Powoli Spadam // Mo Dao Zu Shi // The Untamed

<<<22>>>

"Raz razem, teraz to już przeszłość

 W stanie czuwania udawajmy, że to było snem

Jak się pamięta zło i dobro w tym świecie?

Tak jak gęstą krew ogrzewającą zimne ostrze"*

Cichy głos współpracował z brzdękami guqina. Chińska odmiana cytry, instrument charakterystyczny dla sekty Lan wydawał z siebie kolejne, kojące dźwięki. Długie, kościste paliczki umiejętnie poruszały się po jego jedwabnych strunach. Melodia była spokojna i nieco smutna. Można by ją nazwać wręcz refleksyjną. Dodatkowo niska barwa głosu nucącego mężczyzny, wywoływała łzy w oczach. 

Lan Wangji znajdował się tuż obok okna. Siedząc z skrzyżowanymi nogami, nadzorował stan spoczywającego nieopodal w białej pościeli Wei Wuxiana. Zerkał na niego co chwilę, aby sprawdzić czy jego klatka piersiowa wciąż powolnie się unosi i opada. 

Był wieczór. Nadchodziła piękna gwiaździsta noc. Blask niemalże pełnego księżyca oświetlał dwie sylwetki, przebywające w małym domku.

— Pięknie — szepnął schrypiały głos. Dwa czarne węgliki wbiły swoje drżące spojrzenie w białą postać pod oknem. 

Lan Wangji uciszył instrument, kładąc na strunach swoją dłoń. Jego złote spojrzenie przeniosło się na skromne łóżko.

— Wei Ying — rzekł, powoli podnosząc się z podłogi. W nocnym klimacie i jaskrawym świetle srebrnego globu, wyglądał jak powstający anioł. — Jak się czujesz?

Wuxian skopał kołdrę i usiadł na łóżku. Obie stopy dotknęły podłogi, ciało się rozbudziło, a oczy uważnie obserwowały postać w rażącej bieli.

— Pięknie — rzekł ponownie, nieco głośniej Patriarcha. Napotykając wzrokiem pytającą, porcelanową twarz, dodał — Ty wyglądasz pięknie. 

Wangji prychnął. Odwrócił twarz, wpatrując się z udawanym skupieniem w widok za oknem. Polne rośliny tańczyły w rytm wiatru, a góry w oddali dawały wrażenie ogromnych barier swoim wyglądem. Kultywator starał się naprawdę nie przejmować gorącem wypełniającym cały jego organizm, ani drżeniem nóg. Natura, to na nią zamierzał przerzucić swoje emocje. 

— Jak się czujesz? — zadał znów swoje pytanie po kilkusekundowej ciszy, która i tak trwała dla niego zbyt długo. Jak najszybciej chciał usłyszeć wesoły głos, zapewniający go, że wszystko jest w porządku. 

— Nigdy się tak wspaniale nie czułem, Lan Zhan — Wuxian uśmiechnął się szeroko. Miał nadzieję, że te słowa uspokoją zmartwionego mężczyznę. Pokrzepią jego rozżalone serce.

Niestety tak się nie stało.

— Kłamiesz — Wangji podszedł bliżej siedzącego mężczyzny i przyjrzał mu się uważniej. Grymas zasłaniany sztucznym uśmiechem i oczy unikające złotego spojrzenia, upewniły tylko jego domysł. — Co cię boli?

Wuxian wyglądał na zakłopotanego. Westchnął przeciągle, krzywiąc się, gdy za duża ilość powietrza dotarła do jego płuc. 

— Wyjdziemy na zewnątrz? — rzekł, ignorując natarczywy wzrok. Podpierając się o ramę łóżka, wstał samodzielnie na równe nogi. — Jest taka przyjemna noc dzisiaj — stwierdził, mówiąc cokolwiek, aby zmienić temat. — No już, chodźmy na spacerek, Lan Zhan — z nagłą pewnością siebie, zrobił kilka kroków do przodu. Mimo chyboczącej się postury, udało mu się przejść kawałek drogi bez upadku. Dumny z siebie spojrzał na swoje nogi i niespodziewanie skoczył w miejscu. Śmiejąc się, zaczął niezdarnie krążyć po pokoju, przechwalając się na głos. — Jestem niesamowity! Chodzę. Bez ciebie. W końcu mogę chodzić! I skakać! Sam. Rozumiesz, Lan Zhan? Jak będziesz niegrzeczny, to mogę wstać i uciec daleeko stąd! Cóż za wspaniała noc. Ja naprawdę mogę chodzić!