Yıllar Sonra

2.3 // Çağatay'ın Kanı

FİNALE SON 2

Babaları öğrenmesin diye çıktıkları çatıda sigara içerken Masal İdris'in kolunun altına girdi. "Her şey ne güzeldi değil mi?" dedi birden kız. İdris ona bakıp sigarasını indirdi. Masal omzunu silkip "Sen Nalan'la rahatça birlikte olabilecektin, Efe yeni biriyle tanışmıştı." dedi. "Biricik bizimleydi, Asiye de..." Masal son sözlerini neredeyse boğularak söylemişti. Gözleri ıslanırken İdris sigarasını yere atıp ayağıyla ezdi ve Masal'a sarıldı. Onun saçlarını okşarken Masal iyice ona doğru yıkılıp "Tüm bunlar neden bize oluyor ki? Biz bir şey yapmamıştık." dedi. İdris cevap veremedi.

***

Kutay ve Efe, zamanında Asiye'nin onlara öğrettiği bahçenin kör noktasında oturup manzarayı izliyorlardı. Efe bazen suçlu hissediyordu Kutay'ı gördükçe. Emindi ki Kutay onunla sevgili olurken bunları hayal etmemişti. Durmadan ölen birileri, cenaze kalkmayan hafta olmaması, hep ağlayan içten ölmüş bir erkek arkadaş; Kutay bunların hiçbirini bilmeden kendini atmıştı bu çukura.

Efe düşüncelerinde boğulurken Kutay onun omzuna daha sıkı sarılıp "Ne düşünüyorsan bırak Umut." dedi. Efe yanağını omzuna yaslayıp ona baktı ve "Pişman mısın? Benimle olduğuna yani, çünkü pek normal şeyler yaşamıyoruz şu an..." dedi. Kutay gülümseyip onun burnunu öptü ve ciddi bir şekilde "Hiç pişman değilim Umut. Yine olsa, yine yaparım. Hiç kimse de beni durduramaz." dedi. Efe gülümsedi hafifçe ve manzaraya geri döndü.

Aradan geçen bir yarım saat sessizlikle devam edecekken Kutay'ın telefonu çalmıştı. Kutay saate bakıp alarmı kapattı ve "Canım, benim okul için işlerim var, gitmek zorundayım ama ne olursa olsun ara beni tamam mı? Ve lütfen dikkatli ol. Seni kaybedemem." deyip kalkarak Efe'nin alnını öptü. Efe başını sallayıp ona gülümsedi. "Tamam."

***

Nalan zorla Masal'ı dışarı çıkarmayı başarmıştı. Olanlardan sonra ikili garip bir şekilde yakınlaşmıştı. İkisinin de ortak korkusu belliydi. İdris'i kaybetmekten ölesiye korkuyorlardı. Ne Nalan sevdiği çocuğunu kaybedebilirdi ne de Masal, Asiye'den sonra üçlü gruplarından kalan son kişiyi...

İki genç kız kafede oturup kahvelerini içerken olanlar hakkında konuşmuşlardı, İdris hakkında da. Masal, Selim'in teorisinden bahsetmişti. Ölen dört Erdenet kardeşine karşılık Çukur'un dört sahibinin dört çocuğu... Nalan titreyip onun elini tuttu masanın üstünden ve kızı rahatlatmaya çalıştı. Masal da elini tutmuştu onun. Yaşıtı kız bir arkadaş iyiydi. Konuşabileceği, onun hayatını anlayabilen, onun hayatından olan...

Kalktıklarına Masal gülümseyip "Bunu bir daha yapalım Nalan." dedi. Nalan başını sallayıp "Sen nasıl istersen." dedi ve kasaya ilerledi. Masal her ne kadar itiraz etse de hesabı o ödemişti. İkili kafeden çıkıp ilerlerken Nalan durup "Hay ben- Ceketi kafede unutmuşum Masal, beklesene beni." dedi. Masal başını sallayıp beklerken iç geçirdi. Telefonunu çıkartıp bakınırken biri arkasından yaklaşmıştı.

Masal yüzüne tutulmaya çalışılan mendili fark edince refleks olarak sertçe dirseğini arkasındaki adamın karnına geçirdi. Adam tökezlerken Masal "Nalan!" diye seslenmişti ama adam gücünü kullanıp onu bayılttıktan sonra arabasına atmayı başarmıştı kimse görmeden. Ama Masal'ı duyar duymaz her şeyi bırakıp koşarak çıkan Nalan görmüştü arabayı. Koşarak kendi arabasına bindi ve siyah aracı takip etmeye başladı.

Nalan arabayı kaçırmamak için gözlerini çekmemeye çalışırken İdris'i aradı. Telaşla, İdris açar açmaz "İdris sakin ol ama Masal'ı aldılar. Peşlerindeyim şimdi. Canlı konum atıyorum, gelin." dedi hızla. İdris panik yapmaya fırsat bile bulamadan başını sallayıp kahvedekilere baktı. "Tamam yavrum at sen konumu geliyoruz."