Sisters in crime

39. Sydney

Als ik mijn ogen open ben ik even bang dat ik het allemaal gedroomd heb, maar de sneeën op mijn arm zijn het bewijs van een levensechte achtervolging en een waanzinnige duik door de heg. Nog een geluk dat we die heg kennen als onze broekzak, want Lee en ik hadden wel ernstig gewond kunnen raken. Met opengesperde ogen staar ik naar het plafond. Ik vraag me af of ik vandaag naar school moet. Hopelijk niet. Ik zou het op zich wel leuk gevonden hebben om mijn klasgenoten een dramatisch verslag te doen van de achtervolging, maar dat kan toch niet. Ze mogen niet weten dat ik bij de geheime dienst zit.

Er wordt zachtjes op de deur geklopt. Hij gaat een stukje open en pap steekt zijn hoofd door de opening. "O, je bent wakker. Kom je ontbijten? Ik heb croissantjes gehaald. We hebben tenslotte een soort van wat te vieren."

Ik kijk hem uitdrukkingsloos aan. "We hebben helemaal niks te vieren. We hebben nog steeds geen bewijs dat de zoon er ook bij betrokken is. Het enige dat we bereikt hebben is dat Lee niet meer gehersenspoeld is."

"Nou, dat is toch ook iets om te vieren?," vindt pap. Hij duwt de deur verder open en komt op de rand van mijn bed zitten. "Heb ik je trouwens verteld dat je vandaag niet naar school hoeft? Veel te gevaarlijk."

Fijn om te weten. Ik voel me zo veilig in dit huis dat het gevaar hier mijlenver weg lijkt. School is school. Daar gaat een veertienjarige liever niet heen. Nu ik dit weet is er maar één ding waar ik aan kan denken. "Waar is Connor?"

"Bij Fiona," antwoordt pap. "Mama gaat haar na het ontbijt ophalen. Ze is waarschijnlijk gewond aan haar enkel, maar verder is alles goed met haar."

Oké, dan kan ik tenminste weer opgelucht ademhalen. Even dacht ik dat ze haar te pakken hadden gekregen en dat we daarom niet naar school mochten. "Ga maar vast eten. Ik kom zo."

"Schiet wel een beetje op. Je eitje wordt koud." Pap staat op en loopt terug naar de deur. Daar kijkt hij nog even om en dan gaat hij de trap af.

 -

Als ik de keuken in kom, zit de rest al te eten. Ik weet niet waarom, maar ik voel me zwak.

Lee vangt mijn blik en stuurt me een minuscuul lachje toe. Ineens weet ik wat ik voel. Liefde. Gisteravond in dat huis voelde ik me zo sterk onderdeel van een team. Ik kan me niet voorstellen hoe het zonder mijn zussen zou zijn. De wetenschap dat Lee alsnog de strijd met de criminelen aan is gegaan geeft me de hoop dat ze niet uit de geheime dienst wordt gegooid. Desnoods wordt ze maar op de administratie geplaatst. Zij moet blijven, want zonder haar en Connor stelt het niks voor.

Ik roer wat door mijn eten. Croissantjes, ei, tomaten, champignons; het favoriete ontbijt van de familie Donovan. Ik ben alleen bang dat ik vandaag geen hap door mijn keel zal krijgen. Ik moet eerst weten hoe het zit met de missie. "Wat gaan we nu doen?"

"Binnen blijven," antwoordt pap. "Jullie allebei, en Connor ook als ze hier is. Hier zijn jullie veilig."

"En de opdracht?" Die mensen van de geheime dienst zijn zo traditioneel ingesteld dat ze een achtervolging wel niet als bewijs zullen zien. We moeten er dus op een andere manier aan zien te komen.

"Maak je daar nu maar geen zorgen om." Mam klinkt alsof ze vanmorgen nog een spoedcursus psychische therapie heeft doorlopen.

Pap knikt instemmend. "Eerst bijkomen. Straks controleren we hoe het zit met die zender. We weten natuurlijk niet of ze die ontdekt hebben of dat 'ie er nog steeds zit. Dat is cruciaal voor de rest van het onderzoek."

Alsof ik dat niet weet. Geen van ons drieën kan het zich nog veroorloven om bij die mensen in de buurt te komen. De zender is tot dusver onze enige hoop op een positieve uitkomst. Tenzij Johan natuurlijk ineens vindt dat het feit dat ze ons samen hebben achtervolgd voldoende bewijs is. Het kan wel eeuwen duren tot we weer veilig buiten kunnen komen. Dat wil ik niet. De voorstelling van de toneelgroep is bijna. Die kan ik echt niet missen.

Dan bedenk ik me iets. Wat als Connor nog meer bewijs heeft? Ik heb geen idee waar ze vannacht was en hoe ze bij Fiona terecht is gekomen. Als ze maar niet verklapt heeft wat we voor werk doen. "Wat heeft Connor gisteravond eigenlijk uitgespookt? Ik heb haar niet meer gezien sinds wij even een paar mensen moesten tackelen."

"Dat weten wij ook niet," antwoordt pap. "Ze vertelt ons straks de details." Er is dus nog hoop. Connor zou getuige geweest kunnen zijn van zeer interessante gesprekken, of ander bewijsmateriaal hebben kunnen gevonden.

Hoopvol begin ik aan mijn ontbijt. Ik heb er volgens mij nog nooit zo naar uitgekeken om Connor weer te zien. Maar achter dat gevoel knaagt angst. Angst dat we ons hele leven niet meer buiten mogen komen en een carrière bij de geheime dienst wel kunnen vergeten. Wegrennen voor de duivel staat niet in mijn functieomschrijving, ik moet er juist voor zorgen dat hij gearresteerd wordt.

"Syd?" Lee kijkt me wantrouwend aan. "Waar denk je aan? Zeg me alsjeblieft dat je niet aan het broeden bent op een plan om ze te laten bekennen. Echt, je hebt teveel films gezien."

Ik kijk uitdagend terug. "Mam vertelde me dat je zeker weet dat Emil er ook iets mee te maken heeft. Hoe weet je dat zo zeker?"

Lee kijkt alsof ik haar in haar gezicht heb geslagen. "Gewoon. Hij verbergt dingen. Ik weet niet wat, maar daar kun jij toch niet achter komen. Doe nou maar gewoon wat papa zegt dan zijn we allemaal veilig."

Ja vast. Voor hoe lang?