He Badly Wants Her (R-18)

Chapter 18

Chapter 18

MUNZIO WAS unusually quiet while preparing her mango shake. Kahit hindi niya ipahalata ay nag-aalala siya sa kahihinatnan ng pagdalaw ng kaniyang pamilya. Isa sa mga ipinagtataka niya ay kung bakit ngayon lamang ang mga ito nakadalaw kahit halos maglilimang buwan na siya dito.

Pinagmamasdan niya si Munzio habang abala sa ginagawa nito. She noticed that he seems nervous. Hi eyes indicates that he doesn't get any sleep.

"Anong oras ba ang dating nila?"

He looked at her, thinking, "I'm not sure but I am sure it is morning. Hindi mo naitanong sa kanila?"

Daidara checked her phone as disappointment filled her when no message appeared, "I did but they're not replying."

"How did you manage to talk to them?" tanong niya kay Munzio kapagkuwan.

Isang malaking misteryo para sa kanya ang bagay na iyon. His father wasn't an easy man to begin with. His father is an principled and prideful man. Alam niyang hindi nagustuhan ng mga ito ang pagsama niya kay Munzio. She couldn't even imagine how they would react if they got to know that she and Munzio are already married.

"I called them. Kinuha ko ang number nila sa cellphone mo. They are your family at ayaw kong ilayo ka sa kanila."

"You went through my cellphone?" kinakabahang tanong niya. Siguradong nabasa nito ang mga text message na ipinapadala ni Ares. Hindi naman nito inuungkat ang pagtawag na ginawa ni Ares dalawang linggo na ang nakakaraan.

He treated like it never happened in the first place. He turned blind eye whenever her phone rings. Hindi naman ipinagbabawal ni Munzio ang paggamit ng cellphone kahit noong unang beses siyang nagpunta rito.

He sighed, "I did. I'm sorry if I upset you. Gusto lang kitang sorpresahin," lumapit ito sa kanya at hinawakan ang kanyang balikat.

"Sigurado ka bang magandang ideya 'to Zio? Alam mo naman siguro na masama ang loob nila Mama sa'kin at pati na rin sa'yo." Her worried gaze darted at him.

"I know. Kasalanan ko naman. I deserved all the hate they have for me," bagama't seryoso ang mukha nito ay halatang kinakabahan ito.

"Okay lang ba talaga sa'yo kung tabi tayong matutulog? I would sleep in the couch if you want," suhestiyon nito pagkatapos.

Napagdesisyonan nilang dalawa na matulog muna sa iisang kuwarto hangga't andito pa ang kaniyang pamilya. Their sleeping arrangement would raise questions if they got to noticed that they were sleeping in different rooms.

"I'm okay with it, basta at hindi mo dadaganan ang baby natin." Sleeping next to him doesn't bother her anymore.

Masuyong hinaplos nito ang kanyang tiyan. "I would never do anything to hurt our  children." Natigilan si Munzio ng maramdaman ang pagsipa ng kanilang anak sa parteng hinahaplos nito. Napangiwi siya sa hindi komportableng pakiramdam na hatid niyon.

"I think they want to be football players someday. Ang lakas nilang sumipa," daing ni Daidara habang hinahaplos din ang kanyang tagiliran.

"Emilio, Apolinario 'wag niyong pahirapan si Mommy okay?" masuyong sabi ni Munzio ngunit sa halip na makinig ay naramdaman niya ang pagsipa ulit ng mga ito.

"Ouch! I told you don't call them that! Hindi nila nagugustuhan."

"They kicked because they like their names."

Their babies kicked once again, "Look! They don't like it!"

"No! They were happy."

Napatingin siya sa labas ng marinig ang ugong ng isang sasakyan, probably her parents. They looked at each other, both of their faces showed nervousness.

"They are here..."

Inalalayan siya ni Munzio sa pagtayo. She reluctantly walk towards the front door. Saktong pagkalabas niya ay nasilayan niya ang kanyang ama na kababa lamang mula sa sasakyan. She was sure that it was the same car that fetched her before. Munzio fetch her parents?

"Papa!"

She missed her family terribly. Sinalubong niya ng yakap ang kanyang ama. Napansin niyang natigilan ito ng naramdaman ang  kanyang tiyan. His eyes widened while staring at her swollen belly. He already know that she is pregnant before she left so his reaction astounded her.

"Anak! Dara! Naku tumataba ka." Nabaling ang kanyang atensiyon sa boses ng kanyang ina. Agad niya itong niyakap. Daidara calmed when she smelled familiar scent of her mother. Niyakap din niya ang dalawa pa niyang kapatid na kanina pa nanonood sa kanila.

Panay ang pangungumusta ng kanyang ina patungkol sa kanyang kalagayan. She eagerly update them about the babies' current condition. Natigilan lamang siya sa pagkukuwento ng makaramdam siya ng tensiyon mula sa kapaligiran. When she looked up, she noticed that her father was staring intently at Munzio. Her family was silent at the tension  filled air.

"Sir," pormal na bati ni Munzio. His expressionless face showed little hint of his emotions.

"Munzio Eleazar," may bahid ng galit ang boses ng kanyang ama ng banggitin nito ang pangalan ni Munzio.

"'Buti naman at tinubuan ka ng bayan at tapang para imbitahan kami dito. Akala ko ay habang buhay mo na lang itatago sa amin ang anak ko pagkatapos mong buntisin." 

"Pasensiya na ho. Ngayon lang ako nagkaroon ng lakas ng loob para kausapin kayo," despite of indifferent treatment, Munzio managed to be polite.

"Kung sakali man na kinausap mo kami noon pa ay naayos na sana ito. Pinagmukha mo pang walang delikadesa ang anak ko. Alam mong ikakasal na, nakisawsaw ka pa," walang pakundangan na sabi ng kanyang ama.

"Pa!" mariing saway ni Daidara sa kanyang ama.

"Sa loob na lang natin ipagpatuloy ang usapang ito. Nangangalay na ako dahil sa tagal ng pagbabyahe," sumingit ang ina ni Daidara sa usapan para maiwala ang tensyon sa paligid.

"Sige ho pasok na po kayo sa loob. May nakahanda na po na pagkain para sa inyo," magalang na tugon ni Munzio.

Akmang kukunin ng kanyang mga kapatid ang bagahe ng mga ito ng pigilan ito ni Munzio "Ako na po bahala sa mga dala niyo."

Daidara watched as Munzio carried baggages of her family.

Miles tried to help Munzio but their father condemned her, "Hayaan niyo na siyang magbuhat ng mga 'yan. Hindi naman iyan karamihan," alam naman niyang sinadya iyon ng kanyang ama.

She warily watched Munzio as he struggled carrying their baggages. Nag-aalangan niyang iginiya ang kanyang pamilya papasok ng bahay, "Ang laki naman pala nitong bahay ni Munzio, Dara," komento ni Millicent.

Kuryusong tumingin sa kanya si Miles, "Ilan kayong nakatira dito?"

"Kami lang ni Munzio saka dalawang kasambahay, sina Sisa at Manang Rosa, Ate."

"Buhay prinsesa ka pala dito," Hindi niya pinansin ang huling komento ng kanyang kapatid at iginiya ang mga ito sa kusina

Nandoon na sina Manang Rosa at Sisa na naghahanda ng pagkain. Ipinakilala niya ang mga ito sa kaniyang pamilya.

"Salamat sa pag-aaruga n'yo sa aming anak lalo na sa kanyang kalagayan," hratefulness was visible to her father's face.

"Walang pong anuman, Sir! Si Sir Munzio naman po ang laging nakaalalay kay Ma'am Dara sa pinagbubuntis niya e. Sinisigurado lagi ni Sir na nasa maayos ang kalagayan ng mga anak nila Sir, kaya si Sir Zio po talaga ang may malaking ginampanan dito," nagmamalaki ang tono ni Sisa habang sinabi ito ngunit sumama lamang ang timpla ng kanyang ama at hindi na nagsalita. They already knew that she was carrying a twin.

"Upo na po muna kayo, ihahanda ko pa po ang iba pang pagkain," napansin ni Sisa ang pagbabago ng mood ng kanyang ama at iniba ang usapan.

She noticed that her family was uncomfortable while being unused in people serving them.

Tinulungan ni Manang Rosa at Manong Lito na mag-akyat ng gamit ang pawisang si Munzio, "Sa'n nga pala kami mags-stay?" baling sa kanya ng kanyang ama.

"May inihanda po kami na tatlong room sa second floor. Ilang araw nga po pala kayo maglalagi dito."

"Two days. Saturday and Sunday lang. We have busy schedule next Monday so susulitin namin ang dalawang araw namin na pags-stay dito," tugon ni Millicent.

They sat in dining table afterwards. The head of the table was vacant as she sat on the right side of it. Napaggigitnaan nilang dalawa ni Miles si Millicent habang nasa tapat nilang niya ang kanyang ina at ama.

Her mother turned towards her, "Anak kumusta ka naman dito? Kumusta ang pagbubuntis mo? Nahihirapan ka ba?"

"Hindi naman po mas'yado. Marami naman akong kasama dito. 'Tsaka miminsan na lang po ako makaranas ng morning sickness. Medyo nabibigatan lang po ako saka masyado ng malikot ang kambal. Nagigising na lang ako minsan sa gabi kasi panay ang sipa nila."

"Sobrang laki na ng tiyan mo kahit maglilimang buwan pa lamang. Kailan nga ulit ang kabuwanan mo?"

Daidara calculated days and months in her head, "Sa kalagitnaan ng September po."

"Kapag malapit na mag-Setyembre, baka bumisita ulit kami dito lalo na't hindi madali ang panganganak. Kambal pa ang magiging anak mo," Her father firmly said.

Munzio joined them afterwards and she noticed that his eyes showed nervousness and determination that he tried so hide. Bumalik na naman ang tens'yon sa paligid. Kahit si Sisa na naghahanda ng pagkain ay agad ding umalis at tila hindi nakayanan ang awkwardness sa paligid.

They ate in silence as they said their grace. Ang bawat isa ay tila pinapakiramdaman ang isa't isa. Halos hindi na niya malasahan ang pagkain dahil sa kanyang kaba.

"So, Munzio, you are the legal owner of this farm? It is quite big," pasimula ng kanyang kapatid na si Millicent.

Munzio nodded, "Yes, I inherited this land from my maternal grandmother."

"Very different from Ares na gumawa ng sariling pangalan sa larangan ng Medisina na hindi umaasa sa mayayamang angkan para sa sariling tagumpay," Daidara eyes' widened at her father malevolent statement.

From the corner of her eyes, she saw Munzio flinched at the comparison.

"The farm held my interest since I was young, Sir."

Her father scoffed, "Hindi ko naman tinatanong."

"Pa... " Mahinang saway niya sa kanyang ama kahit alam niyang walang saysay iyon dahil hindi naman ito makikinig. Iyon siguro ang dahilan kung bakit nanatiling nakamasid lang ang kanyang ina at mga kapatid.

"I highly doubt that you could support my daughter with this farm. Farming doesn't even give enough profit to support my grandchildren needs."

Who's he kidding? Munzio's farm stretched for miles!

"Sir, sinisigurado ko po na makukuha ng anak niyo ang lahat ng kanyang pangangailangan pati na rin ho ang magiging anak namin. Sobra sobra pa ho ang kinikita ng farm para sa pang-araw-araw nilang pangangailangan. I'd made sure to save money for my children's future. Hinding hindi ko sila hahayaang magutom. Sir, I can assure you that I will work hard for to support my family's everyday needs. Gagawin ko ang lahat para mapaganda ang magiging buhay nila," Munzio's voice held promise and conviction.

"It seemed like you will spoiled my grandchildren rotten."

Sumingit si Dara sa usapan, "Pa, hindi ko naman hahayaan 'yon. Alam kong hindi magiging maganda ang epekto no'n sa magiging anak namin kung sakali."

Her father, Federico does not seem to heard what she said, "Paano naman ang ospital dito? Ilang minuto ang biyahe para makarating doon?"

"At least thirty minutes Sir."

Her mother, Teresa gasped, "Ano?! Kalahating oras?"

"Bakit ang layo? Paano kung nagkaroon ng emergency? 'Wag naman sana," nag-aalalang sabi ni Millicent.

Nanunuyang tiningnan ng kanyang ama si Munzio,"See? You couldn't even arrange that delimma. Baka mapaano lamang ang anak ko dito tapos nalagutan na lamang ng hininga, hindi pa nakakarating ng hospital. E kung manganganak pa kaya 'yan. Baka 'di ko kayanin na malaman na nanganak si Daidara sa sasakyan."

"I've already settled that, Sir. Nagkuha na po ako ng bahay sa malapit sa kabayanan na puwede naming tirhan pansamantala ilang buwan bago manganak ang aking asawa."

Long silence and gasps enveloped the dining area. She questioningly looked at Munzio. Napadako ang iniisip ni Daidara sa bahay na tinutukoy ni Munzio. Wala siyang kaideya ideya na may plano pala itong ganoon.

Sabagay, mas maganda nga naman na malapit sa ospital sila tumira dahil kinakabahan din siya sa kanyang pagbubuntis lalo na't ito ang unang beses niya.

"A-asawa?! K-kasal... kasal na kayo?!" bulalas ng kanyang ina.

Nanlaki ang kanyang mata ng mapagtanto ang mga nasabi ni Munzio. May pagkakaunawaan silang dalawa na ilihim muna ang kanilang kasal hangga't hindi pa humuhupa ang sama ng loob ng kanyang magulang.

Also, she doesn't want them to know how they got married. Mayroon na kung ano sa loob niya sa umaasa na matanggap ng mga ito si Munzio. Munzio also stiffened in his place but his eyes held unwavering determination.

Her father slammed his hands on the table and stood up, "Kasal na kayo ng wala man lamang kaming alam?!"

Sobrang bilis ng tibok ng puso niya sa reaksiyon nito. Medyo naibsan ang kanyang takot ng naramdaman niya ang paghawak  ng isang malamig na kamay sa kanyang kamay na nasa ilalim ng lamesa. Munzio's hands were cold but his face was expressionless. "P-pa... Kum—"

"Binuntis mo ang anak at isinama mo pa dito nang walang maayos na pagpapaalam mula sa'min! Tapos pinakasalan mo ng walang pahintulot mula sa'min!"

Pilit na hinigit ni Teresa ang kanyang asawa na namumula sa galit. Kahit siya ay hindi rin maintindihan ang naging aksiyon ng kanyang anak at ni Munzio, "Federico! Magtigil ka nga!"

"Daidara! Pumayag kang magpakasal sa lalaking ito ng hindi sinasabi sa'min? Aba, ganyan ka ba namin pinalaki?"

Daidara shrunk back at her father furious gaze at tightened her hand over Munzio's.

"Pasensiya na kayo, Sir. Masyado po akong nagpadalusdalos sa aking naging desisyon. Pakakasalan ko po uli ang asawa ko sa simbahan kapag nanganak na siya," sinalubong ni Munzio ang tingin ng kanyang ama ng buong tapang.

Sarkastikong tumawa at umupo ang kanyang ama sa harapan at bahagyang kumalma.,"Aba'y dapat lang! Inilagay mo na sa napakalaking kahihiyan ang aking anak! Wala ka man lang tapang ng isang lalaki para harapin kami! You didn't have the ball to speak up when you impregnated her. Isang napakalaking pagkakamali ang pagpili ng aking anak sayo. Sa dami ng itlog sa palengke, nakakuha pa siya ng bulok."

Daidara's heart clenched when Munzio's eyes showed pain and embarrassment, "Pa, tama na. Wala na namang magagawa e. Andito na 'to. Saka sigurado naman po ako na magiging mabuting tatay ang asawa ko."

Munzio's face showed surprised at her admission. Bahagyang tumaas ang isang sulok ng labi nito na tila nagpipigil ng ngiti dahil sa pagtatanggol niya.

"Alam ba ng pamilya mo ang patungkol dito?"

"Hindi po," halatang hindi nagustuhan ng kanyang ama ang sagot ni Munzio dahil sa pagkuyom ng mga kamao nito.

The rest of the breakfast was awkward. Ang kanyang ama ay panay ang pagbato ng masamang tingin kay Munzio. The conversation were short and filled with tension. Kanina pa niyang gustong umalis sa hapagkainan. Pakiramdam niya ay hindi magiging maganda ang kalalabasan ng pagbisita ng kanyang pamilya.

Nagulat ang lahat ng ianunsiyo ng kanyang ama na gusto nitong sumama sa farm para makita kung paano ito pinapatakbo ni Munzio.

"I'm very sorry about my father's behavior," pinisil ni Munzio ng kanyang kamay at ngumiti.

Nasa garahe silang dalawa ngayon habang naghahanda ang kanyang pamilya sa pag-aayos ng gamit sa taas.

He sighed, "I told you, I deserved that."

"Sana mapagpasensiyahan mo na si Papa lalo na mamaya."

"Kulang pa ang lahat ng ito sa mga maling bagay na nagawa ko sa'yo and I would gladly accept them all," his voice held promise and sincerity.

Her breathing hitched and her heart beats faster when he touched her cheek. Tila may kuryenteng dumaloy sa buo niyang katawan ng idampi nito ng bahagya ang labi nito sa pisngi niya. She blushed when something was poking her that was the evident of his arousal.

Naghiwalay lamang sila ng makarinig ng paparating na yabag.

Her father frowning face came into the view, "Pumasok ka na muna sa loob. Nandoon ang mama at kapatid mo, iniintay ka," utos nito na nakatingin kay Munzio.

Nag-aalangan niyang tiningnan si Munzio ngunit ngumiti lang ito sa kanya na para bang nagsasabing, I'll be okay. Hinalikan siya nito sa noo at hinaplos ang tiyan. Nagpaalam ito sa kanya at sa kambal bago ito pumasok sa sasakyan. Her father was frowning at the public display of attention.

Naabutan niya ang kanyang ina at mga kapatid na nalilibot ang tingin sa nursery room. Panay ang bigay ng mga ito ng komento at suhestiyon para sa nursery.

"Anak, nakapili ka na ng ipapangalan sa mga magiging anak n'yo?" tanong ng kanyang ina habang ininspeksiyon ang crib.

"Hindi pa po 'Ma. Munzio was still insisting to use old names. Kagaya na lang ng Emilio, Apolinario o Gregorio."

Humagalpak ng tawa ang mga kapatid niya, "Ang epic! Parang bayani lang."

"Maganda naman a. Kung ako masusunod, ganoon din ang ipapangalan ko. Hay naku! Napakahirap ngang bigkasin ang mga makabagong pangalan ngayon," natatawang sabi ng kanyang ama.

She frowned, "E para namang nagmukhang makaluma ang anak ko n'on."

"Magiging magandang lalaki naman  ang mga anak mo 'no? Ang guwapo-guwapo kaya ni Munzio," iba ang pakiramdam niya sa komentong iyon ni Miles

Was she still crushing Munzio?

"Nga pala anak, ba't 'di mo man lamang sinabi sa'min na kasal na kayo? Hindi mo man lamang kami inimbitahan," may pagtatampo ang boses ng kanyang ina. Naglalambing na niyakap niya ito. Hugging was proving to be difficult due to her bulging stomach.

"Pasensiya na talaga 'Ma. Masyadong mabilis din ang naging desisyon ni Munzio eh," saka wala rin naman siyang kakayahang tumanggi noong mga oras na iyon.

"Buti na lang nangako si Munzio na pakakasalan sa ulit pagkaanak mo."

Sumingit si Miles sa usapan, "May ideya kami na pinilit ka lang niya pero mukhang hindi naman iyon ang sitwasyon. Mukhang masaya ka pa nga eh."

Kinabahan siya sa sinabi nito. Where did she get that idea?

"Sa'n mo naman nakuha ang ganyang ideya?" kaswal na tanong niya kahit sobrang bilis ang tibok ng puso niya.

"Paano naman kasi nitong nga nakaraang linggo, panay ang balik ni Ares sa bahay. Minsan pa nga niyang sinabi na hindi mo naman ito ginusto... Saka yung... yung pinilit ka lang daw ni Munzio kaya ka nabuntis... Ay ewan... mukha namang masaya ka pa nga kay Munzio e. Kaya nga kami agad agad na nagpunta dito para tingnan ang kalagayan mo pero mukhang mali naman si Ares," si Millicent.

"Kawawa na nga 'yong tao e. Nangangayayat na saka mukhang walang maayos na tulog samantalang ikaw e mukhang alagang alaga dito. Nagawa mo pang lokohin 'yung tao halata namang mahal na mahal ka kung kailan malapit na kasal ninyong dalawa. Hindi pa nga ata alam n'on na kasal ka nasa iba e. Siguradong masasaktan 'yon kubg sakali," pasaring ni Miles

She was hurt, of course but Miles doesn't know the whole story. Mas mabuti ng ganoon kaysa malaman nito ang lahat.

Sinaway ng kanilang ina si Miles at bumaling sa kanya, "Mas mabuti sanang inayos mo na muna ito lalo na't may tao kang nasaktan. Malaki laki rin ang nagastos ng pamilya nila sa magiging kasal ninyo sana."

The rest of the morning was full of lectures and fussing from her mother. Nang magtanghalian ay bumalik ang kanyang ama kasama ang pagod na pagod na Munzio. Her father surely made Munzio suffer while they were alone. Hindi siya nabigyan ng pagkakataon na makausap ito ng matagal dahil agad na nagpahanda ang kanyang ama ng barbeque set up para sa pananghalian.

Kahit pagod ay agad naman itong tumalima. Pagkatapos ay agad din itong isinama ng kanyang ama sa pagpunta sa farm. She was sure that her father was intentionally giving hard orders to Munzio.

Nang maghapon ay tinulungan niya sina Manang Rosa at kanyang ina na kumuha ng mga halaman na binabalak nitong itanim pag-kauwi nito habang natulog lang buong hapon ang kanyang nga kapatid.

Minutes before dinner, Munzio came looking so worn out. He kissed and made her mango shake as the usual but he seems really tired. Namumula din ang mga kamay nito.  Tahimik lang ang naging hapunan na may panakanakang usapan.

"Okay ka lang?" tanong niya kay Munzio ng sila ay mapag-isa sa kuwarto.

"Just bit tired..." naghubad ito ng damit pagkatapos at dumapa sa kama. She gulped at the sight of his muscular body. Puwesto siya sa likod nito at minasahe ang balikat at likod nito.

He moaned in relief while massaging him. Halatang masakit ang likod at balikat nito.

"Ano na naman ba kasi ang ipinagawa ni Papa sa'yo?"

"Things... may ipinayos lang... " halos hindi na niya marinig ang sinabi nito dahil sa sobrang hina. Ipinagpatuloy niya ang ginagawa dito. Nang silipin niya ng mukha nito ay nakita niyang tulog na tulog na ito.

Bumuntong hininga siya at humiga sa tabi nito. He immediately shifted at wrapped his arms around her. Isinisiksik nito ang mukha nito sa leeg niya, "I'm so tired... "

Marahan niyang hinaplos niya ang buhok nito, "Just sleep... " Moments later, his snores filled the otherwise silent room. Hindi kaagad siya nakatulog dahil sa maaaring mangyari bukas. Munzio was now experiencing her father wrath. She hoped that they wouldn't know the real story behind. Munzio can be jailed and she can't bear the thought of that.






End of chapter 18





If you like this particular chapter, please vote on it. I appreciate every votes and comments from you guys. Voting is a huge support on authors. Thank you!<3