ငဲ့စရာမ်ားထဲမွာ (ZG/UN)

Part-33 (Final)

ေနေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့တို႔က ခန္းဆီးလိုက္ကာကိုေက်ာ္၍ က်ဳိးတို႔က်ဲတဲ ျဖာက်ေနတဲ့ အခန္းငယ္ေလးထဲမွာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ျပတင္းေပါက္ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီး ထိုင္ေနသည္။ ထိုေကာင္ေလးရဲ႕ လက္ထဲမွာ ေသတၱာ အေသးေလးႏွစ္ခုႏွင့္ လက္ေကာက္ဝတ္မွာ မိုးပ်ံပူေဖာင္းေလးတလံုး ခ်ည္ထားသည္။ သူ႕ေရွ႕တြင္ေတာ့ ႐ိုးတံ၊ပင္စည္မ်ားပါမက်န္ ညိႇဳးေျခာက္ေနသည့္ ပန္းပင္ေျခာက္အိုးေလးလဲ ရိွေနသည္။

ထိုေကာင္ေလးကား အျခားသူေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္။ အမွန္ပင္ ကုန္းကြၽင့္ဆိုေသာ ေကာင္ေလးပင္ ျဖစ္ေပသည္။
ျပတင္းေပါက္ကေနတဆင့္ ေနေရာင္ကို ငံ့လင့္ေနသည့္ သူ႕မ်က္ႏွာသည္ ခံစားခ်က္မဲ့စြာ ေအးစက္တည္ၿငိမ္ေန၏။

ျပတင္းေပါက္ကို အတန္ၾကာ ေငးေမာေနရာမွ သူ႕ေရွ႕က အပင္ေျခာက္ကေလးကို ထိကိုင္လိုက္ေတာ့ အရြက္ကေလးေတြက ေအာက္သို႔ သက္ဆင္းကုန္သည္။

"အဟက္... က်န္းေလာင္ရီွး။ ခင္ဗ်ားက တကယ့္ကို ရက္စက္တဲ့ လူပဲ"

ကုန္းကြၽင့္ ခပ္တိုးတိုးပင္ ေရရြတ္လိုက္ကာ ထိုအပင္ေလးကို စိုက္ၾကည့္မိျပန္သည္။
ဒီအပင္ေလးဟာ ေရွာင္အိုက္လို႔ေခၚတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အတူစိုက္ခဲ့ၾကတဲ့ bleeding heart အပင္ေလး။ ဒါေပမယ့္ က်န္းက်ယ္ဟန္႔ ဆံုးတဲ့ေန႔ကပင္ ဒီအပင္ေလးဟာ ညိႇဳးေျခာက္ကာ ေသဆံုးသြားခဲ့တာ ျဖစ္သည္။
ဦးေလးခ်ဴေျပာတာေတာ့ က်န္းေလာင္ရီွးက ဒီအပင္ေလးကို သူ႕ကိုယ့္ပြားလိုကို ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တာတဲ့။
အခု သူ႕ကိုယ္ပြားျဖစ္တဲ့ ဒီအပင္ေလးကို သူနဲ႔အတူ ေခၚသြားတာကေတာ့ အရမ္းကို ရက္စက္လြန္းသြားၿပီမဟုတ္လား။

ကုန္းကြၽင့္ သူ႕ေခါင္းဆီက ဒဏ္ရာကို လက္ႏွင့္စမ္းမိျပန္သည္။ သူ ဘာလို႔မ်ား အသက္ဆက္ရွင္ေနရေသးသလဲ။ ဒီဒဏ္ရာဟာ သူေသသြားဖို႔ မလံုေလာက္ဘူးလား။
ေရွာင္အိုက္ကို က်န္းေလာင္ရီွးေခၚသြားသလိုမ်ဳိး သူ႕ကိုေရာ မေခၚသြားဘူးလား။

ဒါေပမယ့္ သူ႕ကို 4 ရက္ေလာက္ သတိေမ့ေစခဲ့တဲ့ ဒီဒဏ္ရာေသးေသးေလးဟာ အတိတ္ေမ့သြားဖို႔ေတာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့။
အတိတ္ေမ့သြားလွ်င္ေတာင္ သိပ္ေတာ့ထူးမည္မဟုတ္ေပ။ သူဟာ ဒီလူသားႏွင့္ ပတ္သက္သမွ် အရာေတြ အကုန္လံုးကို ဦးေႏွာက္ထဲမွာ မဟုတ္ဘဲ ႏွလံုးသားထဲမွာ မွတ္ေက်ာက္တင္ထားခဲ့တာ မဟုတ္လား။
အရာအားလံုးကို ေမ့ေစခ်င္လွ်င္ေတာ့ ႏွလံုးသားကို ေဖာက္ထုတ္ပစ္မွသာ အဆင္ေျပေစလိမ့္မည္။