig te zijn. Nog maar drie weken geleden wist ik niks van het bestaan van dit ondergrondse kantoor en nu hangt mijn toekomst ervan af.

Pap zwaait naar ons vanuit een ruimte waarvan de deur open staat. Hij is in gesprek met een collega. Ik weet de kracht te verzamelen om terug te zwaaien.

Als we voor de deur van Johans kantoor staan, geeft mam ons een groepsknuffel. "Maak je niet zo druk. Het komt wel goed. Ik wacht hier op jullie."

Ik strijk mijn shirt recht, een koraalroze gevalletje dat ik van Lee heb geleend. Dat voelt volwassener. Misschien straalt dat wel over op de bobo's hier.

"Kom." Lee draait zich om en klopt op de deur.

Even hoop ik dat er niemand is en dat we weer weg kunnen, maar dat is natuurlijk niet zo. We hebben deze afspraak gisteravond gemaakt. Natuurlijk is er iemand. Ik moet me ook gewoon niet zo aanstellen. Het beangstigende is alleen dat de reden dat ik zo zenuwachtig ben is omdat ik weet dat dit de plek is waar ik mijn toekomst wil slijten. Ik wil niet dat ze die op wat voor een manier dan ook van me afnemen.

"Binnen."

We betreden de kamer, in volgorde van oud naar jong alsof we het expres doen. Er staan drie stoelen klaar voor het bureau, waarop we plaatsnemen.

"Zo, de Donovans." Johan kijkt niet blij, maar ook niet extreem ontevreden. Dan zal het wel meevallen.

"Hoi," piept Connor. Zo te horen is ze net zo zenuwachtig als ik. Lee lijkt het minste ergens last van te hebben. Zij gaat zitten alsof ze hier elke dag komt en schudt haar lange haar vol zelfvertrouwen naar achteren. Dit is de Lee die ik ken. Hard van buiten, zacht van binnen. Ik ben eerder andersom.

Johan schuift wat met een stapel papieren en haalt dan een map tevoorschijn. Die klapt hij open, om iets dat erin zit grondig te bestuderen. Dan kijkt hij ons aan. "Opdracht afgerond binnen anderhalve week. Niet slecht. Er zijn teams die er langer over doen."

Dat zei mam ook al. Betekent dat dat we mogen blijven? Voor de rest van ons leven? Alsjeblieft?

"De manier waarop had beter gekund, maar jullie zijn dan ook nog maar in training."

Ik wil het uitschreeuwen. Hij is tevreden! Oké, niet helemaal, maar hij is ook niet ontevreden. Het kost me moeite om rustig in mijn stoel te blijven zitten. Ik kijk naar mijn zussen. Er speelt een lach rond Lee's mondhoeken en ook Connor lijkt gerustgesteld. Ze kan haar Toby blijven zien.

"Jullie zullen hard moeten werken om net zo goed te worden als jullie ouders, maar ik ga ervan uit dat dat voor meisjes met het Donovan-bloed geen probleem is. Het zit tenslotte in jullie familie." Johan rommelt wat met de papieren in zijn map en haalt er dan een vel uit. "Ik heb hier nieuwe roosters voor het verdere verloop van jullie training."

Nu spring ik wel op om een dansje te doen. Drie paar ogen kijken me vreemd aan terwijl ik gil. "We mogen blijven, we mogen blijven!"

Johan gebaart dat ik moet gaan zitten. "Rustig, kleine meid. Ik vind het fijn om te zien dat je het hier zo naar je zin hebt, maar er zijn natuurlijk wel een aantal voorwaarden aan verbonden. Zeker gezien jij nog veel en veel te jong bent om dit werk naar behoren te kunnen uitvoeren."

Kom op, zeg. Ga nou niet de lol verpesten. Altijd dat gezeik over mijn leeftijd. Ik ben geen vijf meer.

"Voorlopig doen jullie alle drie geen opdrachten meer," zegt Johan streng. Hij kijkt naar Lee. "Jij maakt eerst je training af en dan zetten we je daarna weer in." Dan kijkt hij Connor en mij om de beurt aan. "En jullie twee gaan ook door met de training. Daarna kunnen jullie hier terug blijven komen om op de hoogte te blijven en misschien nog wel eens een klein klusje te doen, maar de echte opdrachten krijgen jullie pas vanaf jullie zeventiende verjaardag. Ben ik duidelijk?"

Ja, helaas wel. Geen actie in de tent meer voorlopig.

"En doe ondertussen je best op school, Sydney. Zonder diploma kun je je toekomst hier ook wel vergeten."

"Geen probleem," antwoord ik. "Ik zal voortaan alleen maar negens en tienen halen." En nooit meer spijbelen om onder een geschiedenisproefwerk uit te komen. Ik, Sydney Donovan, word een modelleerling.

"Mooi." Johan leunt tevreden achterover in zijn zwarte bureaustoel, zo'n zelfde als bij ons thuis in de kelder staat. Misschien kregen ze wel groepskorting bij het aanschaffen ervan. "Dan kunnen jullie nu gaan. O, en als er vanuit jullie school roosterwijzigingen zijn geef ze dan even door aan de receptioniste. Dan passen we jullie trainingsschema aan."

Ik geef met liefde alle informatie over mijn leven, tot mijn pincode aan toe, aan de receptioniste als dat betekent dat ik hier de rest van mijn leven mag blijven werken. Samen met mijn zussen! We kunnen een team vormen en samen de misdaad bestrijden. Of zoiets. Opgelucht verlaten we de ruimte.

Ik ben de eerste die op mam af rent en haar omhelst. "We mogen blijven!"

"Ik zei het toch," lacht ze. "Jullie zijn mijn eigen topspionnetjes. Dat zit in jullie genen."

"Ja, zoiets zei Johan ook al," merkt Lee op. Ze ziet er blij uit.

Connor knikt. "Ik denk dat opa ons een bekentenis over zijn leven verschuldigd is. Wie had gedacht dat wij deze baan konden krijgen dankzij zo'n oude gehandicapte bromsnor?"

Mam lacht weer. "Laat hem dat maar niet horen. Kom, dan gaan we het aan papa vertellen. Hij zit in de kantine."

Als het er niet zo stom uitzag zou ik huppelend door de gang zijn gerend. Maar omdat ik inderdaad geen vijf meer ben, gedraag ik me als een normaal, beschaafd mens. Mijn toekomst is veilig. Dit is zeker weten de mooiste dag van mijn leven tot nu toe. Staat er al champagne koud?

- - -

A/N Ahw, die Sydney toch :) Dit is alweer het laatste hoofdstuk vanuit haar, maar lang zullen we haar gelukkig niet hoeven te missen. Woensdag komt de laatste update van dit verhaal en het volgende deel zal beginnen op zaterdag, met twee updates per week.

Oh, en ik heb ook eindelijk mijn Engelse vertaling van 'Liefde in de tent' gepubliceerd. Dus als iemand hier briljant is in Engels en niks te doen heeft, kom eens kijken en geef eventueel wat tips. Tot woensdag!