MissWinterWonderland {Voltooid}

Hoofdstuk 11

In stilte lopen we door de gangen die nu donkerder lijken dan ooit. Maria loopt met een rechte rug voor ons uit en Daniel houdt zijn hand bij het handvat van zijn wapen. Ik probeer hem na te doen maar het lukt me amper want ik tril. 
'Hoe vaak heb je gevochten Avaline?' vraagt Maria kalm. 
'Eén keer... toen zat ik de peuterklas.' Met opgetrokken wenkbrauwen draait Maria zich om. 
'Zeg dat je een grapje maakt.' 
'Ik ben een vredelievend persoon,' zeg ik paniekerig. Maria draait zich weer om en haalt haar schouders op. 
'Alles moet een eerste keer krijgen,' zegt Maria rustig. 
'Moeten we geen kamer checken?' vraag ik zacht. 
'Nee, we moeten eerst kijken waar het lichaam van Galena ligt, vanuit daar kunnen we kijken hoe de ridders zijn gegaan. Plus ze zijn maar naar één persoon op zoek.' 
'Wie?' vraag ik nieuwsgierig. Ik hoor Maria grinniken. 
'Wie denk je? Ze willen me dood hebben maar gelukkig voor hun gaat dat niet zo makkelijk.' De spottende ondertoon in haar stem maakt me iets zekerder over de situatie. Het klinkt alsof het allemaal niet zo erg is. Abrupt stopt Maria met lopen en ik knal bijna tegen haar aan. 
'Daniel, vuur.'  Het is ineens wat lichter in de gangen en Daniel komt aangelopen met een kaars. Hij geeft hem aan Maria die neerknielt bij iets wat op de grond ligt. Daniel doet hetzelfde en ik volg hun voorbeeld. Het "Iets" wat op de grond ligt is Galena. Verschrikt kijk ik naar het jonge meisje. Braakneigingen komen op en ik schud mijn hoofd. 
'Oh... mijn...' De keel van Galena is opengereten en het bloed is zwart. 
'Ze is een half uur geleden vermoord. Het bloed is nog vers.' De ogen van Galena staren naar het plafond. Maria zucht en sluit voorzichtig de ogen met twee vingers en fluistert een zacht gebed. 
'Moge de goden haar ziel ontvangen en liefkozen,' mompelt ze. Maria staat op en strekt zich even uit. 
'Dicht bij elkaar blijven, ik voel ze,' lispelt Avaline. Nog voordat we verder kunnen lopen licht de gang ineens op. Daniel trekt zijn zwaard en ik volg zijn voorbeeld. In het midden van de gang staat een man, geschat rond de dertig. Hij draagt alleen maar zwart, zwarte blouse, zwarte broek, zwarte schoenen en een zwarte lange jas. Hij kijkt naar ons. Zijn ogen zijn diep zwart. Maar zijn huid is bleek, witter dan sneeuw lijkt het wel. Hij doet niks en staat stil. De tijd lijkt bevroren en ik durf me niet te bewegen. 
'Hallo...,' sist de zwarte ridder.
'Je hebt veel lef nodig...' Maria knakt met haar nek. 'Om zomaar binnen te dringen in dit kasteel en onschuldigen te vermoorden.' Maria trekt haar zwaarden en ze is klaar voor een gevecht.
'Oh... mooie Maria, ik ben niet bang voor u,' sist de man. 
'Waar is je vriendje? Of is die hem al gevlucht?' roept Maria. 
'Mijn "vriendje"...' De ridder beweegt eng met zijn hoofd totdat zijn ogen met de mijne kruisen. 
'Is achter jullie.' Met een rukt draait Daniel zich om en direct klinkt het geluid van metaal wat op elkaar kletst. Ik draai me om en zie Daniel vechtend met een zwarte ridder. Ik wil hem te hulp schieten maar ik schrik van een geluid achter me en weet net een zwaard te ontwijken. 
'Drie zwarte ridders, beter moet het niet worden,' hoor ik Maria die op de andere zwarte ridder afrent. Ik ontwijk het zwaard van degene die mij aanviel. 
'Vecht dan terug!' sist mijn aanvaller. Ik slaak een kreet en begin mijn zwaard te gebruiken. De zwarte ridder weet mijn aanvallen te ontwijken maar mij kan hij niet raken. Ineens krijg ik een ingeving. De zwarte ridder valt mij uit en ik haal hem onderuit met mijn been. Er klinkt een plof en de zwarte ridder ligt op de grond. Ik wil mijn zwaard in zijn ribbenkast steken maar hij rolt weg. Er stroomt een straaltje bloed uit zijn neus die hij afveegt. 
'Zo zo, iemand hier weet iets van vechten.' We staan dreigend tegenover elkaar. 
'Kom dan,' sis ik. Hij rent op mij af en ik zwaai met mijn zwaard. Ik raak de lucht niet, ik raak de grond niet, ik raak vlees. Hardhandig trek ik mijn zwaard terug en verschrikt kijkt de zwarte ridder naar mij. Hij heeft zijn hand op zijn zij. Ik zie hem moeizaam ademen. Behendig draai ik met mijn zwaard. 
'Heeft niemand je geleerd dat een echte vechter alleen vecht wanneer de ander daar klaar voor is?' Ik val nog een keer aan en hij weet het net te ontwijken. Ineens is hij verdwenen. Ik kijk verbaasd om me heen. Totdat gehijg achter me hoor. Ik voel een pijnlijke steek in mijn arm en ik draai me met een ruk om. Zonder na te denken druk ik mijn zwaard recht in zijn hart. Mijn arm bloed hevig en ik vloek hard. Tranen wellen op maar er is geen tijd om te gaan wenen. Ik druk mijn zwaard hard totdat het aan de andere kant van zijn borstkas uitsteekt. Mijn arm schreeuwt van de pijn. Pas als ik voel dat het lichaam van mijn aanvaller geen weerstand meer biedt trek ik mijn zwaard terug. De zwarte ridder valt dood neer op de grond met zijn zwarte ogen open, starend naar het plafond. Ik kijk om me heen. Daniel is al klaar en Maria heeft haar zwaard nog in het lichaam zitten. Ik stop mijn zwaard terug in de gesp en druk vlug mijn hand op de diep wond in mijn arm. Daniel heeft verschillende sneeën in zijn gezicht en zijn neus bloedt. Maria is ook niet bepaald ongeschonden. Ze heeft een grote rode plek bij haar been en heeft sneeën in haar gezicht, een dik oog en haar neus bloedt net als die van Daniel. Ze zit op de grond terwijl ze een stuk van haar blouse afsnijdt en die om haar been bindt. 
'Zo zo, je hebt pit Avaline, eerste week hier en je weet direct al een zwarte ridder te doden. Dat doen weinigen je na,' snuift ze. 
'Zijn jullie oké?' vraag ik trillend. 
'Ik ben fijn,' zegt Daniel terwijl hij uitrust tegen de muur. 
'Maria?'  
'Ik red me wel,' zegt de koningin vastbesloten en ze staat op. 
'Waarschuw de anderen wil je Daniel, ik denk dat ik enorm veel behoefte heb aan een dokter en een bad,' mompelt ze. Ze strompelt mijn kant op en kijkt naar mijn arm wond. Ik voel een tinteling wanneer ze hem aanraakt. 
'Daar moeten een paar hechtigingen in komen maar het is niets schadelijks,' zegt ze kalm. Ik knik en houd mijn hand op de wond gedrukt. 
'Oh Avaline, gefeliciteerd,' zegt de koningin lacherig.
'Met wat?' vraag ik aan haar.
'Met je eerste strijdwond.'