TO THE MAN SHE CHOSE : HIS THE MAN (My Heartless SSG President 2)

Chapter 20

Alexa POV

Nagising ako sa isang maliwanag at puting kwarto, ang bango naman rito. Teka paano ako nakarating rito?

Pinilit kong malala kung bakit narito ako sa silid na ito ngunit wala akong malala ni isa kahit mismo ang

PANGALAN KO. What the? Sino ako? Anong pangalan ko? Hindi ko alam pero naiiyak ako sa kakaisip.

Blanko , yun lamang ang nasa isip ko. Napatingin ako sa pinto ng biglang bumukas ito.

"Sino ka?" Agad na tanong ko napangiti siya at agad akong niyakap at nagsalita.

"Im your husband, Im Uzumi Bushido" wika niya na ikinakunot ng noo ko.

"You? Do I have a husband? I don't remember having one" wika ko na ikinakalas niya sa pag kakayakap saakin. Umupo siya sa may paahan ko at nagsalita.

"Year 2023 when you involved to a major accident , It's cause so many damage in your brain, resulted for having An Amnesia" nanlalaking mata ko siyang tiningnan.

"A-amnesia? How long did I slept" Tanong ko na ikina buntong hininga niya.

"You're 9 months bedridden" napatanga ako sakanya dahil sa sinabi niyang iyon. How did I fucking survive? Comatose?

"Who Am I?" Bigla kong naitanong sa sarili. Napatingin ako sakanya ng magsalita siya habang nakatingin saakin.

" You are Hinaya Bushido"  Why does it's not sounds like my name?
Is this man really my husband?

"Mommy!" Sigaw ng dalawang batang pumasok sa pintuan . Dinambahan niya ako ng yakap na nag pasiya saaking puso.

Is this my kids? They're twins how cute.

"That's our kids honey" nakangiting wika ng asawa ko na ikinangiti ko rin.

Bakit ko pag dududahan ang sarili kong asawa? Silly me.

"Hon? Can I have some food Im hungry" nakapout kong wika na ikina pula ng pisngi at tenga niya.

My husband is so cute!

"So Babies? What's your names?" Tanong ko na ikinangiti nila at tumingin saakin.

"Im Hunter and This is my Oni-chan Junter" ngumiti ako sakanila at niyakap sila. I miss hugging them!

"Im sorry babies huh? Mommy's can't remember anything but promise I will take a good care for the both of you" nakangiti kong wika .

But There's something missing.

MINUTES PASSED Narito pa rin ako aa hospital for checking , Hindi pa rin kasi stable ang aking katawan medyo nanghihina pa rin ako.

But hindi naman ako mababagot since narito ang asawa ko na palaging nag babantay saakin.

I can't believe that his My husband, His Handsome and Cute , His also caring .

"Hon? Are you bored?" Tanong niya ba ikinailing ko at ngumiti sakanya ng matamis bago ako magsalita.

"Nope! " Masigla kong bati na ikina ngiti niya rin. At hinalikan ako sa noo.

"You really look like her" may binulong siya ngunit hindi ko ito narinig. Baka guni guni ko lang.

"Do you want to eat chicken? Fried chicken? With rice and sushi?" Tanong niya na ikinatango ko lang.

Niyakap niya ulit ako bago siya tumayo at nagtungo sa pinto upang umalis at kumuha ng pagkain.

Humiga ako at pumikit, This is my life! My life that I forget. What exactly happened to me that day?

I tried to remember it but I failed , It's only making me dizzy.

Siguro ay isa akong business woman dati? This room is so expensive , From the way it's looks I think my hospital bills is Millions.

What kind of work did I have before? Am I an Lawyer? Architect? Engineer? Business woman? Well I only pick this fancy work that because I can speak in English without a hassle.

Pagkailan ng ilang oras ay may naramdaman na lang akong may humihimas sa noo ko. Agad akong napamulat at tiningnan ang taong gumawa noon .

Napangiti naman ako ng makita ko si uzumi na nakatingin saakin ng taimtim.

"Where's my Food honey? Im hungry" naka pout kong sabi na ikina ngiti niya at pinisil ang pisngi ko.

"Here I cook that for you" nakangiti niyang wika na ikinalaki ng mata ko at agad na sinunggaban ang pagkain.

"Wow ang sarap" nakangiti kong wika na ikinangiti niya lang.

"Ang galing mong magluto!" Puri ko sakanya na ikinapula ng pisngi niya.

"Thank you" pasasalamat niya. Inakit ko siyang kumain ngunit ayaw niya dahil kumain na raw siya.

"Asan pala tayo?" Tanong ko na agad naman niyang sinagot.

"Nasa Japan tayo honey, Nagtungo kami rito upang ipagamot ka dahil walang sapat na gamit ang pilipinas" nakangiti nitong wika.

"Are? So Am I a pilipina?" Tanong ko na ikinatango niya , Oh that's why I can speak tagalog.

"Where's my mother and father? Is they're here?" Tanong ko na ikinalungkot ng mukha niya. Huh why did I said something wrong?

"Your both parents are died in an Airplane crash a year ago  Im sorry" naihulog ko ang hawak kong chopsticks at napaluha.

Agad naman niya akong niyakap na lalo kung ikina iyak. Im sorry Mom, dad I couldn't even remember your faces. Im sorry

"Ikain mo lang ang sakit honey" wika niya na ikinatango at umiiyak habang kumakain.

ALON POV

3 years has passed still we couldn't find my ate, where is she? Lahat kami ay naghahanap parin hanggang ngayon sakanya.

Narito ako ngayon sa bahay ni ate kinakamusta ang mga pamangkin kong lumaki kasama si Ace.

They always want to see Alexa , Meron pa ngang point na hindi sila kumain ng ilang araw sanhi ng pagkakaroon nila ng sakit.

"Are we going to Mall tito?" Masiglang wika ni Zace.

"Yes We're going to buy many things" sabi ko ito na lang ang paraan upang libangin silang dalawa.

"Sasama si mommy" nawala ang ngiti ko at napatingin sakanya ng malungkot.

"Nope let's go" simpleng wika ko na ikinatango naman nila.

"Ace we're going to head out" tumango lang ito habang may hawak ng Alak. Simula ng mawala si ate ay siya at ang mga bata ang pinaka na apektuhan. Palagi siyang tahimik at may galit sa mundo sa mga bata nga lang ata siya mabait.

"I missed her" rinig kong wika niya bago kami lumabas. He always saying that while crying. Ilang beses na naming nahuli si Ace na umiiyak sa kwarto ni alexa habang yakap ang larawan ni ate minsan naman ay ang Anime doll na human size ang yakap niya.

Sinubukan din nahanapan ni Joseph ng babae blind date kung baga nguniy lahat iyon ay hindi sinipot ni Ace .

We all missed Ate I hope someday we are able to see and hug her.

Hanggang ngayon kahit su Kuya Zach ay walang alam kung nasaan si Ate . Ang alam ng karamihan ay patay na si Ate but hindi kami naniniwala roon.

Naalala ko pa noong sinabi ng isang Japanese na hindi raw niya makita at hindi raw umuwi si Ate. Umalis raw ito mag isa. Ang sabi naman ni Zach ay ang huling pag uusap nila ay yung sinabihan niya na cancel ang mission ni ate.

Pinuntahan rin namin ang sinabing lugar na pinuntahan ni ate ngunit bigo kaming mahanap siya dahil puro bangkay ng mga Drug user ang naroon.

Lumipas pa ang mga araw at may nakitang isang kotse na gutay gutay sa baba ng isang cliff malapit sa lugar na sinabing huling naroon si ate.

Lahat kami ay natakot dahil kotse iyon ni ate ngunit walang bakas ni ate roon, Naroon lang ang phone ni ate at bahid ng dugo.

A/n: Im sorry for the super late again , Actually I already type this chapter, noong isang araw pa, kaso sobrang dami na po ng case ng covid rito kaya I need to be more be careful , Hinintay ko pa si papa makalabas bago ako nagka load. Thank you for waiting! Stay safe! Lab yah!🥺❤️