Sisters in crime

29. Connor

"Lee heeft het verkloot, ik heb het niet verkloot maar het voelt wel zo en nu is Sydney boos." Mijn hoofd rust tegen de schouder van Toby. We zitten op het aanrecht in de ondergrondse keuken bij ons in de kelder. Ik heb me daar verstopt nadat ik me ziek heb gemeld op het gemeentehuis.

Toby strijkt met zijn hand door mijn haar. "Het komt wel goed."

"Ja, vast." Ik hoop dat we vandaag nog een gesprek uit de werkkamer opvangen waaruit blijkt dat Emil wel degelijk bij de snode plannetjes van zijn vader betrokken is, maar dat zal wel niet. Als je op zo'n soort dingen gaat hopen dan gebeuren ze niet. "Ik wou dat ik iets kon doen."

"Je kunt ook iets doen. Misschien moet je er even met Sydney over praten," reageert Toby. "Gewoon even rustig nadenken. Je zou je kunnen vermommen en op die manier aan bewijs kunnen komen."

Ik schud mijn hoofd. "Dat kan niet. Emil zou me vast niet herkennen, maar Lee wel. Ik snap echt niet wat ze met hem doet. Ik weet niet of ik haar nog wel kan vertrouwen. Ze is totaal gehersenspoeld door die familie." Ik krijg het koud van die gedachte, dus kruip ik nog wat dichter tegen Toby aan.

"We bedenken wel iets. Jullie komen hier wel uit. Ik weet zeker dat jij een geweldige carrière kunt hebben bij de geheime dienst. Sydney ook, en Lee kan misschien beter achter de schermen gaan werken."

Ik wil niet aan de toekomst denken. Twee weken geleden wist ik nog zeker dat ik iets met scheikunde zou gaan studeren en nu is mijn leven compleet veranderd. Ik kan niet meer zonder de geheime dienst. Ik kan me niet meer voorstellen dat ik ooit niet meer in deze kelder zal zitten om vermeende criminelen op te sporen en aan de politie over te leveren. Wat zullen pap en mam wel niet van ons denken? Sydney vinden ze vast fantastisch, want die heeft nog geen enkele fout gemaakt, op het brievenbusincident na dan. Lee en ik worden er na deze opdracht vast meteen uit gegooid. Daar gaan mijn trainingen met Toby. Niet dat ik me daar anders wel op had kunnen concentreren, maar goed.

"Hé Con." Toby drukt zijn lippen op mijn voorhoofd. "Maak je nou niet zo'n zorgen. Ga iets leuks doen. Soms moet je gewoon wachten tot er wat gebeurt, dat maakt helemaal niet uit."

Verward kijk ik hem aan. Bedoelt hij nou dat ik moet wachten tot het bewijs hierheen komt wandelen? "Dat kan ik niet. Ik ben bang dat ik jou dan nooit meer zie."

"Doe niet zo gek. Al moest ik naar de andere kant van de wereld lopen dan nog zou ik jou willen zien."

Die woorden laten me gek genoeg een beetje beter voelen. Ik heb altijd hem nog. "Ook als ik deze opdracht helemaal verkloot?"

"Je hebt het niet verkloot. Je hebt het juist hartstikke goed gedaan. Je zou het pas echt verkloot hebben als je dat gif niet uit het gemeentehuis had meegenomen. Dan was de burgemeester misschien nu dood geweest. Jij hebt dat voorkomen." Toby's oog valt op een oude radio. Hij stopt de stekker in het stopcontact en een nummer van Madonna schalt door de keuken.

Ik moet lachen om het contrast. Een vrolijk popliedje terwijl ik me helemaal niet zo vrolijk voel. Maar misschien heeft Toby wel gelijk. Ik heb tenslotte het leven van de burgemeester gered.

"Weet je wat? Waarom ga je niet met mij mee? Je helpt me vanavond mee met het geven van trainingen en dan gaan we daarna bij mij thuis een film kijken. Als je ouders het goed vinden kun je blijven slapen, ik heb overigens een logeerkamer als je dat fijn vindt, en dan zien we morgen wel weer verder. Lijkt je dat wat?" Hij kijkt me vragend aan.

Lijkt me dat wat? Dat klinkt als de perfecte manier om de rest van de dag door te brengen. Als Lee verliefd mag worden en haar tijd mag doorbrengen met een jongen dan mag ik dat toch zeker ook? "Dat lijkt me fantastisch. Op één voorwaarde."

"Maakt niet uit. Ik doe alles voor je."

Het is zo fijn om iemand dat te horen zeggen. "Ik ga op de achterbank van je auto liggen, want ik wil niemand tegenkomen die ik ken."

"Geen probleem." Toby pakt mijn hand en springt van het aanrecht af. Samen lopen we naar boven. Pap en mam zitten samen in de woonkamer televisie te kijken. Iets dat normaal nooit gebeurt, maar volgens mij proberen ze mijn zussen en mij een beetje in de gaten te houden op het moment. Voor zover Lee nog in de gaten te houden valt tenminste.

Twee paar ogen zijn op ons gericht zodra we de woonkamer in komen. Ze zeggen niks, maar alleen al uit hun blik wordt duidelijk dat ze niet verwacht hadden mij ooit zo met een jongen te zien.

"Ik ga met Toby mee en ik blijf ook bij hem slapen," verkondig ik. Eens kijken hoe ze daarop reageren.

"Absoluut niet." Pap is als eerste. "Jij slaapt gewoon in je eigen bed."

"Waarom? Wat maakt het nou uit waar ik slaap?" Ik probeer hem uitdagend aan te kijken, maar ik ben daar niet zo goed in als Sydney. Daarom kom ik maar gewoon ter zake. "Papa er gaat echt niks gebeuren waar jij het niet mee eens bent. Ik slaap in een andere kamer. Het is alleen omdat ik even wat afleiding nodig heb. Dat heb je vanmorgen zelf nog gezegd."

"Dat klopt," is mam het met me eens. "Het is dat we Toby kennen, maar anders had ik het ook geen prettig idee gevonden. Zorg wel dat je telefoon opgeladen is en je af en toe iets van je laat horen.'

Ik rol met mijn ogen. "Prima." Dan trek ik Toby mee naar de gang. Een avondje met hem is precies wat ik nodig heb.