MissWinterWonderland {Voltooid}

Hoofdstuk 1

'Het sneeuwt,' schreeuwt mijn broertje van beneden. 'Het sneeuwt, het sneeuwt, het sneeuwt.' Ik hoor hem de trap op rennen. Zou ik mijn deur op slot draaien? Maar voordat ik ook mij ook maar kan bewegen rent hij de kamer in.

'Het sneeuwt Avaline, het sneeuwt.' Mijn vijf jaar oude broertje kijkt mijn grijnzend aan.

'Oké, leuk Evan, ga papa en mama maar roepen.' Ik wil me weer omdraaien maar Evan klimt op mijn bed en slaat zijn kleine armpjes om mijn arm heen.

'Het sneeuwt,' fluistert hij in mijn oor.

'Evan,' roep ik lachend en duw hem zachtjes van mij af.

'Gaan we buiten spelen?' Met grote ogen kijkt hij mij aan. Ik aai zacht over zijn bolletje heen en fluister: 'Is goed maar dan moet jij eerst weggaan want ik moet me aankleden.' Hij begint te juichen en ik krimp in elkaar. 'Nou kom op Evan, nu moet je weggaan anders ga ik niet spelen,' zeg ik rustig terwijl ik rillend uit bed stap. Evan knikt en rent zo snel als hij kan mijn kamer uit. 'Wat een ongelofelijk druk kind is dat,' mompel ik terwijl ik mij uit rek. Ik merk dat ik best benieuwd ben naar hoeveel sneeuw er ligt aangezien Evan normaal gesproken nooit zo enthousiast voor spelen in de sneeuw. Met grote ogen kijk ik naar buiten en zie een pak sneeuw van je welste. 'Wow.' Is het enige wat ik kan zeggen. Dit was de eerste winter sinds tijden waar het echt sneeuwde. Had ik nog wel een leuke trui in de kast?

Vorige winter was gewoon een tweede lente. Je kon met korte mouwen en zonder jas rondlopen. En die winter daarvoor lag er zo'n dun laag sneeuw dat het gewoon een zielige vertoning was. En die winter daarvoor was het zomer nummer twee en die winter daarvoor was het gewoon het jaar van herfst die een half jaar duurt. Dus als deze sneeuw is waarschijnlijk een verassing voor iedereen. Vooral voor de weermensen van het journaal. Ik kan mij namelijk niet herinneren dat er ooit is verteld dat we zo'n pak sneeuw zouden krijgen.

Ik pak een bordeux rode trui en een witte spijkerbroek. Perfecte combinatie voor dit koude weer. Denk ik. Nu ik het aan heb voelt het niet erg warm. Zacht vloek ik en pak een ander setje kleren.    

Hehe, is madame ook beneden?' Mijn vader staat grijnzend achter het fornuis.

'Ik heb amper echte winterkleren,' zucht ik terwijl ik aan de eettafel ga zitten. '

Dat kan best klopppen,' zegt mijn binnenkomende moeder. 'Dat echte laatste winter was ook wel toen jij nog onschuldig en klein was.'

'En lief,' vult mijn vader haar aan.

'Nou dankjewel, ik vind jullie ook heel aardig,' snib ik chagrijnig. Mijn vader haalt zijn hand door zijn korte bruine haar.

'Sorry lieverd, we kijken morgen als de winkels open zijn naar winterkleren, oke?' Ik knik.

'Avaline wil jij thee?' vraagt mijn moeder.

'Ja lekker,' zeg ik rustig. Ik bekijk mijn beide ouders goed. Ze hebben qua uiterlijk niet veel gemeen met elkaar. Mijn vader heeft bruin haar met bruine ogen en is vrij gespierd gebouwd door zijn carrière in het leger. Mijn moeder is integendeel vrij tenger gebouwd en heeft lange blonde haren met lichtgroene ogen. 'Valt er iets te zien?' vraagt mijn vader terwijl hij een bord met toast en ham voor mijn neus neer zet. 'Nee, niet echt.' Hij glimlacht en kijkt op zijn horloge.

'Godver...'

'Austin, niet vloeken, de kinderen zitten erbij,' zegt mijn moeder streng.

'Je denkt echt dat Avaline niet vloekt?' zegt mijn vader verbaasd.

'Wat is er? Waarom moest je vloeken?' vraag ik aan hem.

'Ik had al een kwartier geleden onderweg moeten zijn.' Hij geeft mij een kus op de wang en doet hetzelfde bij Evan die tegenover mij aan tafel zit. Mijn moeder kust hij volop de lippen. 'Gadverdamme,' zeg ik terwijl ik dramatisch met mijn ogen rol. Mijn vader begint te lachen en kroelt even door mijn lange blonde haren.

'Voorzichtig in de sneeuw jongens.'

'Doe jij maar voorzichtig op de weg,' zucht mijn moeder terwijl ze hem zijn jas aangeeft.

'Altijd,' zegt hij met een knipoog en verlaat de woonkamer.

'Die vader van jullie is af en toe...' Mijn moeder staart naar de woonkamer deur en ik zie dat ze zichzelf onder controle probeert te houden.

'Mama?' Evan kijkt naar onze moeder en ze schudt haar hoofd.

'Avaline, je moet je ontbijt opeten, het is niet goed als je het overslaat.' Ik knik en begin aan mijn lauwe toast. Ik weet dat mijn moeder vaak ongerust is. Niet alleen over mijn vader maar ook over ons. Het schijnt volgens de dokter een trekje te zijn die is gekomen omdat mijn oma, die ik nooit gekend heb, nooit aandacht besteedde aan mijn moeder toen ze jong was. Om een heel zielig verhaal kort te houden, ze komt amper buiten en als ze buiten komt is dat of met mij of mijn vader. Je leert er mee leven maar alsnog vind ik het jammer dat ik soms niet naar feestjes mag gaan omdat mijn moeder te bezorgd is en mijn vader dan op reis is.

Er klinkt geluid uit mijn broekzak en iedereen aan de eettafel kijkt op. 'Ik word gebeld, excuseer mij,' zeg ik vlug terwijl ik mijn mobieltje opneem. 'Met Avaline,' zeg ik terwijl ik de woonkamer uitloop.

'Met Daniel.'

'Daniel? Waarom bel jij mij?' vraag ik verbaasd.

'Omdat god dat wilde en van mijn vroeg.' We zwijgen beide op de lijn en beginnen dan te lachen.

'Nee, Alice, Frederik en Mitchel hebben gevraagd of ik je wilde bellen om te vragen of je mee wilde gaan naar het bos.'

'Is dit een indirecte uitnodiging voor een sneeuwballengevecht?'

Daniel is even stil en zegt uiteindelijk: 'Ja, dit is inderdaad een indirecte uitnodiging voor een sneeuwballengevecht.' Ik grinnik.

'Ik moet het wel even vragen, mijn vader is niet thuis plus ik had Evan beloofd om met hem te spelen.' Daniel is de enige uit mijn vriendengroep die weet van mijn moeder.

'We staan over een half uur bij je huis, zeg dan maar of je kan.'

'Is goed.' We hangen beide op en ik loop op mijn gemak de woonkamer binnen.

'Wie was dat?' vraagt mijn moeder zonder op te kijken van haar bord.

'Daniel, hij vroeg of ik samen met Alice, Frederik, Mitchel mee het bos in wilde.' Ik zie haar fronsen en ik begin te zuchten.

'Mama, ik ben zestien, bijna zeventien. Er gebeurt niet zoveel,' zeg ik terwijl ik weer aan tafel ga zitten. 'Je moet mij echt eens gaan vertrouwen.'

'Ik vertrouw je Avaline daar niet van maar ik vind het geen prettig idee. Ik bedoel er ligt bijna twintig centimeter sneeuw, in het gehele land. Zometeen gebeurd er een ongeluk en is de ambulance niet op tijd of...'

'Of er gebeurt helemaal niks,' onderbreek ik haar. 'En heb ik een gezellige middag.' Smekend kijk ik haar aan. Ze zucht en kijkt mij even aan. 'Echt, ik beloof het je.'

'Je bent voor vijf uur thuis, ook maar een paar minuten later en ik bel je vader om je te zoeken.' Ik zucht en knik.

'Ja, is goed.'

'Oke ga dan maar,' zegt mijn moeder mijn enige twijfeling.

'En het spelen dan?' vraagt Evan met grote ogen.

'Andere keertje,' zeg ik glimlachend en geef hem een kusje op zijn bol.