He Badly Wants Her (R-18)

Chapter 8

Chapter 8

SHE FELT light dizziness when she moved her head. Nang imulat niya ang mata ay napagtanto niya na nasa isang hindi pamilyar na kuwarto siya. Puti at itim ang kulay ng pader pati na ng mga kagamitan sa kuwarto. Maliwanag ito dahil sa bukas na bintana na nagpapakita ng paglubog ng araw. Paglubog ng araw! Umalis siya sa kanilang bahay ng alas-siete ng umaga! She tries to remember how she got in here. Napabalikwas siya ng maalala niya ang nangyari. Zio! That bastard!

She was panicking while wandering her eyes around her surrounding. Her hand automatically touch her flat stomach to reassure that her baby is fine. Pilit niyang kinakalma ang takot na kanyang nararamdaman. Her rage rise tenfold when the Zio entered her room.

Naghanap siya ng bagay na puwede niyang depensa. She grabbed lampshade near her.

“Walang hiya ka! Bakit mo ako dinala dito?!” bumaba siya ng kama habang nakatutok ang lampshade dito. Hindi siya magkakamaling ihampas iyon dito kung may tangkain man itong masama.

He defeatedly stepped back. Napansin niya ang mga pagbabago dito. Tila pumayat ito at hindi nagkakaroon ng maayos na tulog.

“Ano magsalita ka? Tandaan mo ‘to sa oras na makalabas ako dito. Isusumbong ko sa pulis lahat ng ginawa mo sa’kin. They will know that you’re not just a rapist but also a kidnapper!”

Munzio flinched in her words. She recognized pain in his eyes but she immediately dismissed that thought. Pain? Bakit naman ito makararamdam ng sakit?

“You’re....you’re pregnant,” he silently stated.

Kahit mahina lang ang pagkakasabi nito ay tila bombang isinabog nito iyon sa mukha niya. He knew? Her family knew about her pregnancy.

“I-I’m not! I’m not pregnant! Where did you get that idea? You’re delusional!” Over her dead body before she admit that she’s pregnant. Wala itong karapatan sa anak niya.

His face became soft like happy about something, “You’re pregnant with my child.”

Nanlaki ang kanyang mata, “Dinala mo ako dito to accuse me that I’m pregnant? No, I’m not! Nababaliw ka na!”

“Admit it Dara, you’re pregnant,” malumanay na sabi nito.

“Sinabi ng hindi eh! Ba’t ba ang kulit mo? Alam mo? Mas mabuti pang umalis na lang ako dito. ‘Wag na ‘wag ka na ulit magpapakita sa’kin. Ang kapal ng mukha mong magpakita sa’kin na parang wala kang ginawang kasalanan? Hayop ka!”

The pain in his eyes intensified but she ignored it. He didn’t answered but picked up an envelope in the table behind him. Her body went cold when she recognized the brown envelope. May inilabas ito na isang... picture?

It’s the first sonogram picture of her child. Humarap ito sa kanya, “You’re three weeks pregnant.”

Mahabang katahimikan ang namayani sa kapaligiran. Hindi niya alam kung anong sasabihin. Wala ng saysay kung pabubulaanan pa niya ang katotohanan.

  “Dara...I would like to take responsibility of the baby. Pananagutan kita. Gusto kong panagutan ang bata. I want to be her or his father. I want to be with him or her when she grows up,” Nagsusumamo ang tono nito.

There’s a happy glint in his eyes like he’s imagining the future of his child. At doon na napagtid ang kanyang pagtitimpi.

Sinugod niya ito at inihampas ang hawak na lampshade dito. Nabasag ang lampshade, nagkapira-piraso at humiwa sa kaliwang braso nito. Hindi ito umiwas ngunit naramdaman niyang nasaktan ito. She saw droplets of blood but it didn’t stop her.