MERMİSİZ VURGUN

1. BIÇAK KESİĞİ

Açın kapıları biz geldik anam.

Başlamadan önce herkes oy verirse ve okurken yorum yaparsa sevinirim.

Keyifli okumalar.

🍁

Didem: Didem Kopmaz İzmir.

Didem: Bir maruzatım olacaktı Yüzbaşı'm.

Yüzbaşı: Didem Kopmaz?

Didem: Evet Yüzbaşı'm Dinçer Kopmaz'ın kız kardeşiyim.

Yüzbaşı: Söyle bakalım küçük hanım, nedir bu maruzat?

Didem: Abim Dinçer Kopmaz bıçaklı bir yaralanma yaşadı Yüzbaşı'm.

Didem: Kendisinin telefonu olay yerinde parçalandığı ve şu anda uyuduğu için durumu ben bildirmek zorunda kaldım.

Yüzbaşı: Durumu nasıl şu an?

Yüzbaşı: Neredesiniz?

Didem: 9 dikiş atıldı Yüzbaşım.

Didem: 9 dikişle nasıl olunursa öyle.

Didem: Kendisi hastanede kalmak istemediği için şu anda evdeyiz.

Yüzbaşı: Ukalalığa gerek yok.

Yüzbaşı: Hemen oraya geliyorum.

Yüzbaşı çevrimdışı...

Didem: Gerek yok Yüzbaşım uyanır uyanmaz sizi arar zaten kendisi.
(iletilemedi)

Didem: Hay...
(mesaj silindi)

Ekranı hızla kapatıp telefonu yatağımın üzerine attım. Heyecan ve korkudan bütün bedenim titriyordu. Bitmiştim. Abim gazabından bu sefer kurtulmam kesinlikle çok zor olacaktı. Tek aşkı mesleği olan adamı kısa süreliğine mesleğinden edecek bir halt yemiştim. Amacım sadece gizlice göreve gidişinin iptal olmasıydı ama şimdi yüzbaşısı buraya geliyordu. Adresi nereden bildiğini bilmesem de muhtemelen askerinin yaşadığı yeri bilmesi çok normaldi.

Abime ondan gizli telefonunu karıştırıp yüzbaşısının numarasını alarak yine ondan gizli çaldığım numaraya mesaj attığımı hoş karşılayacağını hiç sanmıyordum. Ben sahiden bitmiştim. Her zamanki kavgalarımın çok daha ötesine sürüklenecektik ama içimde pişmanlığa dair tek bir şey yoktu. Korkuyordum evet ama tek bir an olsun keşke o mesajı atmasaydım demiyordum.

Hava bir İzmir akşamına göre soğukken ben korkunun ateşiyle odamın içinde volta atarken cayır cayır yanıyordum. Annemi kaybetmiştim, babam öldüğünde. Şimdi de abimi kaybetmek istemiyordum. Gitmezdi ama bakmazdı yüzüme öfkesi dinene kadar ve biliyordum ki abim hala babamın ölümünün öfkesini bile içinde taşıyan biriydi. O gidişiyle vurmazdı kimseyi. O, gözlerinin içine baka baka suskunluğuyla vururdu insanı. O kurşunla bir kere vurulmuştum, ikinciye hazır değildim.

Kapı hiddetle çalmaya başladığında ağlamak üzereydim fakat ağlamadım. Ağlamamalıydım. Bunu ben istemiştim, sonuçlarına katlanmak da boynumun borcuydu.