ㄒ卄乇 乃ㄖㄚ 几乇乂ㄒ ᗪㄖㄖ尺 [Completed]

chapter 37 ♥

💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜

" ආ තැන අදුර ගෙන වගේ, එහෙනම් උමං ගේ ඇතුලටත් ගිහින් ඇතිනේ... "
බෙක්ජේ වියරු හිනාවක් දැම්මා...

දෙයියනේ මොකක්ද මේ සිද්ධ වෙන්නේ...

" මොන උමං ගේද, මන් දන්න උමං ගෙයක් නෑ... "
මන් මගේ වෙව්ලන හඩ වහගන්න හිතන් හයියෙන් කෑ ගැහුවා...

මට පුදුම හිතුනේ එදා අර සිද්දියෙන් කැඩුනු ඒ පුංචි කුටිය ආපහු තිබ්බ විදියටම හැදිලා තිබ්බ නිසා, කවුරුහරි ඒක ආයෙත් ලස්සනට හදලා...

" ඕ... එහෙනම් මින් යුංගි එයාගේ පෙම්වතාටත් මාලිගාව තියන තැන කියලා නෑ, කමක් නෑ, මන් අලුත් මාලිගාවක් හදන්නම්කෝ පැටියෝ...

ඔයාට පුලුවන් එතකොට ඒකෙ රැජින වෙන්න"
බෙක්ජේ ආයෙත් වියරුවෙන් හිනා වෙවී කියනවා...

අනේ... කවුරුහරි මාව බේරගන්නකෝ මට බයයි, මන් හිත ඇතුලෙන් දන්න දෙවියෝ සේරම මතක් කරගත්තා.

" ඔයා මොකද මෙහෙම කරන්නේ, ඇයි මොකක්ද හේතුව , කොහොමද යුංගිව දන්නේ..?"
මන් මේ සැරේ නම් වෙව්ලන කටහඩින්ම ඇහුවේ තවදුරටත් ශක්තිමත් වගේ රගපාන්න මට ඇත්තටම තව දුරටත් හිතේ හයියක් නොතිබ්බ නිසා...

" ඇයි මෙහෙම කරන්නේ..? මොකද මට ඇයිති තැන කවුරුත් මට දුන්නේ නැති නිසා...

අවජාතක දරුවෙක් කියලා ඉපදුනු දවසෙ ඉදම් මන් කොන් වුනේ ඔය මින් යුන්ගි කියන බ#ලා නිසා...

ඒ නිසා මන් ඌවයි, ඌව මීයෙක් වගේ හංගගෙන හිටපු අර ජරා ජන්ග් පවුලේ අන්තිම පුරුකත් ගිනි තියලා මරලා දැම්මා... " කලින්ටත් වැඩියෙන් වියරුවෙන් හිනාවුනු බෙක්ජේ හරිම තිරිසන් විදියට මන් දිහා බැලුවා.