Sisters in crime

24. Sydney

Uiteraard ben ik Connor meteen naar de kelder gevolgd. Natuurlijk wel nadat de laatste videoclip van Kanye West afgelopen was. Daarom kom ik pas de kelder in als zij de laptop dichtklapt. “Wat was er nou aan de hand?”

Connor hijgt nog steeds een beetje. Ze wijst naar een felgekleurd geel potje dat naast de laptop op het glanzend witte bureaublad staat.

“Wat is dat? Vissenvoer?” Zo ziet het er tenminste van de buitenkant uit.

“Nee, doos. Het rattengif. Ik heb het gestolen uit zijn kantoor in het gemeentehuis. Dat is eigenlijk wel raar, iets crimineels doen om een crimineel te pakken.”

Daar kan alleen zij zich natuurlijk weer druk om maken. Ik pak het potje op. “Wauw Con. Wat zei Johan? Of heb je alleen maar op die laptop op zitten zoeken hoeveel het kost om dit potje terug te sturen naar de winkel?”

“We moeten afwachten wat Lee vanavond ontdekt. Het is nu vooral belangrijk dat we Emil ontmaskeren. En we moeten erachter komen of er nog meer manieren zijn waarop ze de burgemeester willen omleggen, want Johan vermoedt dat ze wel meer plannen hebben.” Connor pakt het potje van me af en kijkt de kelder rond. “Kunnen we dit hier ergens verstoppen? Vanavond komt iemand het ophalen.”

“O, en je denkt dat onze verdachte voor die tijd even hier aan komt bellen om de geheime kelder waar wij jarenlang niet eens van wisten te doorzoeken? Doe rustig, hij weet niet eens waar je woont.” Er zal ook nooit iemand achter komen waar Connor woont, want op haar nieuwe school heeft de geheime dienst een vals adres opgegeven in één van de straten waarin ik post bezorg. Alle post voor Julia de Jong komt dus bij ons terecht zonder dat iemand dat weet en vanaf volgende week komt er nog een vals adres bij. “Doe nou gewoon niet zo panisch, dan kan ik je het grote nieuws vertellen. Ik ben ingeschreven op die school waar jij en Lee heen gaan. Jullie nieuwe medeleerling heet Lieke Janssen.” Het voelt heerlijk om een heel leeg personage in de schoot geworpen te krijgen waar ik zelf invulling aan mag geven. Ik heb al de hele middag besteed aan fantaseren hoe ze zich zal gedragen en wat voor karaktertrekjes ik haar zal geven.

Connor doet alsof ze me niet gehoord heeft en begint de kast in de hoek van de kelder door te zoeken. Dan trekt ze de deur weer dicht. Het potje heeft ze niet meer vast. “Zo, daar is het voorlopig wel veilig.”

“Ben je zo bang dat ze het komen zoeken? Hoe denk je dat ze je willen vinden.” Ik loop terug naar de trap. Die Connor maakt ook overal zo’n probleem van. Er zijn geen criminelen die ons adres weten en het huis is goed beveiligd. Ik ben er laatst achter gekomen dat er in het vogelhuisje bij de voordeur helemaal geen vogels wonen, maar een camera. De beelden die het ding maakt zijn live te bekijken via een scherm aan de muur, normaal gesproken verstopt achter een schilderij. Ik hou ervan om op die manier naar buiten te kijken. Vorige week heb ik de postbode nog laten schrikken door de deur open te maken op het moment dat hij de post door de brievenbus wilde duwen.

Connor werpt me een boze blik toe. “Je weet maar nooit. Wij weten toch ook van alles over hen? We zijn echt niet onkwetsbaar hoor.”

“Wat jij wilt. Ik ga lekker zo met papa mijn nieuwe schoolboeken ophalen. Volgens mij heb ik dat nog nooit zo leuk gevonden. Kaft jij ze voor me in als ik het rattengif bescherm?” Ook al zal ik waarschijnlijk niet langer dan een paar dagen naar die school gaan, toch moet ik mijn boeken kaften. Geldverspilling, maar het niet doen zou argwaan wekken.

“Dacht het niet. Hoe laat gaan jullie?”

“Als pap thuis is.” Ik werp een blik op mijn horloge. “Dat moet ongeveer nú zijn.” Op hetzelfde moment hoor ik boven ons een autodeur dichtslaan.

“Mooi. Dan is hij er straks als de pizzakoerier komt. Onthoud goed dat jij de deur niet open mag maken. Dat mag papa alleen doen.”

“Gaan we pizza eten? Alweer?” Mijn ouders kunnen de pizzakoerier wel als vriend toevoegen op Facebook als ze zo door blijven gaan.

“Nee,” zucht Connor. “Dat is een vermomming. Iemand die doet alsof ‘ie pizzakoerier is komt het gif ophalen. En ga jij nu maar snel naar boven, want je moet je boeken ophalen.”

“Wat jij wilt. Als je maar weet dat ik voor elke pizzakoerier de deur open maak, of die nou echt is of niet.” Tevreden loop ik naar boven. We hebben het gif en het kan niet lang meer duren voordat we ook de zoon ontmaskerd hebben. Connor moet gewoon niet zo panisch doen. Binnen een week is deze missie afgelopen, dat weet ik zeker.

In de woonkamer kom ik pap tegen. Hij zet net zijn laptoptas op de bank neer. “Ha Sydney. Leuke dag gehad?”

“Top. Connor heeft het gif te pakken. Vanavond komt er iemand om het op te halen. Gaan we nu naar school?”

Pap lacht. “Ja hoor, ik kom. Ik moet alleen even wat geheime informatie opbergen. Momentje.” Hij haalt wat papieren uit zijn laptoptas en loopt ermee naar de kelder.

Ondertussen plof ik op de bank. Ik vraag me af waar mijn ouders mee bezig zijn. Zelfs nu we weten wat ze echt voor werk doen willen ze er nog maar weinig over loslaten. Zogenaamd om ons te beschermen. Alsof ik beschermd hoef te worden. Ik word nota bene opgeleid om hetzelfde werk te gaan doen, en mijn zussen ook.

In de kelder hoor ik pap met Connor praten. Inmiddels weet ik dat dat alleen kan als de deur open staat, want verder is de kelder geluiddicht. Daarom hebben we natuurlijk nooit iets gemerkt. Er zit daar zelfs een wc en een keukentje zodat je ongestoord de hele dag kunt werken.

Ik pak mijn telefoon en sms Lee. Succes vanavond. Maak die jongen zo gek dat je zijn vertrouwen wint. X Syd

- - - 

A/N Woehoe, al duizend stemmen, bedankt allemaal! Nog veel plezier met verder lezen. Mini-spoiler: dit is pas de helft van het verhaal.