MissWinterWonderland {Voltooid}

Hoofdstuk 31

Zonder aarzeling slaat het gestalte het hoofd van de leider eraf met... met mijn zwaard. 
'Zijn ze toch ergens goed voor, die verrekte zwaarden.' De stem van Culain klinkt als muziek in mijn oren. 
'Culain,' haper ik. Er dringt een metalige smaak mijn mond binnen en ik hoor in de verte de stem van Faustus.
 Ze zijn op tijd.
Ik kijk naar de wond bij mij buik. Mijn kleren zijn doordrenkt met bloed terwijl ik voorzichtig op de wond blijf duwen. 
Ze zijn net te laat. 
Culain knielt bij mij neer en ik hoor Maria's geschrokken stem onze kant opkomen. 
'Oh god.' Hoor ik haar zeggen. Daniel knielt bij mijn hoofd neer en hij neemt me in zijn armen. 
'Zoveel bloed,' stottert Maria. 'Faustus, ze heeft medische hulp nodig! Direct!' 
'Die komen te laat,' fluistert Culain. 

'Dat zeg je niet, dat kan niet, het...' 
'Maria,' zeg ik kortaf. Maria valt stil en kijkt me met waterige ogen aan. 'Ik... ik wil alleen wat rust.' Er stromen tranen over mijn wangen en Daniel trekt me strak tegen zich aan. Hij legt zijn hand op de mijne en duwt de wond strakker dicht. 'Het doet zo'n pijn,' fluister ik. 
'Je komt er wel,' fluistert Daniel terwijl hij me zachtjes heen en weer wiegt. Ik zie van zijn wang een traan vallen die op mijn schouder landt. 
'Ik laat je niet gaan, ik wil je niet verliezen.' 

'Het doet zoveel pijn,' stotter ik opnieuw. 'Laat het stoppen.' Ik begin harder te huilen. 'Laat het stoppen, alsjeblieft, ik smeek jullie.' Een onbeschrijfbare pijn komt op en ik wil het liefst gaan schreeuwen maar daar heb ik de kracht niet meer voor. 
'Laat... laat... l- laat het stoppen,' weet ik eruit te brengen. 
'Spaar je krachten,' fluistert Maria. 'Dat maakt het alleen maar makkelijker.' 
'Jij bezit toch magische krachten? Maak haar dan beter!' roept Daniel paniekerig. 
'Dat kan ik niet,' fluistert Maria terwijl ze mijn hand streelt. 'Ik kan dat niet. Ze is compleet overgelaten aan de goden.' 
Ik begin te stokken. Wat is er aan de hand met mijn lichaam? Mijn hele lichaam begint te schokken en er komt teveel bloed in mijn mond. Daniel legt me op mijn zij en ik laat het bloed uit mijn mond stromen. Zo voelt het dus om dood te gaan. Zo voelt het, dit voelde Celeste ook. 
'Maria...' fluister ik. 
'Wat is er, Avaline?' Ze klinkt zorgzaam. 
'Dankje...' 
'Gr-graag gedaan.' Huilt ze nu? Heb ik haar laten huilen? 
'Daniel...' 
'Ik wil het niet weten, Avaline,' fluistert hij terwijl hij over mijn bovenarm wrijft. 
'Nodig me... nodig me... nodig me nooit... nooit meer.... nooit meer...' Ik begin te hoesten. 
'Rustig,' fluistert Daniel terwijl hij mijn haar naar schuift. 
'Nodig... nodig me nooit meer...' 
'Avaline, hou alsjeblieft op, je vraagt nu heel veel van jezelf.' Maria's stem klinkt gebroken. 
Ik begint te schokken en er verschijnen zwarte vlekken voor mijn ogen. Ik ga, ik ga weg van deze wereld. Mama, papa, het spijt me. Zorg goed voor Evan. Ga sneeuwpoppen met hem maken. Alsjeblieft. 
'Daniel...' Ik pak zijn onderarm en knijp erin. 
'Ja?' Ik hoor hem snikken. 
'Nodig me nooit meer uit... nooit meer...' Opnieuw begin ik te hoesten. 'Voor een indirect sneeuwballengevecht.' 
Hij glimlacht flauwtjes en ik voel mijn greep verslappen. Ineens voelt het extreem koud, ik begin compleet te rillen. Alle kracht trekt weg uit mijn lichaam en het zwart neemt over. Doodstil blijf ik liggen op de stenen. 

Ik hoor  Faustus wat zeggen en vervolgens zucht hij. Hij bevestigt mijn gedachtes, mijn pijn. 'Rust zacht, Avaline de Overlever.'  






Er komen hierna nog een paar hoofdstukken, dit is nog niet het einde, ik zeg dit om verwarring te voorkomen! Wel een spoiler, maar om vragen te voorkomen!