PEMBE PANJURLU EV (TAMAMLANDI)

6 : Engin Cephesinde Neler Oldu?

Yeşim’e yalan söylemek hiç hoşuma gitmiyordu. Ondan sakladıklarım, günahlarım yakama yapışmıştı. Evliliğimin ortasında beliren annem daima yıkım üzerine çalışıyordu. Yeşim’i çok seviyordum lakin ailelerimiz evliliğimizde büyük bir hasar bırakmıştı. Onun babası, benim de annem... Kavgalardan sonra solgun görünüyordu, özellikle son zamanlarda. Onda tanımlandıramadığım bir şey vardı. İki arada kalmak beni çok yoruyordu. Karımı, canımdan çok sevdiğim kadını bir iki yıldır aldatıyordum. Başlarda hiç istemediğim bir işin içine düşmüştüm. Hiçbir şey bahane değildi elbet fakat annemin bu hikâyede rolü çok büyüktü.

“Baban bizi terk ettiğinde sırf senin için çalıştım. Oku, adam ol istedim. Söylesene oğlum, kimin hakkı var üzerinde? Gittin kendi istediğin biriyle evlendin, bak babası bile seni istemiyor. Bu kızcağıza ben söz verdim. Sözümü sakın çiğnetme, önce imam nikahı ile evlenirsiniz, sonra o Yeşim’i boşarsın. Hem nereden haberi olacak ki? Benim evimde kalır Demet kızım.”
Başlarda çok karşı çıktım. Yeşim’i sevdiğimi söyledim. Kırılma noktam ise eşimin ailesinin evinde gerçekleşti. Babası beni istemediğini, onun evine girmemem gerektiğini savunduğunda karımın elini tutup o evden ayrılmıştım. Eve geldiğimizde kıyamet kopmuştu. Bensiz gitmeyeceğini söylediğim için anamdan emdiğim sütü burnumdan getirmişti. O sinirle evden ayrılıp bara gittim. Sarhoş olduğumdaysa annemin evine gitmiştim. O gece Demet annemdeydi. Sabah uyandığımda ikimiz de çıplaktık. Annem ise “kızın namusunu temizleyeceksin yoksa polise gidip oğlum bu kıza tecavüz etti,” deyip durmuştu.

Demet’le evliliğim tamamen annemin oyunuydu. Sarhoşluğumdan faydalanıp tehdit ederek beni mecbur bırakmıştı. İmam nikahı kıydık ve mahalleliye boşandığımı, Demet'le sade bir nikahla evlendiğimi, işim gereği mahalleye fazla gelemeyeceğimi söyledik. Annem her şeyi düşünmüştü. Demet, başlarda çok nazikti, aradığım huzuru onda buluyordum. Birinci yılın sonunda değişmeye, bebek istediğini söylemeye başladı. Ben kabul etmeyince de çabucak kabullendik. Sonradan öğrendiğim şeyle âdeta kanım donmuştu. Bana korunduğunu söylemişti fakat hamileydi. Bu işin içinde de annemin parmağı vardı. Yeşim’den ayrılmamın tek yolunun bebek olduğunu düşünmüşlerdi. İki baskın kadın hayatımın en tepesinde oturuyorlardı. Kapana sıkıştığımı o gün fark ettim. Bir bilinmeze kucak açmıştım. Yeşim’in yüzüne her baktığımda kendimi suçlu hissediyor, bu hisle birlikte karıma kötü davranıyordum. Evliliğimizi mahvetmiştim. O, bana iyi davrandıkça eziliyordum. Zincirlerimden kurtulmam için Yeşim’in bu ihaneti öğrenmesi gerekiyordu lakin o cesaretim de yoktu.

Bebeğin doğumuna az kalmıştı. Yemeğin yandığı akşam çok büyük bir kavga etmiştik. Hemen ardından barışmıştık lakin son günlerde hasta gibiydi. Kendisini iyi hissetmiyor, en ufak bir şeyde istifra ediyordu. Onu böyle görmeye dayanamıyordum. Bebek doğduktan sonra eve döndüğümde onu hastaneye götürmeliydim. Yine yalan söylemiştim, ikinci hayatıma girebilmek için işten izin almış, eşime de yurt dışına gideceğimi söylemiştim. O kadar çaresiz görünüyordu ki kendimi öldürmek istedim. Karımı bu denli çok severken ona nasıl ihanet edebildiğimi aklım bir türlü almıyordu. Başta da söylediğim gibi annem bu hikâyenin yazarıydı.

Yeşim evden çıkınca yatakta biraz daha uzanmak istedim. Onun yastığına doğru dönüp kokusunu içime çektim. Bu kokudan nasıl ayrı kalabilecektim? Karımı her daim sevmiştim. Yanlış seçimlerim, hatalarım beni çıkmaza sokmuştu. Annem ile Demet’in oyunu beni derinden sarsmıştı lakin ortada suçsuz günahsız bir bebek vardı. Odayı dolduran telefon sesi zihnimde yankılanırken açık kahverengi komodinin üzerindeki telefona uzandım. Arayan Ceren’di, oldukça meraklanmıştım fakat sonradan fark ettiğim şeyle rahatladığımı hissettim. Yeşim, telefonunu evde unutmuştu. Aramayı cevaplayıp Ceren’e durumu anlatırken odanın kapısında beliren eşimle panikledim. Sanki gizlice konuşurken yakalanmışım hissiyatı bedenime yerleşmişti.