Bad girl meets good guy (✔)

14. Ja of nee

Gespannen wacht ik op wat komen gaat, maar het  blijft stil, ik heb nu werkelijk geen idee of hij nou boos is of niet. ‘Luke?’ vraag ik zachtjes. ‘Je tijd is om,’ snauwt iemand en de hoorn wordt uit mijn hand getrokken. ‘Nee, laat me nog even…’ maar de vrouw laat me niet eens uitpraten en duwt me direct terug naar onze cel en de deur wordt dichtgegooid en op slot gedaan. ‘Wat een idioten,’ mompel ik.

 ‘Was hij boos?’ vraagt Sanne meteen. Ik haal mijn schouders op. ‘Ik had het wel verteld, maar de hoorn werd al uit mijn handen gerukt voordat hij de kans kreeg om te reageren,’ zeg ik zachtjes. Sanne zucht even en knikt. 'Trouwens Mel, Bryan en ik hebben besloten om te proberen jou buiten schot te houden,' zegt ze. Ik kijk haar even verbaasd aan.

 'Oké, ten eerste kan dat al niet meer omdat ik hier zit en ze me op heterdaad hebben betrapt en ten tweede wil ik niet eens dat jullie dat voor me doen,' zeg ik. 'Waarom niet? We zeggen wel dat jij er op het laatst bij kwam en dat wij jou hebben gedwongen of zo, komt wel goed,' zegt Sanne.

 'Nee natuurlijk niet, als ze erachter komen dat het helemaal niet waar is dan moeten we  nog langer zitten,' zeg ik. 'Oké, dan niet,' zegt Sanne droog. En een paar minuten blijft het stil, ze zal vast wel slapen.

 Zelf zit ik na te denken aan het gesprek met Luke, ik belde hem natuurlijk net wakker, dus daarom reageerde hij misschien zo sloom.. Tenminste ik hoop dat dat het is. Of hij is super boos en wil me nooit meer zien, ik denk het tweede. En hij heeft gelijk ook.. Hij heeft er heel veel tijd in gestoken en dan bedrieg ik hem.. En ik ben ook nog eens een keer zijn vriendin. Ugh, ik ben een vreselijk mens.

 Na een tijd gepiekerd te hebben sluit ik dan toch maar mijn ogen en probeer te gaan slapen. Het is dan al wel vier uur in de ochtend, maar door te slapen gaat de tijd ook sneller voorbij. En ik wil niets liever dan weg gaan uit deze cel en naar Luke gaan en mijn excuses aanbieden, als het nog niet te laat is.

 Waarom ben ik nou zo dom geweest? Ik wilde mezelf al weer bewijzen, ik kan het gewoon nooit laten met mijn vreselijke ego. Iemand hoeft mij maar één keer een watje te noemen en ik wil diegene direct bewijzen dat het niet zo is. En waarvoor? Voor respect? Nou het einige wat ik hier mee heb bereikt zijn problemen.

 ‘Slaap problemen?’ hoor ik Bryan opeens zeggen. Eigenlijk was ik even helemaal vergeten dat hij hier ook nog was.. ‘Joh,’ mompel ik. ‘Maak je nou niet te veel zorgen. Je weet nog helemaal niet hoe hij er over denkt want hij heeft nog niets gezegd,’ zegt Bryan simpel.

‘Ja, jij kan makkelijk praten! Jouw moeder haat je toch al!’ zeg ik boos. Het blijft even stil en ik bijt op mijn lip. ‘Sorry..’ mompel ik. ‘Geeft niet, ik weet het zelf ook wel,’ mompelt hij.

‘Maar.. Denk je er dan nooit over om te veranderen?’ vraag ik. Bryan zucht even. ‘Natuurlijk, ik probeer het ook zo vaak. Maar ik ben er te zwak voor, de drugs en de drank zijn sterker dan ik zelf. Weet je, ik ben echt jaloers op jou soms,’ zegt hij.

‘Wees dat nou maar niet,’ zeg ik en ik grinnik even. ‘Ik mag dan wel gestopt zijn met drugs en drank, maar dat neemt niet weg dat ik domme dingen doe,’ mompel ik. ‘Ach, jij komt er wel,’ zegt Bryan. Voor het eerst in jaren hoor ik weer die aardige toon in zijn stem, in plaats van die kille toon die hij normaal heeft. Er rolt een traan over mijn wang die ik snel weg veeg. ‘Als ik hier uit ben ga ik afkicken, ik beloof het,’ zegt hij. ‘Bedankt,’ zeg ik zachtjes.

‘Maar eerst ga ik slapen voor hoe lang het nog duurt, truste’ zegt Bryan en hij gaapt kort. ‘Truste,’ fluister ik.

---

‘Wakker worden!’ schreeuwt een agent. Langzaam open ik mijn ogen en ik kijk recht in het oude gerimpelde gezicht van een van de agenten die ons vannacht heeft gearresteerd. ‘Ook goedemorgen,’ mompel ik. ‘Jullie worden nu alle drie apart van elkaar verhoord en mogen dan gaan, maar jullie moeten altijd oproepbaar zijn,’ zegt hij streng. Ik bijt op mijn lip en knik.

‘Jij mag als eerste mee komen,’ zegt hij tegen Bryan. Hij knikt even en loopt met de man mee. Nu zijn alleen Sanne en ik nog over. ‘Die mensen hier zijn zo dom. Ze hadden ons direct moeten verhoren, nu hadden we dus gewoon een tactiek kunnen afspreken,’ zegt Sanne. ‘Ik weet wat je wilt zeggen, maar ik ga niet tegen de politie liegen!’ zeg ik boos.

‘Kom op! Het is in je eigen voordeel!’ zegt Sanne smekend. ‘En Bryan gaat trouwens ook onze creatie van het verhaal vertellen, dus je hebt geen keuze,’ zegt ze onschuldig. ‘Wat?!’ schreeuw ik boos. ‘Melanie, vertel gewoon dat wij jou hebben gedwongen om dit te doen, wij bekennen dit, en dan ben jij vrij,’ zegt Sanne. ‘Oké dan…’ zeg ik zachtjes.

De celdeur vliegt open en er stappen twee oudere agenten binnen, de een is super grijs en de ander heeft zijn haar blond geverfd, wat hem totaal niet staat. ‘Jij mag met mij mee,’ zegt de grijze agent tegen Sanne. ‘En jij dus met mee,’ zegt de geblondeerde agent tegen mij.

Ik zucht even en ik loop met hem mee naar de verhoorkamer. ‘Oké, je bent niet verplicht om te praten, je kunt je beroepen op je zwijgrecht en je hebt ook recht op een advocaat,’ zegt de man. ‘Dat zal niet nodig zijn,’ zeg ik droog. Hij knikt en pakt een dossier erbij. ‘Oké, vannacht om 2:56 bent u op heterdaad betrapt tijdens het sluiten van een drugsdeal, wat was precies uw rol hierin?’ vraagt hij.

 ‘Uh.. Ik deed de onderhandelingen, maar het was niet echt mijn idee,’ mompel ik. ‘Hoezo?’ vraagt hij. Ik slik even en staar naar de klok, ik kan dit niet. Ik kan mijn beste vrienden niet laten opdraaien voor iets waar ik ook vrijwillig aan heb meegedaan.

‘Nou.. Het was hun idee en ze hadden nog iemand nodig om te onderhandelen, zo bedoelde ik het,’ zeg ik. De man fronst even en schrijft wat op een blaadje. ‘Dus je hebt vrijwillig deelgenomen aan deze drugsdeal?’ vraagt hij. 

Dit is dus zo’n moment dat beslissend is voor de rest van je leven. Het duurt maar een paar seconden en heeft slechts een simpele ‘ja’ of ‘nee’ nodig.

Als ik ja zeg dan ga ik de gevangenis in, en Bryan en Sanne ook. Waarschijnlijk nog langer dan verwacht, omdat we in dat geval andere verklaringen afleggen.

Als ik nee zeg dan ben ik waarschijnlijk vrij en zullen Bryan en Sanne ook de gevangenis in gaan, maar misschien minder lang.

Er is op dit moment zelfs maar één iemand die dit kan beïnvloeden, en dat ben ik.. Maar ik heb het al beloofd aan Sanne, ik moet nee zeggen, juist als ik ja zeg dan ben ik ze kwijt..

‘Mevrouw? Ik vraag het nog een keer: bent u deze drugsdeal vrijwillig aan gegaan?’ vraagt de man.

‘Nee.’

Ik heb geen idee of ik mijzelf hier later dankbaar voor zou zijn of niet...

----

Kijk, je zou natuurlijk denken dat het arrogant is van haar om nee te zeggen, maar Sanne en Bryan wilden het toch echt zelf.. Ook zou je denken dat het heel gunstig is voor haar om nee te zeggen. Maar niets is minder waar..  Nu is dit hoofdstuk nog een beetje vaag, maar je zult later begrijpen waarom nee zeggen misschien wel de domste optie ooit was.

Wil je weten hoe Luke er over denkt, en wat er verder allemaal nog meer gaat gebeuren? Vote en comment ^^

Nog een vrolijk pasen btw :)