Chapter 17

621 11 0
                                    

Chapter 17

A WEEK LATER, she found herself admiring the nursery. She appreciated the baby blue and light pink theme of the room. Mayroon na ring nakahandang dalawang crib sa isang tabi. Ang isang kabinet ay punong puno ng mga damit pangbata. She laughed when she remembered how excited and happy Munzio was when they got to know that they were having twin boys.

Personal itong namimili ng damit at mga kagamitang kakailanganin ng baby. Panay naman ang saway niya dito dahil sa tingin niya ay masyado na iyong marami.

Munzio respected her decision when she said that she wanted to sleep separately. Sa tingin niya ay hindi pa siya handa sa mangyayari sa kanilang relasyon. Marami pang kailangang ikonsedera.

Their relationship started in a wrong way that needed too many issues to be fixed. Her confusing feelings for Munzio was also hinder her from doing anything.

Sa umaga, sabay silang magbe-breakfast. He would often cook for her before he goes to work. Before lunch, babalik ito para kumain at aalis na ulit. He would be back before dinner. After dinner, he would stay with her. Inuubos nito ang oras sa pakikipagkwentuhan sa kanya at sa kanilang mga anak sa sinapupunan. Sometimes they would watch romantic and comedy movies or watch filipino teleserye. Matutulog sila kapag dapat na ng oras para sa pagtulog.

He seemed so proud about being a daddy. They even scheduled a session to a counselor to advice them what to do, expect and tips for inexperience newly parents for future parenting. Naalala niya ang araw kung saan nalaman nilang dalawa kung ano ang kasarian ng kanilang kambal.....


Flashback

“Ouch! Tama na!” panay ang iwas ni Munzio sa kanyang kamay na pilit na pinanggigilan ang mukha nito.

“’Wag ka ngang malikot. Just focus on driving.”

“How could I focus if you are peeling of my face,” Munzio said grumpily.

She stared at him wide eyed, “I’m not peeling off your face. Pinipisil ko lang naman,” itinaas ulit niya ng kamay para pisilin ulit ng ilong nito ng iniiwas nito ang mukha nito.

Daidara pouted, “Ang arte. Mga anak oh, pinagdadamutan tayo ni Daddy. Gusto lang naman nating pisilin ang mukha niya.”

“Pregnant women are weird,” he grumbled, “Kanina pinaligo mo ako ng tatlong beses just because nababahuan ka sa’kin. Three times!”

“Mabaho ka naman talaga eh. Hindi namin gusto ang amoy mo. You should change your soap and shampoo,” her nose wrinkled like being disgusted.

“You didn’t make me use soap and shampoo, remember?”

“Mas gusto ko ang natural na amoy mo. Saka you insisted to come with the check-up so bear with my hormonal abnormalities.”

Daidara laughed when she he pouted like a child, “Dapat naman talagang sumama ako sa mga check-ups mo. Gusto ko rin malaman ang kalagayan ng mga anak natin. Saka baka ngayon natin malaman ang gender nila. By the way, have you picked up names?” growing excitement filled his voice that warmed her heart.

“Hindi pa. Gusto ko munang malaman ang kasarian nila bago ako mag-decide. Ikaw, may naisip ka na?”

“I want to give them a unique names.”

She raised her brows questioningly, “kagaya ng?”

“Celedonia, Conchita, Roberta, Asuncion, Adelaida, Gregoria, Eduarda for girls. Kapag lalaki siguro ay Procopio, Perfecto, Aguinaldo, Apolinario or Emilio,” she stared at him in horror.

“Are you serious?! That were old names na niluma na ng panahon. Aguinaldo? Apolinario? Bayani lang? Nevermind ako na lang magpapangalan sa mga anak ko.”

“Mga anak natin,” pagtutuwid ni Munzio.

“I find those earlier Filipino names unique and beautiful though especially Epiphania Juanita that was my grandmother’s,” seryosong saad nito.

Ngumiwi siya ngunit nakita ang pinupunto nito, “Sabagay. Alamin muna natin ang gender ng babies bago tayo mag-decide but I prefer modern names.”

“Then, pagsasamahin ng na lang natin.”

Hindi na siya nakasagot pa dahil ipinarada na ni Munzio ang sasakyan sa parking lot ng hospital. He opened the door for her and stayed by her side to support her. Napairap na lamang siya sa pagiging overacting nito.

Nakangiti ito na halatang masaya at excited sa kanilang appointment habang nag-iintay sa pagtawag sa kanila. Nakaupo sila sa isang bench kasama ang dalawa pang buntis. She felt guilty at the numerous times when she deprived him of accompanying her to her previous check-ups. Pero hindi rin niya masisi ang sarili dahil malaki pa ang galit niya dito noon.

“Mrs. Daidara Eleazar?” tawag ng secretary ng doctor.

“Ako po.” Sagot niya. Pinapasok na silang dalawa ni Munzio sa loob ng kuwarto. Warm smile radiating of from her doctor’s face, “Munzio! I’m glad you accompany your wife with her today’s check-up.”

“Natuon po na marami akong gawa sa kanyang schedule ng kanyang check-up. I’m trying to make it up as possible. Mahirap na lalo na’t nalaki na ang mga baby ko,” she glanced Munzio as he lied easily.

Dr. Osmeña examined her vital signs and did an abdominal examination, pagkatapos ay sinabi ng doctor na normal naman ang lahat.

“Everything’s normal. Let’s move on the ultrasound room,” pinalipat siya sa ultrasound room. Pinahiga pagkatapos ay pinahiran ng malamig na gel ang kanyang tiyan.

The doctor started to rub ultrasound device on her belly. Napatingin silang dalawa ni Munzio sa monitor sa tabi. Munzio had this amazed, eager and happy expression on his face.

Mas malaki na ang mga baby niya kumpara noong huling check-ups niya. It shows form of a human baby with hands and toes. Nanlaki ang mata ni Munzio ng gumalaw ang kamay ng isa sa mga baby, “It’s moving!”

“Base on the fetus size, you are already 19 weeks and 3 days pregnant. Everything’s normal as the babies were in good shape, “ a moment later, thundering heartbeats filled the silinced room. Napangiti siya ng marinig na naman niyang muli ang tibok ng puso ng kanyang mga anak.

“I’m so excited to hold them in my arms... “

Nagulantang siya ng bumaling siya kay Munzio na tulala habang nakatitig sa monitor. May mga luhang namumuo sa mga mata nito. Her heart clenched at the scene in front of her.

Ipinatong niya ang kanyang kamay sa kamay ni Munzio na nakahawak sa gilid ng kanyang tiyan. Then suddenly, he buried his face on his shoulder while crying. That act caught her off guard.

“I promised to be a good father to our children as I will be a good husband to you,” bulong nito sa kanya.

Napansin niyang bahagyang tumalikod ang doctor para bigyan sila ng privacy. Marahan niyang hinahaplos ang buhok ni Munzio habang umiiyak ito. She didn’t expect he would be this emotional after hearing and seeing the babies for the first time. Naramdaman niyang nababasa na ang kanyang damit dahil sa mga luha nito.

A minute later, he straightened up and pretended like nothing happened. Napatawa siya ng mahina ng tumalikod ito sa kanya at pasimpleng nagpunas ng luha. Humarap ito sa kanya na para bang hindi ito umiyak kanina kung hindi lang dahil sa namumulang mata nito. Binalingan nito ang doctor na nanatiling nakatalikod sa kanila habang nagbubuklat ng isang folder.

“Doc, puwede na ba naming malaman ang kasarian ng aming mga anak?”

Dr. Osmeña turned towards them, moved the device around and examined the monitor. Nakita niyang may bahid ng ngiti ang labi nito dahil sa nasaksihan.

The composed and respected Munzio, crying in front of others, “Let us see.”

“Looks like you were two handsome boys just like his father.”

Boys. She’s going to give birth to two boys.

“Well, I am going to list down possible names,” She heard Munzio muttered excitedly. Tiningnan niya ito gamit ang natatarantang mata.

“Hindi! Ako na lang! Ako na ang bahala do’n.”

Munzio just smiled mischievously.


End of flashback

She smiled while reminiscing the past. Hanggang ngayon ay hindi pa rin sila magkasundo sa ipapangalan sa mga magiging anak nila.

“Why are you smiling?” a pair of arms wrapped around her and she felt him nuzzled her neck and inhaled her scent. Ipinikit niya ang mata sa kakaibang sensasyon na dala niyon. Her heart thundered at his very near presence.

Bigla siyang nahiya dahil napagtanto niya na hindi pa siya naliligo. Siniko ni Daidara si Munzio sa tagiliran, “Ano ba Zio! Hindi pa ako naliligo...”

“Hmm... halata nga,” humagalpak ito ng tawa ng makitang hindi maipinta ang kanyang mukha.

“Heh! Tinatamad pa ako,” she said defensively. Umakbay ito sa kanya at pinagmasdan din ang nursery room. Ibang kiliti ang hatid sa kanya ng maamoy ang panlalaking amoy nito. She doesn’t know buy she like his scent very much.

“Four more months, this room will be filled with our twin...” tila ba hindi ito makapaniwala sa mga nangyayari sa buhay nito.

“Are you ready?” kapagkuwa’y tanong niya. He looked into her eyes like reading through her.

“Are you?” balik tanong nito sa kanya. “I’m not sure,” Daidara said truthfully.

“Natatakot ako na baka hindi ako maging mabuting ina. Na baka magkamali ako. My mind was filled with doubts right now. Wala akong alam kung paano mag-alaga o magpalaki ng isang bata, dalawa pa kaya. I don’t know... I’m excited but I’m afraid.”

She’s afraid of what the future held. Masyadong komplikado ang kanilang sitwasyon.  When she looked up, she saw Munzio’s face was filled with guilt, fear and sadness.

Hinawakan nito ang magbilang pisngi niy,. “We will figure this out together. I will help you. Hindi ka nag-iisa. We will help each other. I’m not sure I can be a perfect father either but I will my very best to be the best father our child could ever wish for. I brought this to us. Sisiguruhin ko na maipaparamdam ko ang pagmamahal ko sa mga anak natin sa araw-araw na gagawin ng Diyos.”

Her eyes burned at the sincerity of his voice, “Parenting wasn’t easy. Para sa’kin, ito ang isa pinakamahirap na bagay na mararanasan natin. It’s lifetime commitment and responsibility. We are not perfect. Magkakamali at magkakamali tayo pero ang mahalaga nandoon tayo upang magabayan ang isa’t isa.”

Pinalis ni Munzio ang luhang pumatak sa kanyang pisngi, “I will make this right. Gagawin ko ang lahat to make this work.”

She tried to smile despite of tears. Inilapit nito ang mukha sa kanya at halos magdikit na ang kanilang ilong sa lapit, “I love you... “ he whispered.

I love you. Tatlong salita na sobrang nagpatibok ng mabilis sa kanyang puso. Ito unang beses na sinabi niyo iyon sa kanya ng walang tama ng kahit anong alkohol.

She almost melted in his intense gaze. Napalunok ito ng bumaba ang tingin nito sa kanyang mga labi. She unknowingly bit her lower lips in anticipation.

Napapikit siya ng maramdaman ang paglapat ng malambot na labi nito. He kissed her slow and passionately. Para bang ninanamnam nito ang bawat sandali na magkalapat ang kanilang mga labi. His kiss held so much love and passion. Kusang lumambitin ang kanyang kamay sa leeg nito. Pagkalipas ng ilang sandali ay naghiwalay ang kanilang mga labi na parehong naghahabol ng hininga. They stared at each other too long after they separated.

Naputol ang kanilang pagtitigan ng tumunog ang cellphone nito. The sound indicates that he received a text massage. Lumayo ito ng bahagya para tingnan ang cellphone nito. She watched him at his face became serious.

“Bakit? May problema ba?” Daidara anxiously asked Munzio.

Tumingin ito sa kanya na tila nag-iipon ng lakas ng loob para sabihin sa kanya ang laman ng text message. Daidara grows impatient, “Ano?”

“Didn’t I told you I want to make this right?”

“Oo. So ano nga? ‘Wag ka ng magpaligoy ligoy.”

He signed, “I invited your family to come over. They will be here tomorrow.”





End of chapter 17






If you like this particular chapter, please vote on it. I appreciate every votes and comments from you guys. Voting is a huge support on authors. Thank you!<3


He Badly Wants Her (R-18)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon