Sisters in crime

42. Sydney

Het gebeurt altijd allemaal precies zoals Lee het wil en dus zitten we later op de middag met z'n drieën achter de laptop verbinding te maken met de webcamkamer bij de geheime dienst. Al snel worden we doorverbonden met Johan.

Zie ik dat nou goed? Verschijnt daar echt een glimlachje op zijn gezicht als hij ons ziet? "De zusjes Donovan. Ik hoorde dat jullie een behoorlijk spectaculaire avond hebben gehad gisteren."

"Klopt," grijns ik. Toen was het best eng, maar zo achteraf is het eigenlijk wel spannend. Ik kan niet wachten op mijn volgende opdracht.

"We willen wat vragen," eist Lee de aandacht op. "We hebben die zender dan misschien en die doet het ook nog, maar hoe lang willen we nog gaan wachten? Ons verzoek is om die twee morgen te laten arresteren als we dan nog niks gehoord hebben." Ze werpt hem haar 'speel geen spelletjes met me'-blik toe. Die werkt op mij en Connor, maar op zo'n grijze baas van de geheime dienst?

Johan lacht geamuseerd. "Begin je je geduld te verliezen, Hannah Smith? In dat geval kan ik je vertellen dat er voor dit werk soms heel wat geduld nodig is. Er zijn zaken waar we twaalf jaar over hebben gedaan om ze op te lossen."

"Wij gaan niet twaalf jaar ondergedoken zitten," reageer ik. Dat trek ik niet. Dan kan ik net zo goed de straat op gaan en vermoord worden. Ik wil actie in de tent. "Kan ik niet gewoon iemands sloten openbreken? Ik vond het zo cool dat ik dat heb geleerd, maar ik heb het nog niet kunnen toepassen."

"Dat komt nog wel, Sydney. Laat ik eerst duidelijk zijn over jullie huidige opdracht: aan het eind van deze week pakken we Robert van Rooij sowieso op. Hij kan niet meer ontkennen dat hij plannen heeft om de burgemeester om te leggen. We wachten nog even af of zijn zoon ook toegeeft en anders dan weet de politie daar wel raad mee. Ik kan jullie in ieder geval aanraden om tot zaterdag de deur niet meer uit te komen."

"En de burgemeester dan?," vraagt Connor bezorgd. "Is die niet in gevaar? Er is nu niemand meer om hem te beschermen."

"Maak je maar niet druk, Connor," lacht Johan. "Wij hebben overal onze mannetjes. En vrouwtjes. De burgemeester is op zakenreis. Uitgenodigd door de burgemeester van een partnerstad in Frankrijk. Hem zal niks overkomen, tenzij hij over zijn eigen schoenveters struikelt natuurlijk."

Zijn humor bevalt me wel. Ik dacht dat ze bij de geheime dienst alleen maar serieus waren. "Dus eind deze week is de zaak opgelost?"

"Helemaal goed, kleine speurneus van me. Dan kunnen jullie weer met een gerust hart naar buiten en zullen we eens gaan evalueren hoe jullie het gedaan hebben."

O jee. Moet dat ook nog? Lee en Connor wisselen een verschrikte blik en ik voel met ze mee. Ik hoop maar dat het niet van die mierenneukers zijn. Of wordt mijn carrière bij de geheime dienst echt om zeep geholpen doordat ik één keer iemands huis binnen ben gerend om een zender te plaatsen?

"Niet zo bang kijken, meisjes. Daar hou ik niet van. En helaas kan ik ook niet de hele middag gezellig met jullie blijven kletsen, want ik heb werk te doen. Er lopen meer missies dan alleen die van jullie." Voordat iemand van ons nog wat heeft kunnen zeggen is het laptopscherm alweer zwart. De verbinding is verbroken.

Ik vraag me af wie onze collega's eigenlijk zijn en wat voor opdrachten zij krijgen. Het enige dat ik weet is dat pap ooit belangrijke informatie uit een computer van een topcrimineel heeft gewist. Verder wil hij niks loslaten over zijn arbeidsverleden en mam houdt ook al zo stijf haar mond. Zijn ze soms bang dat we niet door mogen met de geheime dienst en dat ze ons dan blij maken met een dode mus door die verhalen te vertellen? Ik stoot Lee aan. "Je wilt wel blijven, toch?"

Ze knikt. "Eerst dacht ik nog dat ik niet geschikt zou zijn, maar gisteravond heeft nieuwe inzichten geboden. Ik kan dit best."

"Tuurlijk. Jij kunt alles," reageert Connor nuchter.

Ik krijg een idee. Een beetje ondeugend en gevaarlijk, maar daar hou ik wel van. "Zullen we morgen naar school gaan?"

Lee's ogen puilen uit en haar mond valt open. Ze kijkt naar Connor. "Geloof jij dit? Sydney die voorstelt om naar school te gaan?" Ze voelt met haar hand aan mijn voorhoofd. "Nee, je hebt geen koorts."

Ik rol met mijn ogen. "Kom op, zeg."

"Je weet toch wel dat het gevaarlijk is om naar school te gaan?" Je zou niet zeggen dat Connor hier degene is met het talent voor vechtsporten. Ze is nog net zo'n angsthaas als voordat ze wist dat ze dat talent had. "Misschien komen we wel nooit meer thuis."

"Na gisteravond? Kom, jongens. Wij zijn de Donovan zusjes. Als iemand zoiets kan overleven dan zijn wij het wel." Volgens mij ben ik niet erg overtuigend, want ze kijken me nog steeds allebei aan alsof ik gek ben. Het rare is dat ik écht graag naar school wil. Ik wil weer rondhangen met de leden van de toneelgroep. Bij hen voel ik me de oude Sydney. Daar kan ik even ongestoord veertien zijn. Dat heb ik nodig als afwisseling van al die verantwoordelijkheid die de geheime dienst met zich meebrengt. Ik móét gewoon even rebels doen.

"Oké," zegt Lee dan ineens. "Wij gaan morgen naar school. Als mijn plan tenminste lukt, want dan weten we zeker dat we door één lid van de familie Van Rooij in ieder geval niet lastiggevallen worden." Ze draait zich weer naar de laptop en begint op het toetsenbord te tikken.

"Wat doe je?" Het zal ongetwijfeld iets goeds zijn, maar ik heb bij de geheime dienst alleen nog maar wat over sloten en een beetje zelfverdediging geleerd. Meisjes van veertien mogen maar een bepaald aantal uur werken, weet je. Of zou zo'n training onder de categorie school vallen?

"De beveiligingscamera's van de school hacken." Even is alleen het geluid van Lee's vingers op het toetsenbord te horen. Dan verschijnt in beeld het schoolplein van de school waar we tijdelijk op hebben gezeten. Rechts bovenin het scherm is het hoekje waar Emil altijd staat te roken. Dit is briljant. Voorlopig zijn we veilig.

- - -

A/N Dit keer met meteen de goede naam erbij ;)