Sisters in crime

6. Sydney

Dit was absoluut de meest waanzinnige middag van mijn leven. Ik heb nieuwe dingen geleerd en het was nog leuk ook. Nog helemaal hyper storm ik de keuken in, waar pap staat te koken.

Hij draait zich om als hij me hoort. “Ha meisje, hoe was het op de training?”

“Fantastisch.” Ik zak neer op een stoel aan de eettafel. “Voortaan kun je niks meer voor me verstoppen, want ik kan sloten kraken.”

Pap lacht. “Ik ook, maar jij zult vast nog veel moeten leren.”

“Zo moeilijk is het niet. Ze zeggen dat ik op jou lijk en Connor op mama. Op wie lijkt Lee dan?” Ik werp een blik op mijn zus, die achter me aan de keuken in is komen lopen.

“Op opa misschien,” antwoordt pap. Een gesis klinkt vanaf het fornuis en hij begint vlug in een pan te roeren.

“Opa?” Iemand moet Lee ooit vertellen dat ze er niet charmant uitziet als ze zo verbaasd is, maar ik doe het niet omdat ik nu zelf net zo verbaasd ben. Heeft onze opa bij de geheime dienst gezeten?

Ik probeer me opa voor te stellen als een superspion, maar ik ken hem alleen maar als een oude vent die een half been is kwijtgeraakt bij een verkeersongeluk. Zo vaak zie ik hem ook niet, alleen als we naar Engeland op vakantie gaan.

Pap knikt. “Weet je, Lee, ik ben ook op mijn zeventiende verjaardag bij de geheime dienst gegaan. Dat is nou eenmaal het ritueel.”

“Maar wat als je daar helemaal niet geschikt voor was geweest?,” wil Lee weten. “Kun je dan nog iets anders gaan doen?”

“Nee. Dan vermoorden ze je.”

Lee zet grote ogen op. “Echt? Ik wil niet dood!”

“Natuurlijk gebeurt dat niet. Je hebt vandaag toch een intaketoets gemaakt? Nou, misschien kom je uiteindelijk wel op de administratie terecht, of in de tapkamer. Er zijn zoveel dingen die je daar zou kunnen doen dat het knap is als je helemaal nergens voor geschikt bent.”

Ik krijg de kriebels al bij het idee. Van mij mag Lee op de administratie belanden, maar voor mij is het niks. Geef mij maar sloten om te kraken. Ik ben benieuwd wat onze eerste opdracht wordt. Hopelijk brengt het een beetje actie in de tent. Het leven is zo’n dooie boel hier.

Mam voegt zich bij ons aan de keukentafel. “Connor is vandaag begonnen met kungfu te leren. Wat hebben jullie gedaan?” Ze kijkt vragend van mij naar Lee en terug.

Ik vertel nog een keer dat ik sloten heb leren kraken en Lee begint over afluisterapparatuur. Ik wil dat ze haar mond houdt. Er gaan zoveel vragen door mijn hoofd. Eindelijk is ze stil en kan ik het woord weer nemen. “Krijgen we nu ook een pistool?”

“Nee,” antwoordt mam resoluut. “Op je achttiende krijg je schietles en geen seconde eerder. Ik wil niet dat minderjarigen met een pistool rondlopen.”

Jammer. Nu moet ik nog meer dan drie jaar wachten tot ik me echt de nieuwe James Bond kan voelen. “En hoe zit het met geld? We gaan werken, dus wat gaan we verdienen? Ik heb nog nergens een contract gezien.”

“Dat komt nog.” Mam pakt mijn hand vast en kijkt in mijn ogen. “Ik weet dat het allemaal nieuw en spannend is en dat je wel van een beetje avontuur houdt, maar ik wil graag dat je het rustig aan doet. Je bent pas veertien. Het was helemaal niet de bedoeling dat jij er al bij betrokken zou raken.”

“Weet ik, mam. Ik zal mijn talenten de komende twee jaar alleen maar gebruiken om achter zakkenrollers en tasjesdieven aan te gaan. Misschien krijgen we wel als eerste opdracht om een schildpad te observeren zodat er vooral niks fout kan gaan. Ik ben tenslotte nog maar een kind.” Ik sta op van tafel. Het kan me niet schelen dat het eten bijna klaar is. Ik ben het zat om altijd maar het kleine zusje te zijn. Toen Lee veertien was, was zij ook al de grote verstandige zus. Waarom kunnen ze niet zien dat ik oud genoeg ben om voor mezelf te zorgen?

Binnen een paar passen ben ik de keuken uit. We zullen eens zien wie hier de topspion wordt.

-

Zodra ik op mijn kamer ben, heb ik spijt dat ik boos weg ben gelopen. Ik kan soms gewoon zo kwaad worden om niks. Daarin lijk ik echt op mijn zussen. Connor flipt al als iets ook maar een millimeter afwijkt van haar dagelijkse routine en Lee is sowieso altijd bezig met het onrecht in de wereld.

Ik laat mezelf op mijn bed vallen. De punt van mijn wiskundeboek prikt in mijn rug. Ik had mijn boeken vanmorgen al klaargelegd voordat ik hoorde dat ik niet eens naar school hoefde. Geïrriteerd schuif ik de stapel schoolspullen aan de kant. Alsof ik nu nog huiswerk ga maken of iets dergelijks. Ik ga toch wel bij de geheime dienst. Waar heb ik dan nog wiskunde of Duits voor nodig? Sinds een uur ben ik in het bezit van een nieuw lesrooster. Een lesrooster dat mijn leven gaat veranderen.

Ik haal mijn agenda uit mijn tas. Eén blik op de komende weken zegt al genoeg: ik heb niet eens meer tijd om huiswerk te maken. Op dinsdag, woensdag en zaterdag word ik getraind tot superspion. Mijn saaie schoolboeken zullen vervangen worden door sportkleren en waargebeurde verhalen van ex-spionnen. Ik krijg les van de toppers in het vak en ik heb me al voorgenomen om opa te bellen om hem te vragen naar zijn tijd bij de geheime dienst. Het is nog steeds een raar idee dat hij er ook bij heeft gezeten, maar goed, van pap en mam had ik het ook niet meteen verwacht.

Voetstappen op de trap. De ogen van mam schieten eerst naar de grond, maar dan ziet ze dat ik voor de verandering een keer op mijn bed lig. “Het eten is klaar. Kom je?”

Ik sta op en geef haar een knuffel. “Sorry mam. Ik zal niet meer zo stom reageren en ik zal echt mijn best doen bij de geheime dienst. Ik word de beste die ze ooit gehad hebben.”

- - -

a/n Dit hoofdstuk is opgedragen aan CSIHaler omdat ik volgens mij tot nu toe vergeten ben te vermelden dat zij de cover voor dit verhaal heeft gemaakt. Alle credits naar Lobke dus. En omdat ze gewoon lief is )

Dus, wat denken jullie? Zullen de zusjes het goed gaan doen bij de geheime dienst?