Hayatı bir gecede değişen Yüzbaşı ve Didem...
Yaralanan abisi için endişelenen Didem Kopmaz abisinin göreve gitmesini istemediği için gizlice abisinin komutanına yazar. Askeri için endişelenen Yüzbaşı hiç düşünmeden evlerine gelirken ikisininde bir...
Merhabalaaar. Özleştik değil mi? Ben özledim valla ama öncelikle bir şey söylemek istiyorum.
Bu bölümü yazarken bana moral olan, bölümü daha erken bitirme motivasyonum olan güzel bebeğim Diana'ma ve Ruken'ime teşekkür ediyorum.
Sizi daha fazlay tutmadan hepinize keyifli okumalar diliyorum.
Başlamadan oy verirseniz çok sevinirim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Anıl Durmuş - Senden Yolum Geçmez Artık
🍁
Akser Bolatav
Yeri sarsan adımlarım bir kuş tüyü hafifliğinde ilerleyip kapına geldi. Kapına geldim, bunun anlamı senin için neydi belki de hiçbir zaman bilemeyecektim ama benim için büyük bir yenilgiydi. Yüzlerce adama, birçok kez kurşunlara yenilmemiş olan ben küçücük bir kıza yenilmiştim. Yine de öyle razıydım ki bu yenilgiye attığım hiçbir adım geriye gitmiyordu. O merdivenleri adeta yenildiğimle gurur duyarak iniyordum çünkü yolun sonunda cesaretim kırılmazsa kapını çalıp özür dileyecektim senden. Olmadan, olamayacağımıza engel olduğum için özür dileyecektim.
Kapına geldim. Kalbimden daha sert olan yumruğumu çelik kapıya vurdum, aldığım soluğu veremeden kapın açıldı. Sen sanıp kalbim teklemişti ama değildin. Hayatımın hiçbir noktasında ölmek istemeyen ben o an 'kalbim dursaydı keşke' dedim içimden. Kapını açan bir yabancıydı, yabancı bir erkekti. Abin olmayan, abinin arkadaşlarından da olmayan. Ömrü hayatımda ilk defa gördüğüm bir adam gülümseyerek karşımda duruyordu. Tebessümünde seni görür gibi oldum. O kadar görünürdün ki benim için seninle ilgisi olan her şeyde direkt olarak seni görüyordum. Evinde bir adam vardı. Kapını bile açan, gülümseyen bir adam. Abin yoktu, içeride yalnızdınız. Bir kabusun içerisinde olmayı dilesem de biliyordum ki son derece gerçek bir anın içindeydim.
Benim sessizliğim onun ifadesini değiştirirken haddiymiş gibi 'İyi günler' dediğinde ve evdeki varlığını adım seslerinden işittiğimde bütün sistemim çöktü. Ancak savaşmak için koşarken,senden kaçmak için koştum o gün. Ben zaten bir tek senden kaçıyordum. O gün nasıl senden kaçmışsam bugün de kaçıyordum ama bugün göğsümdeki ağrı kırk kat daha ağırdı. Orada seninle kurduğum hayallerin yükü de vardı. O hayallerin her biri şimdi kırk bin parçaya ayrılmış, göğsümü delik deşik ediyorlardı.
Adım atamayacağımı dahi sansam da apartmandan çıktım. Hemen karşıda muhtemelen senin yaşlarında bir grup genç kendi aralarında sohbet ederken kulaklarım senin adını işitti. Göğsümdeki yaralar sızım sızım sızlarlen kedime engel olamayıp bir köşeye saklanıp bekledim. Önce o adam çıktı dışarıya, yüzünde daha geniş bir gülümseme vardı ve sonra sonra da sen çıktın. Yüzünde şefkat dolu bir anne gibi hissettiren bir tebessüm vardı. Gözlerin ışıldıyordu. Beni mutlu edebilecek bu görüntüyü yaratan kişinin yabancı bir adam olduğunu bilmek beni kahretti.
