MissWinterWonderland {Voltooid}

Hoofdstuk 13

Iedereen is stil. Iedereen zwijgt terwijl er een priester staat te preken. Volledig in het zwart, Maria is in het zwart, Daniel is in het zwart, ik ben in het zwart. Sinds het voorval van gisteren heb ik amper gesproken met Maria en Daniel. Maria sliep die nacht op een andere kamer en Daniel is weggegaan na dat ik had bekend dat ik gevoelens had voor Celeste. Ik luister half naar wat de priester zegt. Ergens voel ik me trots dat ik tegen Maria in heb durven gaan en ergens voel ik me schuldig. Ze had er ook niet om gevraagd. Er klinkt wat zacht gepraat nadat de priester klaar is en mensen beginnen het veld te verlaten waar nu twee grafstenen staan. 
'Maria...' fluister ik zacht. 
'Wat is er?' vraagt ze terwijl ze haar jurk fatsoeneert. 
'Het spijt me... ik had... ik had niet zo tegen u mogen uitvallen.' Ze kijkt me even aan. Haar ogen voelen net als messen, zo diep prikken ze in mijn ziel. 
'Nee dat had inderdaad niet gemogen. Maar ik begin er langzaam aan te wennen dat jij anders reageert dan de meesten.' Langzaam begin ik te blozen. Maria glimlacht kort. 
'Maar dat is goed, want als iedereen altijd maar hetzelfde tegen mij zou doen... dan valt er weinig meer te beleven. Ik wil naar binnen, ik heb zin in thee.' 

Kalm zitten we aan de eettafel. Ik kan het niet laten om te kijken naar Daniels wang die rood uitgeslagen is. Hij negeert me compleet. 
'We zouden een keer wat anders moeten doen,' zegt Maria uiteindelijk. 
'Zoals wat?' mompelt Daniel terwijl hij zonder op te kijken in zijn theekopje roert. 
'Iets wat voor wat... plezier zorgt' 
'Dat vind u nodig?' zegt Daniel bot. Met opgetrokken wenkbrauwen kijkt Maria naar Daniel. 
'Ja, dat vind ik nodig.' Ik voel een lichte spanning en zucht even.
'Wat had u in gedachten?' 
'Een feest,' zegt Maria met een voldane glimlach. 
'Op dit moment lijkt dat me nu niet zo... handig.' 
'Ik kan het volk niet in angst laten zitten. Ik kan dat niet.' 
'En wie wilt uitnodigen dan?'
'Nou euh...' Maria denkt even na. 
'Het is niet slim en ik raad het u af. De laatste keer dat we een groot feest hielden ging het ook alles behalve goed.' 
'Waar ben je bang voor Daniel?' vraag ik met een kattig gezicht. 
'Voor als je het wilt weten Avaline, fouten worden niet snel vergeten,' snauwt hij. 
'Jongens, het was maar een voorstel,' zucht Maria. 'Het leek me leuk om gewoon een leuke dag te hebben, voor het volk een keer. Een volksfeest, ik bedoel dat is toch leuk?' Daniel rolt met zijn ogen. 
'Leuk, inderdaad,' snibt hij. 'Of is dit een reden om Faustus te zien?' Van schrik val ik bijna van de stoel als Maria haar overige thee recht in het gezicht gooit van Daniel. 
'Daar ging je te ver Daniel,' schreeuwt Maria. Verontwaardigd kijkt hij naar Maria en ik durf niets te zeggen. 
'Te ver? Ik te ver gaan, u bent de reden waarom er zo'n ijzige sfeer altijd hangt,' schreeuwt Daniel die woedend opstaat. 
'Ach donder toch een end op,' snauwt Maria. 
'Ga zelf lekker weg,' schreeuwt Daniel. Dreigend staan ze tegen over elkaar. 
'Misschien kunnen we even rustig zitten en kalmeren...' zeg ik rustig. 
'Ik hoef niet te kalmeren met hem,' snauwt Maria. En sinds dat ik hier ben is zij degene die de kamer verlaat. Ze rent de eetzaal uit en Culain komt verbaasd binnengelopen. 
'Avaline, Daniel... wat hebben jullie gedaan?' 
'Ik heb voor de zoveelste keer, de verkeerde snaar aangeraakt,' zucht Daniel triest. 

{Deze is aan de korte kant, sorry! Er komen weer langere aan}