Bad girl meets good guy (✔)

9. Wil je helpen?

Verbaasd kijk ik hem aan. Wilde zijn moeder mij echt leren kennen? Of zegt ze dit gewoon omdat ze me zielig vindt? Ik gok het tweede... 'Je liegt,' zeg ik met tranen in mijn ogen. 'Waarom zou ik?' vraagt Luke verbaasd. 'Omdat je sowieso alleen maar met me gaat omdat je me zielig vindt, zo gaat het altijd,' snik ik. Luke laat me los en kijkt me recht in mijn ogen aan.

'Melanie, ik vind je echt leuk. Er zijn zoveel mensen die je leuk vinden. Alleen je ziet het zelf niet,' zegt Luke zachtjes. Ik slik even en schud mijn hoofd.

Als kind bekommerden mensen zich al over me omdat ze me zielig vonden. 'Och dat arme ontspoorde meisje toch,' zeiden ze allemaal. Maar ze gaven echt niet om me omdat ze me leuk vonden. Sinds dien kan ik eigenlijk niet eens meer geloven dat mensen me echt leuk kunnen vinden. Hoe graag ik ook wil geloven dat Luke me leuk vindt.

'Sorry. Ik vind jou ook echt leuk, en ik wil ook wel geloven dat jij mij leuk vindt. Maar ik durf het niet te geloven. Het is gewoon net alsof ik in één grote droom zit en elk moment weer gewoon wakker kan worden,' zeg ik zachtjes en ik sluit mijn ogen.

Ik wil nog wat zeggen, maar voel dan Luke's lippen op die van mij. Zijn kus voelt oprecht, dit kan niet eens gespeeld zijn.  'Besef je je nu dat dit geen droom is?' vraagt Luke met een kleine glimlach. Ik grinnik en knik.

'Jij weer! Rot op voor mijn magazijn!' hoor ik een bekende stem roepen, de bakkersvrouw. Ze komt steeds dichterbij, haar gezicht is vuurrood.

Ik kijk even naar de deuren van het magazijn waar we voor staan. ''Bakkerij de Wit.''

Ik kan het niet laten om even te glimlachen. Aan de buitenkant van het winkelcentrum zijn best veel opslagplaatsen van winkels, en wij staan precies voor diegene van de bakkerij. 'Wat sta je nou te lachen, wegwezen!' schreeuwt ze boos.

'We gaan al hoor,' zegt Luke wat verbaasd en samen lopen we naar zijn auto. 'Die winkeliers worden ook steeds minder vriendelijk,' mompelt Luke. 'Ja, echt hè,' zeg ik verontwaardigd. Maar stiekem weet ik wel beter.

----

*3 weken later*

Tevreden kijk ik in de spiegel, ik zie er echt veel beter uit. Ik kan eigenlijk wel zeggen dat die middag op het winkelcentrum me goed heeft gedaan. Ik heb sinds dien niks meer gedronken, of drugs gebruikt. Natuurlijk blijft het moeilijk, maar ik heb Luke.

Sinds die kus op het winkelcentrum weet ik gewoon zeker dat hij me echt leuk vindt. Ook heb ik opnieuw met zijn ouders gesproken, eigenlijk zijn ze helemaal niet zo bekakt als ik dacht. Ze zijn echt super aardig.

Het gaat nu gewoon echt super goed, ik heb me in tijden niet meer zo vrolijk gevoeld, en nu dus hopen dat dit zo blijft..

Ik poets nog even mijn tanden en loop dan vrolijk naar beneden. Luke zit aan de ontbijttafel en leest een boek. 'Goedemorgen!' zeg ik enthousiast en ik geef hem een kus en neem plaats tegenover hem. 'Zozo, jij bent vrolijk,' zegt Luke met een glimlach en hij legt zijn boek weg. Ik kijk even naar de kaft en lees de titel : ''chromosomen''

Interessant.... Niet dus...

Maarja, zijn studie begint bijna, dus ik snap dat hij weer moet gaan studeren. Als ik mijn leven heb verbetert wil ik echt nooit gaan studeren, ik vind wel gewoon een baantje of zo. Desnoods neem ik twee flutbaantjes, maar alles beter dan studeren.

'Intressant hè?' vraagt Luke plagerig als hij mijn gezicht ziet. 'Wanneer moet je weer studeren?' vraag ik. 'Morgen al, dus dan ben ik er niet meer de hele dag, maar je kunt me altijd bellen,' zegt Luke.

Ik had me eigenlijk niet bedacht dat Luke er nu natuurlijk de hele dag niet is.. Ik ben dan nu wel clean, maar ik ben bang dat ik het zonder Luke om me heen niet eens kan..

'Ik weet niet of ik het kan,' zeg ik zachtjes. 'Vast wel, en anders kan je altijd nog naar een kliniek gaan. Maar probeer het gewoon, je bent sterker dan je denkt,' zegt Luke terwijl hij een boterham smeert. Ik zucht even en knik.

'Ik heb alleen echt geen idee wat ik al die tijd moet doen,' mompel ik. 'Je kan toch gewoon met je vrienden omgaan? Of ben je bang dat ze je weer aan de drugs helpen?' vraagt Luke. Ik haal mijn schouders op. 'Ik weet niet, ik wil ze best wel graag zien eigenlijk,' zeg ik zachtjes.

'Dan spreek je gewoon met ze af.. Als je bij hen bent hoef je niet perse drugs te gebruiken, je kan ook gewoon nee zeggen,' zegt Luke simpel. Alsof het echt zo simpel is.... Maarja, de laatste weken heb ik ook helemaal niets van Sanne en Bryan gehoord. Misschien zijn ze me al vergeten,' mompel ik. 'Dat lijkt me sterk, zo'n meisje als jij vergeet je niet heel snel,' zegt Luke en hij knipoogt even. 

Eigenlijk weet ik niet of ik dat moet opvatten als een compliment, maar oké. Laat ik er maar vanuit gaan dat het een compliment was...

'Dan ga ik even naar ze toe,' zeg ik en ik loop naar de gang om mijn schoenen aan te trekken. Ik hoef ze niet eens te sms'en, want ik weet toch wel waar ze uithangen. 'Moet je niets eten?' vraagt Luke nog. 'Geen trek, bye!' roep ik vlug en trek dan de voordeur achter me dicht. 

Ik loop naar de hangplek waar ze eigenlijk altijd zijn. Van veraf zie ik Sanne al staan. Ze heeft d'r haar knal paars geverfd dit keer. 'MELANIE!' roept ze hard en ze rent op me af. Ze drukt me bijna plat in haar knuffel. Oké, ze is me dus niet vergeten..

'San, ik hoef nog niet dood,' piep ik. Ze grinnikt even en laat me los. Ze pakt mijn hand en trekt me naar Bryan. Hij glimlacht even. Maar van Bryan kan je ook niet teveel emotie verwachten. Hij staat zoals altijd een beetje nonchalant tegen een lantaarnpaal geleund.

We praten even een tijdje, maar ik merk al de hele tijd dat ze me iets proberen te zeggen. 'Wat hebben jullie nou toch?' vraag ik wat geiriteerd. 'Nou kijk, we...' begint Sanne. Maar Bryan onderbreekt haar. 'Dit kan je niet van Melanie vragen nu,' sist hij boos.

'Wat kan ze niet van me vragen?' vraag ik nieuwsgierig. 'Kom op Bryan, we hebben haar echt nodig,' zegt Sanne en ze kijkt hem smekend aan. Hij zucht even en knikt dan.

'Nou kijk, je weet toch wel al die drugs die we ergens opgeborgen hebben?' vraagt Sanne aan me. Ik knik. 'Nou, we willen het gaan verkopen,' zegt ze. 'Oké, maar wat heeft dat met mij te maken?' vraag ik.

'Nou, we vroegen ons eigenlijk af of je ons zou willen helpen.'

------------

Wat denken jullie, zou Melanie het doen?

There's one way to find out, vote and comment! :)

Fijne week! x