MissWinterWonderland {Voltooid}

Hoofdstuk 27

Ik word wakker in de armen van Celeste. Met alleen mijn onderjurk aan voel ik hoe haar arm om me heen ligt.

De knallende koppijn schreeuwt om mijn aandacht maar ik probeer het zo veel mogelijk weg te drukken.
'Goedemorgen Avaline,' fluistert Celeste met een poeslieve toon.

'Goedemorgen,' mompel ik terug. Ik merk nu pas hoe koud het werkelijk in de kamer is en ik ril even.
'Ik ga me aankleden,' zeg ik met een trillende stem en ik stap uit bed.

Eenmaal aangekleed zit ik al verdoofd op bed terwijl Celeste heen en weer rent terwijl ze haar haar probeert te doen.
'Ik moet je vandaag alleen laten.'
'Oh.'
'Ik heb een afspraak met een paar...'
'Waar is Maria?' onderbreek ik haar.
Celeste zucht geërgerd. 'Niet hier, je ziet haar binnenkort,' mompelt ze kortaf. 'Gedraag je een beetje, je mag vrij rondlopen en je weet ongeveer wat Daniel zit dus die kan je ook een keer bezoeken.'
Ik knik langzaam en ril nog een keer. Ik voel me vies. Heel erg.
'Je mag altijd een bediende roepen voor een bad,' zegt Celeste zorgzaam.
'Nee, dankje,' zeg ik wrang. Celeste knikt en loopt de kamer uit.

De dag lijkt in momenten te lopen. De ene keer ben ik aan het lezen, de andere keer praat ik met wat bediendes. Iedereen ziet dat ik moe ben, maar ik wil niet in hetzelfde bed slapen waar ik vannacht in heb gelegen.

Uiteindelijk besluit ik Daniel te bezoeken. Hij zit nog steeds op bed en leest een boek in een taal die ik niet kan lezen of überhaupt ken.
'Hey Daniel,' fluister ik zacht terwijl ik bij hem op bed kom zitten. Daniel kijkt me bezorgd aan.
'Wat zie jij er...'
'Ik weet het.'
'Wat is er gebeurd?'
'Ik... Celeste... we hebben... en ik wilde niet...'
Daniel begint bleek te worden. 'Heeft ze je pijn gedaan?' vraagt hij zacht.
'Nee, het was... heel teder en ze was... vriendelijk maar...ik wilde het niet...' De tranen biggelen over mijn wangen en Daniel slaat zijn arm om me heen.
'Ze is niet meer de persoon die ik me kan herinneren,' fluisterde hij zachtjes. 'Ze is... dood en kil vanbinnen.' We blijven zo een tijdje zitten totdat de deur opengaat, Daniel schrikt meteen op.
Avaz staat in de deuropening, zijn nuchtere blik straalt pure kalmte uit.
'Maria krijgt de doodstraf die in de kasteeltuinen voltrokken gaat worden,' zegt hij nuchter.
'Wat?!' roepen Daniel en ik tegelijk.
'Dat kan niet!' zegt Daniel verbaasd.
'Het kan wel,' zegt Avaz alsof het hem niets scheelt.
'En waarom kom je het zeggen?' vraagt Daniel ineens wantrouwend.
Hij kijkt bedachtzaam. 'Omdat ik Avaline een kans wil geven.'

In stilte zitten we met zijn drie op Daniels bed. Avaz heeft iets wat in een doek gewikkeld is in ons midden gelegd. Hij gebaart dat ik de doek weg mag halen en in mijn handen houd een zwaard die nog die net iets dikker is dan een naald. Het handvat is tenger en speciaal gemaakt voor kleine handen.
'Dit zwaard stamt uit... een tijd, die ik niet weet. Hij is... dun, maar dat had je al gezien. En hij is best klein... maar dat had je ook al gezien.'

Daniel en ik knikken langzaam niet begrijpend wat Avaz ons duidelijk probeert te maken.
'Ik weet het ook niet, kom op zeg. Het komt erop neer, dat je nog een avond met Celeste een bed moet delen, wakker blijven en als ze slaapt steek je dit door haar hart of een andere fatale plek.'
'Wat?' stamel ik verbaasd.
'Je moet haar vermoorden meid, niet zo dramatisch. Maak het snel, doe 't simpel. In die tijd kan ik opsporen waar de sleutel ligt voor de ketting van Daniel en waar Maria mogelijk wordt vastgehouden. Ons ontsnappingsroute is pure improvisatie!'
'Ik kan niet iemand vermoorden!' roep ik.
'Je hebt een schaduw ridder vermoord. Zonder daar ook maar over te kwijnen.'
'Ja maar... dit is anders.'
'Dat is het niet!' zegt Avaz. 'Dit is precies hetzelfde. Celeste is niets meer dan een schaduw. Een donkere, haar hart is overgenomen. Ze kent amper het verschil tussen wat goed is en wat slecht. In haar ogen heeft ze altijd gelijk en zij is degene die alles aanstuurt.'
'Maar vroeger...'
'Vroeger is er niet meer. Dat is voorbij. Laatste pagina, hoofdstuk uit, boek dicht! De Celeste die jullie je kunnen herinneren is dood. Morsdood. Er staat een compleet anders persoon voor, het schuilt alleen in haar lichaam en heeft vage herinneringen aan jullie.' Avaz zijn woorden doen mij pijn en ik knik langzaam.

'Goed, morgenavond komt ze terug, doe me een lol en maak het snel.' Avaz staat op en loopt richting de deur. 'Dat maakt het makkelijker voor haar en voor jou.'