Eva:
De volgende ochtend op het bureau komt Wolfs blij naar me toe gelopen. 'We mogen naar het ziekenhuis.' Zegt hij met een glimlach. 'Oh echt! Fijn.' Antwoord ik ook blij. 'Zullen we dan maar?' Zegt hij. Ik knik en drink mijn chocomel op. Ik pak mijn jas en we lopen het bureau uit.
Aangekomen bij het ziekenhuis lopen we door naar de telefoniste. 'Goeiemorgen kan ik u helpen?' Zegt ze tegen ons. 'Ja goedemiddag Eva van Dongen Recherche Maastricht dit is mijn collega Wolfs. Wij komen voor Marion Dreesen.' Houd ik mijn ID voor de telefoniste. 'Die ligt in kamer 2, maar ze is nog erg zwak dus niet te lang.' Zegt ze tegen ons. 'Oké dank u wel.'
En we lopen naar Marion haar kamer. Ik pak een groene stoel die in de kamer staat en ik ga zitten naast het bed van Marion. 'Hey Marion.' Pak ik haar hand vast. Ik voel de tranen opkomen. 'Hoe gaat het met je?' Vraag ik haar. De ogen van Marion gaan langzaam open. 'Hey.' Zegt ze zacht. 'Het gaat wel.' 'Ohh Marion ik mis je zo.' Zeg ik tegen haar.
Wolfs heeft ondertussen ook een stoel gepakt en heeft plaats genomen naast mij. 'Ik ben er toch nog.' Lacht ze maar stop direct door de pijn. 'Mij raak je echt niet zo snel kwijt hoor.' Glimlacht ze. 'Ja gelukkig wel, het had ook heel anders afgelopen.' Rolt er een traan over mijn wang. 'Niet huilen.' Zegt Marion, Ook Marion krijgt waterige ogen. 'Sorry.' Glimlach ik.
'Maakt niet uit.' Zegt ze met een glimlach. 'We zijn onwijs blij dat je kindje nog leeft.' Zeg ik tegen haar. 'Ik ook.' Kijkt ze naar haar buik en legt haar hand erop. 'Mechels weet het.' 'Wat, van het ongeluk?' Vraagt ze. 'Dat ook, maar ook dat je zwanger bent.' Zeg ik. 'Aa nee.' Zegt ze zuchtend. Ik leg mijn hand ik haar hand die op haar buik ligt. Ze glimlacht naar me maar dan zien we de arts binnen komen.
'Als u het niet erg vind.' Wijst hij naar de deur. 'Maar ik voel me prima, mogen ze nog niet heel even blijven?' Vraagt Marion aan de arts. Hij zucht. 'Nog 5 minuten dan.' En loopt weer weg. Marion glimlacht naar de arts. 'Dank je.' Zegt ze. 'Jeetje, streng zijn ze hier zeg.' Zeg ik tegen Marion en Wolfs. Wolfs glimlacht. 'Ja he, maar hij is niet verkeerd hoor.' Lacht en knipoogt ze.
'Jeetje, Marion.' Lach ik. 'Ja wat.' Zegt ze. Wolfs tikt me aan en wijst naar de arts die bij de deur in zijn papieren zit te schrijven. Ik schud lachend mijn hoofd. 'Ehm.. hij staat er nog mar.' Zeg ik tegen Marion 'godverdomme.' Zegt ze zuchtend. 'Sorry komt door de antibiotica en pijnstillers die je me geeft.' Lacht en roept ze naar de arts. De arts glimlacht en loopt ongemakkelijk weg.
'Wat heb je er aan over gehouden?' Vraag ik aan Marion. 'Aan het ongeluk? Nou de hele dag is 1 groot gat.' Zegt ze. 'Ja dat begrijpen we.' Kijk ik Wolfs aan. 'Maar dat komt allemaal wel weer goed, je bent een sterke vrouw Marion.' zegt Wolfs tegen haar. 'Hebben jullie Mark gebeld? Hij is mijn vriend dus hij moet wel op de hoogte zijn.' Mijn glimlacht verdwijnt direct.
'Eef, wat is er?' Vraagt ze aan mij. 'Uhmm.. mar?' Vraag ik voorzichtig aan haar. 'Mark is...dood.' Voelt de tranen opkomen. 'Nee!' Barst ze in tranen uit en begint te hyperventileren. Ik troost haar en geeft haar een knuffel. Dan stopt ze meteen met huilen. 'Wat is er?' Vraag ik haar.
'Ik weet het weer, ik weet wat er vandaag allemaal gebeurd is.' Zegt ze. 'Vertel.' 'Nou we waren op het kantoor.' Zegt ze. Ik kijk Wolfs aan. 'En toen vertelde jullie dat.. je weet wel. En toen ben ik de auto ingestapt en toen reed er een auto door rood geloof ik. Maar.' Zegt ze. 'Ik herkende de persoon achter het stuur denk ik.' 'Wie denk je dan?' Vraagt Wolfs. 'Mijn Ehmm.. me oom.' Zegt ze. Wtf haar oom?!
'Je oom?!' Zeggen Wolfs en ik tegelijk. Ze knikt. 'Hij euhm.. hij is een klootzak net als mijn vader.' 'Dan moeten we naar Mechels en hem oppakken.' Zeg ik. 'Nee.' Zegt ze. 'Hoezo niet? Je had wel dood kunnen zijn.' 'Hij maakt me kapot en ik wil niet dat hij weer gaat doen als wat hij vroeger deed.' Zegt ze. Ze slikt en slaat haar ogen neer.
'Nee Marion, alles komt goed.' Zeg ik tegen haar. Dan komt de arts weer binnen. 'Dan ken je me oom niet, hij maakt me kapot.' Zegt ze. 'Okee de 5 minuten zijn echt om. Ik wil echt dat u nu vertrekt.' Zegt de arts tegen ons. Ik draai me om naar de arts maar richt me alweer snel op Marion. 'Marion luister, alles komt goed oke?' 'Ik ga mee.' Probeert ze uit bed te stappen.
'Nee Marion dat kan niet, blijf liggen.' Zeg ik tegen haar. 'Dat kan wel.' Ze staat ze draait een beetje. Ik houd Marion vast. 'Marion je bent hartstikke duizelig.' 'Ik wil hier weg.' Zegt ze. En er loopt een traan over haar wang. 'Je kent me, ik haat stil liggen.' 'Marion marion, ben je bang?' Vraag ik haar.
Ze schud haar hoofd. 'Ik kan hem wel aan, maar ik wil hier weg.' En ze doet een trui aan. 'Je bent nier volledig hersteld, straks gaat het helemaal niet goed.' Zeg ik tegen haar. 'Ehm mevrouw, het is verstandiger als u een paar dagen blijft, zoals uw collega al zegt u bent niet helemaal hersteld.' Zegt de arts. Ze zucht en haar tranen rollen over haal wangen. 'Ik wil hier weg Eef.' Zegt ze zacht.
'Rustig maar.' Neem ik haar in mijn armen. 'Hij kan me hier zo makkelijk vinden.' Zegt ze. 'Oke we gaan hier weg.' Fluister ik. Ik kijk de arts aan. 'Ik leg haar wel in bed.' De arts knikt en loopt de kamer uit. 'Oke, pak snel je spullen.' Ze probeert te lopen maar zakt door haar benen heen. 'Ik haat me zelf.' En ik pak haar bij haar arm en trek haar omhoog. Wolfs pakt een rolstoel en ik beleid Marion er naar toe.
'Nou dit gaat wel helpen.' Zegt ze. Wolfs loopt voorop en houd in de gate of er een arts komt. Er is niemand meer en snel lopen ze naar de auto. Ik begeleid Marion achterin de auto terwijl Wolfs de rolstoel in klapt en in zijn kofferbak legt. Dan zien we de arts aan komen rennen..
Hier is dan deel 7🤍✨ laat me weten wat je er van vond en vergeet zeker niet op dat ⭐️ te drukken, zou ik super leuk vinden🥰
