Tüm hırslarım bir yana, onun maruz bırakıldığı kötülüklere başını dik tutuşunda kendimi gördüm.
Yabaniliğinde, katledilişimizi gördüm.
Suskunluğunda, acılarımızı gördüm.
Ama en kötüsü güvensiz bakışlarında ela gözlerimi gördüm.
O yorgun günün akşamı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Güzel okumalar.
__
11. ''TEHDİT''
Daha kaç defa gözlerimi bir hastanenin beyaz tavanına doğru açacağımı kimse söyleyemiyordu.
Kulaklarımı terk etmeyen siren seslerinin daha ne kadar gerilim müziği görevini üstleneceğini de kimse söyleyemiyordu.
Ama buraya bir ambulansla getirilmemiştim. O görevi, Erva Azer üstlenmişti.
Ses, bilinçaltımı mesken bellemiş bir tehdidin plağında çalıyordu.
Dirsekleri dizlerine yaslı bir halde, kasları oturduğu yerden daha da belirginleşen koltuğun üzerinde ellerini birbirine kenetlemişti. Mavi gözlerini ela rengi gözlerimden ayırmıyordu ve yüzünün aldığı ifade acımadan çok öfkeyi taşıyordu. O bana odaklıyken benim gözlerimse onun yanındaki kapıya dalmıştı. Oraya bakmaktan kendimi alıkoyamıyordum.
Daldığım kapı bana hiçbir sahneyi göstermek için oynat tuşuna basmıyordu fakat ben yine de ne gözümü kırpıyor ne de bomboş, desensiz kapıya bakmaktan vazgeçiyordum. Baktığım yer bana sadece kendi sessizliğimi dinletiyordu ve bu sessizlikte, kendimi zihnimin mahkemesine çıkarabilmek için delilleri toparlamaya gücüm yoktu.
Yumuşak parmakları sol elimin parmaklarının üzerinde ayıldığımdan beri duran Buket, elimi usulca okşadı. Dokunuşunu hissettim fakat tepkisizliğim sözü devralmıştı. Geçen ürpertici saatlerden sonra Buket üzerine düşünmem gereken çok fazla nokta vardı.
Gözümün ucuyla hala bakışlarının benden ayrılmadığını teyit etmeme gerek bırakmayan Erva, oturduğu koltuktan kalkıp, yattığım acil odasının sedyesindeki dalgınlığımı önümden geçerek bozdu. Gittiği yeri takip ettim. Üç numara tıraşlanmış başından ellerini geçirip, ensesinde buluştururken, hareketiyle lacivert dar tişörtünün altındaki sırt kasları belirginleşti.
Hemşirelerin ve nöbetteki doktorların acilde koşturuşlarını sedyeler arasını perdelerle kapattıkları küçük boşluklardan görebiliyordum. Erva, o perdelerin arasında bir o yana bir bu yana dolanıp durdu. Kulaklarımda kendini sürekli tekrarlayan siren seslerinin plağı, istemsizce odaklandığım noktadan gözlerim ayrılınca susmuştu. Hareket halindeki bir şeyleri takip etmek sabit noktalara takılı kalmaktan daha iyiydi benim için. Kafamın iki tarafından da darbe aldığım için daha önemliydi.
Birkaç gün öylece, endişenin benden uzak durması ve beni refah dolu bir uykuya teslim etmesi için ona yeminler ettirmeliydim. Sadece uyumak istiyordum. Huzurumu istiyordum.
Göz kapaklarımı kapadığım an fark etmediğim gözyaşları kirpiklerimin iki ucundan da döküldüler. Kötü biri ya da birileri yüzünden gözyaşlarımı akıtmamak konusunda kararlıydım ama bunlar sadece uykusuzluğun gözyaşlarıydı.
