Sisters in crime

22. Lee

Ik heb geen idee hoe ik het vertrouwen van Emil kan winnen, maar nog eens een gesprek met hem proberen aan te knopen lijkt me een goed begin. Het is alleen zo lastig dat ik die jongen voor geen meter begrijp. Vorig jaar heeft een jongen me gevraagd voor het schoolfeest en bleef hij weken in mijn buurt hangen, ondanks dat ik hem had afgewezen. Nu heb ik 'ja' gezegd en praten we nog niet eens met elkaar. Dat is niet normaal, toch? Niet dat ik er zoveel verstand van heb. Helemaal niet, eigenlijk.

Vol goede moed klop ik op de deur van zijn kamer. Ik hoor geen geluid, maar duw toch de klink naar beneden. Als ik de deur eenmaal een stukje open heb geduwd, zie ik dat Emil achter zijn bureau zit. Het ziet eruit alsof hij huiswerk aan het maken is, maar als ik binnenkom lijkt het alsof hij iets probeert weg te moffelen. Ik vond het toch al vreemd, want hij heeft de typische houding van iemand die nooit wat aan zijn huiswerk doet. "Hi. Actually I was wondering why you want me as your date to the party tomorrow. You don't even seem to like me."

Emil kijkt me aan en er verschijnt een lachje op zijn gezicht. Het is me niet duidelijk of het gespeeld is of niet. "Don't I, Hannah? Well, let me be clear: I like you very much. It's just... I'm a little bit stressed. It's only a few weeks till exams and my father is going to hate me if I fail."

Ja, vast. De vader in kwestie vindt het waarschijnlijk een groter probleem als hij erin faalt om de burgemeester om te leggen. "Are you preparing your exams now?"

"Yes. And what were you doing?"

"Oh, I was just wondering what I should wear tomorrow night, but I think I already know it. My chiffon dress would be perfect." Speels draai ik een pluk van mijn blonde haar rond een vinger. Het geeft me de kans om even na te denken over hoe ik dit gesprek wil vervolgen. "I hope you won't be stressed tomorrow night so we can enjoy our date. I'm looking forward to it."

Hij lijkt oprecht blij te zijn met die mededeling. Hij staat op van zijn bureaustoel en komt vlak voor me staan terwijl hij me recht aankijkt. "It will be great. Tomorrow you are my princess."

Automatisch verschijnt er een lach op mijn gezicht. Meteen schrik ik van die reactie. Wil dat zeggen dat ik het leuk vind om zijn prinses te zijn? Dat wil ik niet. Ik ben de spion die hem moet ontmaskeren, niet het meisje dat zich vrijwillig in zijn gespierde armen stort om daarna gedumpt te worden als oud vuil.

"Sorry Hannah, but I have to go on with my homework now. I promise I will be nicer tomorrow."

Dat zou geen vervelend idee zijn. Hij gedraagt zich nou niet bepaald alsof ik zijn ideale date ben. Heeft hij me echt alleen maar mee uit gevraagd om de zoon van de burgemeester te pesten? Weer sta ik versteld van mezelf. Vind ik dat nou erg? Ik besluit dat het inderdaad tijd is om te vertrekken, voordat ik nog meer van die gekke dingen ga denken.

 -

Het is nu of nooit. Victoria is met Alina naar turnen, Emil is naar fitness en Robert is naar de verjaardag van de buurman. Hoewel er dus niemand in huis is probeer ik toch zo stil mogelijk te doen als ik de werkkamer in sluip. Toen ik aan de telefoon tegen mijn zussen zei dat ik hopelijk nog meer bewijs kon zoeken had ik geen idee waar ik dat moest doen en om eerlijk te zijn heb ik dat nog steeds niet. Deze kamer heb ik al twee keet doorzocht, al had ik allebei die keren een specifiek doel. Ik moest de zender verstoppen en het rattengif vinden. Wat hoop ik hier nog meer te vinden?

Lusteloos trek ik een la open. Het lijkt me sterk dat hier ergens een dagboek ligt waarin de haat jegens de burgemeester uitgebreid besproken wordt. Besluiteloos sta ik met het handvat van de la nog tussen mijn vingers. Misschien kan ik beter ergens anders gaan zoeken, maar waar? In de slaapkamer, het tuinhuisje, de spoelbak van de wc?

"And what are you doing here?"

Ik schrik me rot als Robert ineens achter me staat. Happend naar adem probeer ik een excuus te verzinnen. "I ehh... I thought I heard a sound so I was looking what it could be. But I can't find anything, so I guess it was just a bird or something."

Hij trekt twijfelend een wenkbrauw omhoog en doet dan alsof er niks aan de hand is. "Yeah, it must have been a bird. There's nothing in here that makes weird sounds. Can you please go to your own room now? And if there is something that has anything to do with this room I want you to come to me instead of just walk in."

"But you weren't here." Zo, ik heb me verdedigd. Nu kan ik hier snel weg. Ik glip langs hem heen de werkkamer uit en mijn eigen logeerkamer in. Daar denk ik even logisch na. Hij deed wel erg beschermend over zijn werkkamer. Dat is verdacht. Als hij niks te verbergen had dan zou hij het toch ook niet erg vinden als ik daar kwam?

In de werkkamer hoor ik wat geschuif en gerommel. Misschien is hij wel aan het controleren of ik iets van zijn duistere plannetjes ontdekt heb. Dat is een teken. Ik moet binnenkort nog maar eens een bezoekje brengen aan die kamer vol geheimen. Maar laat ik morgen eerst uit gaan zoeken wat zoonlief ermee te maken heeft. Heeft hij ook zo'n grondige haat aan de burgemeester of doet hij het alleen voor de goedkeuring van zijn vader? Of is hij er helemaal niet bij betrokken? Nee, dat geloof ik niet. Daarvoor zijn ze te samenzweerderig. Hij heeft hier iets mee te maken en ik ga tot op de bodem uitzoeken wat.