Yeni Bir Başlangıç (Klaroline)

Gitme!

Bu bölümü Şeyma Küçükkahraman’a ithafen yazıyorum. Onun sayesinde Wattpad açtım ve bu hikayeyi de onun sayesinde yazdım sayılır. Kendisine çok teşekkür ediyorum. Beni böyle güzel bir ortamla tanıştırdığı için. Ayrıca ikimiz ortak hikaye yazıyoruz. Aranızda bilenleriniz vardır. İsmi Üç küçük mucize. Okuma listemde var zaten. Bir göz atarsanınız sevinirim. Neyse uzatmadan hikayeye geçiyim ben :D

Caroline:

Son hızla bulunduğum yerden uzaklaştım. Klaus’un evine gitmeyi düşünmüyorum çünkü Klaus’un ilk bakacağı yer orası. Eşyalarımı da almayı düşünmüyorum. Elijah’nın verdiği paranın büyük bir kısmı hala bendeydi bu yüzden rahatım. Bir süre sonra eşyalarım alması için birini gönderirim. Büyük ihtimalle Klaus gönderdiğim kişiyi öldürür. Eşyalarım orada kalabilir. Şuan gitmek istediğim son yer orasıydı.

Gözlerimden yaşların aktığını fark ettiğimde otele varmıştım. Hızla yaşları sildim. Neden ağladığımı bile bilmiyorum.

-Bir oda istiyorum.

Resepsiyonist kadın bana bir anahtar uzattı.

-Kaç gün kalacaksınız?

-Bir gece.

Anahtarı alıp odama çıktım. Yatağa uzandım ve elime telefonu aldım. Klaus aramıştı tabi sessizde olduğu için duymamışım. Umursamadan rehbere girdim ve Elena’nın numarasında durup arama yaptım. İkinci çalışta telefonu açtı.

-Alo Caroline. Nerdesin sen? Meraktan ölüyoruz kaç gündür.

-Sakin ol ve iki dakika nefes al. İyiyim ben.

-Nerdesin?

-Boşver nerede olduğumu. Yarın Mystic Falls’a dönüyorum haber vermek istedim.

Bir çığlık sesi duyuldu.

-Caroline yarın dönecekmiş.

Arkadan Damon’ın sesini işittim.

-Bence burası onsuz daha iyiydi. Son olanlardan sonra….

Ses kesildi. Elena onu susturmuş olmalıydı.

-Caroline gerçekten dönmeye kararlı mısın?

Biraz düşündüm. Kararım kesindi.

-Evet kesin kararlıyım. Burada olmak istemiyorum.

-Nerede olduğunu söylemeyeceksin değil mi?

-Hayır söylemeyeceğim. Herneyse kapatıyorum ben. Zaten yarın bolca konuşuruz.

Telefonu kapattım ve yatağa uzanıp uyumaya çalıştım.

Bir süre sonra bir takım seslerle uyandım. Etrafıma bakındığımda birisi beni kucağında tutuyordu. Bu kişinin Klaus olduğunu anlamam pek de zor olmadı. Hemen kucağından insem de benden hızlı davranıp bileğimi kavradı. Etraftaki aydınlıktan güneşin yeni doğmak üzere olduğunu anladım.

-Beni nasıl buldun?

-Caroline, aşkım beni hafife alıyorsun. Nolayı avucumun içi gibi biliyorum. Seni bulmam zor olmadı.

-Bırak beni burada kalmak istemiyorum.

Kolumu daha da fazla sıktı. Canımın yanmasına aldanmadan ona vurmaya başladım. O ise beni bileğimden çekip kendisine yasladı. Neredeyse hiç hareket edemiyordum. Kulağıma doğru eğildi.