MissWinterWonderland {Voltooid}

Hoofdstuk 14

'Maria is in de tuinen,' zegt de binnenkomende Culain.
'Ga met haar praten,' lispel ik tegen Daniel. We zitten in de zitkamer en hij zucht.
'Vooruit.' Hij staat rustig op en volgt Culain die weer de kamer uitwandelt. Ik ben alleen. Eindelijk ben ik alleen en ik ben free to go. Ik begin te glimlachen en sta rustig op. Gevolgd door mijn zwarte jurk die over de grond sleept kijk ik in de gang. Ik heb een plan.
Al sluipend wandel ik door de gangen richting de schilderijenhal waar het verboden is om naar toe te gaan.
Eenmaal bij de deur aangekomen kijk ik om me heen. Er is niemand, Maria had het meeste personeel vrijgegeven vanwege de begravenis. Mijn hand reikt naar de deurklink en voorzichtig draai ik hem om. Ik had verwacht dat hij op slot zou zitten maar hij is open. Zo stil mogelijk open ik de krakende deur en ren de hal binnen. De deur valt met een klap dicht en ik krimp ineen bij het harde geluid. 'Niet de bedoeling,' fluister ik zacht. Zacht loop ik door de hal en stop bij het eerste schilderij. Het is van Maria die poseert. Of eerder ze zit en kijkt met een neutraal gezicht naar voren. Ze heeft een witte, grote, rijkelijke versierde jurk aan en draagt een massieve kroon op haar hoofd met blauwe kristallen. Haar blauwe ogen lijken op je neer te kijken en ik bijt op mijn lip. Wat is ze mooi daar. Ik loop rustig verder en kijk naar het tweede schilderij. Ook eentje van Maria, alleen dan in een jongere versie. Ze draagt dezelfde een tiara en kijkt net zo neutraal als het vorige schilderij. Ik kijk even raar en loop terug naar het eerste schilderij. Hopend om iets van een aanwijzing te vinden wanneer het geschilderd is.

Ter ere van de kroning van Koningin Nareena Maria Cara Salina Etain Caldre Winter.

Ik strijk met mijn vinger over het plaatje wat onder het schilderij hangt er spreek haar naam zachtjes uit alsof het iets wonderlijks is. 'Mevrouw heeft zes namen, fancy hoor,' fluister ik zacht en loop verder. Onder het schilderij met Maria als jongere koningin staat.

Ter ere van de tiende verjaardag van prinses Nareena Maria Cara Salina Etain Caldre Winter.

In stilte loop ik weer verder. Er hangen ontzettend veel schilderijen in de hal, allemaal met Maria erop. Ik betwijfel of ze echt zo vol van zichzelf is dat ze zoveel schilderijen van zichzelf laat maken of dat ze gedwongen werd aangezien ze op geen enkel schilderij mimiek vertoont.
Ik stop als ineens alle schilderijen verder in de gang onder een zwart doek hangen. Verbaasd kijk ik achterom naar de schilderijen die open en bloot staan. 'En wat hangt hier?' vraag ik zacht. Ik ren zowat naar het eerste schilderij toe en open voorzichtig de gordijnen die ervoor hangen. Het is een schilderij maar dit keer is het niet alleen Maria. Ik zie een mini-Maria in een kleine witte jurk die voor twee volwassenen staat. Weer glimlacht ze niet. De vrouw die aan haar linkerkant staat heeft dezelfde jurk aan als Maria alleen dan de grote versie daarvan. Aan de andere kant staat een man volledig gekleed in wit. Een wijdere broek met een witte blouse. Hij draagt een zwarte cape die aan één kan van zijn schouder hangt. Onder het schilderij staat:

Ter ere van het vijf-jarige huwelijk van Koning Caldre Edgan Loister Winter en Koningin Fiona Saline Cara. (afgebeeld met hun drie jarige dochter, kroonprinses van WinterWonderLand Nareena Maria Cara Salina Etain Caldre Winter)

Ik kijk naar de twee volwassenen, de ouders van Maria. Ze lijken veel op haar. Maria heeft het gezicht van haar moeder maar de ogen van haar vader. Raar om zo te zien. Vraag me af of ik veel op mijn ouders lijk.
Ik loop naar het volgende schilderij, weer een familie schilderij. Zo ga ik alle schilderijen in de hal af. Ergens snap ik niet waarom de schilderijen hal verboden is totdat ik bij de laatste vijf aankom. Ze hebben in plaats van een doek of gordijnen een kast om zich heen die vast zitten met een klein schattig hendeltje. Met trillende handen open ik de eerste. Het is een schilderij van, ik gok, haar grootouders die naast haar ouders poseren. Er onder staan alle namen en die interesseren mij niet zo. Ik open de tweede kast waarbij ik bijna een hartverzakking krijg. Geschrokken staar ik naar het moordlustige en gruwelijke schilderij waar de vader van Maria opstaat met een bebloed harnas en een bebloed zwaard. Hij lijkt recht uit een slagveld getrokken. Eronder staat:

Ter ere van de overwinning van Koning Caldre Edgan Loister Winter op de zwarte ridders.

'Je vader heeft gewonnen op het slagveld en je verbergt het schilderij... waarom?' vraag ik zacht en ik ga naar de derde kast. Als ik die open val ik bijna van mijn stokje. Het geschilderde beeld wat ik zie laat mijn mond open vallen. 'Met alle gekheid op een stokje.' Het is Maria, in een harnas en ze heeft twee gigantische zwaarden op haar rug. Haar gezicht zit onder het bloed en heeft sneeën in haar gezicht. Voor het eerst zit er een kleine speelse glimlach op haar gezicht en ik krijg er de rillingen van.

Ter ere van de overwinning van Koningin Nareena Maria Cara Salina Etain Caldre Winter op de zwarte ridders.

'Ook gevochten,' mompel ik. Ik begin langzaam te begrijpen waarom ze de schilderijen niet ope ophangt. Het is geen schilderij om trots op te zijn.
Ik open de één na laatste kast. Weer staat de vader van Maria daarop. Hij heeft een ander soort mes vast waar bloed op zit en heeft in zijn andere hand een ketting die ik op Maria's kast heb zien liggen. Eronder staat:

Ter ere van de overwinning van Koning Caldre Edgan Loister Winter voor het van Faustus, de verschrikkelijke.

'Faustus... die naam heb ik eerder gehoord,' mompel ik zachtjes en ik open de laatste kast, die ik met moeite openkrijg en trek uiteindelijk het verroeste slot kapot. Het is een schilderij met Maria en een knap uitziende bruin harige man. Hij heeft licht groene ogen en ik kijk er verbaasd na. Als ik het bordje eronder lees begin ik te trillen.

Ter ere van de verloving tussen kroonprinses van WinterWonderLand Nareena Maria Cara Salina Etain Caldre Winter en Generaal Faustus Damon Genilal.

'Maria... wilde trouwen met een generaal genaamd Faustus... en haar vader heeft een Faustus verjaagd...' mompel ik. Ineens word ik van achter beetgepakt. En voordat ik ook maar kan gillen val ik in een diepe slaap.