Bad girl meets good guy (✔)

6. Ego

Mijn hart klopt in mijn keel. Ik kijk Sanne boos aan. Waarom moet ze me nou altijd voor schut zetten? Waarom kan ze niet gewoon één keer haar mond houden als ik haar dat vraag? Ik vroeg het haar heel serieus. Maar Sanne is nooit serieus... Ze is wel mijn beste vriendin, maar af en toe erger ik me echt groen en geel aan haar gedrag...

Luke kijkt me even aan en wil net zijn mond opentrekken om wat te gaan zeggen. Eigenlijk ben ik wel benieuwd wat hij gaat zeggen, maar ik besluit toch om er voor te zorgen zeker geen blauwtje te lopen.

Ik begin te lachen. 'Sanne maakt weer eens domme grapjes. Sorry Luke ze meent niets van wat ze zegt,' flap ik er zo uit. Sanne kijkt me een beetje beledigd aan maar zucht dan. 'Ja, het was een grapje,' mompelt ze. 'Euhm, oké,' mompelt Luke een beetje verward.

Ik zucht even. Misschien had hij wel gezegd dat het wijderzijds was. Maar ik moest weer zo nodig mijn ego redden...

----

Die avond sms ik nog wat met Sanne.

Sanne: Dombo, zag je dan niet dat hij teleurgesteld was toen je zei dat het een grapje was. Hij vindt je ook leuk sukkel, ik zag het toch. Hoe hij naar je keek en tegen je praatte....

Melanie: Het is nu een beetje te laat hè, om te zeggen dat het toch geen grapje was. Ik maak hem helemaal gek met dit gedoe..

Sanne: Het is nooit telaat ;)

Ik zucht even Sanne heeft ook wel gelijk. Ik leg mijn telefoon naast me neer en probeer te gaan slapen. Maar het gaat moeilijk. Niet alleen om Luke, maar ik voel me rillerig en raar. Afkickverschijnselen natuurlijk... Het leek heel makkelijk om zomaar te stoppen, maar ik was dit even vergeten.

Ik loop naar beneden om een glas water te pakken. Tot mijn verbazing brandt er nog licht. Ik loop de woonkamer binnen en Luke ligt te slapen met zijn laptop op schoot. Zo schattig hij is in slaap gevallen... Met een glimlach op mijn gezicht loop ik naar de keuken toe waar ik een glas water inschenk.

Ik ga naast de slapende Luke op de bank zitten en drink langzaam mijn water op. Hoe langer ik over mijn water doe, hoe langer ik naar Luke kan kijken...

Na een tijdje sta ik langzaam op. Alleen stoot mijn been tegen de tafel. 'Shit,' mompel ik en ik kijk naar Luke. Ik schrik me rot als hij langzaam zijn ogen opent. Hij kijkt me nog wat slaperig aan.

'Wat doe jij hier?' Vraagt hij terwijl hij een gaap probeert te onderdrukken. 'Ik-ik voelde me niet zo lekker dus ik was een glaasje water halen,' zeg ik zachtjes. 'Sorry dat ik je wakker maakte..'

Luke lacht even. 'Geeft niet joh, maar hoe bedoel je niet lekker? Ben je rillerig enzo?' Vraagt hij. Ik knik even. 'Heb je hoofdpijn? Vraagt Luke. Nogmaals knik ik. 'Dan moet je een paracetamol nemen,' zegt Luke en hij staat op en loopt naar de keuken. Hij pakt een paracetamol uit het keukenkastje en doet het in een klein bekertje en vult het bekertje met water.

'Hier, drink maar op,' zegt Luke als het pilletje is opgelost. Dankbaar pak ik het aan en ik drink het vlug op. Het smaakt altijd zo vies en bitter. Luke lacht even. 'Je zou je gezicht moeten zien toen je het opdronk,' zegt hij alweer helemaal wakker.

Ik snap niet hoe hij het doet. Hij heeft volgensmij ook nooit echt een ochtendhumeur ofzo...

'Dat is niet grappig,' zeg ik nep als of beledigd. 'I'm sorry princess,' grapt Luke. Ik grinnik even. 'Sorry dat ik je wakker houd,' zeg ik terwijl ik naar de klok kijk. 'Geeft niets hoor,' zegt Luke terwijl hij het bekertje weer omspoelt en op het aanrecht zet.

'Zullen we wat afspreken?' Vraagt Luke. Ik frons mijn wenkbrauwen. 'Wat dan?' Vraag ik. 'Dat je geen sorry meer zegt telkens, je moet je niet zo bezwaard voelen dat je hier bent, ik heb het tevens zelf voorgesteld.' Zegt Luke.

'Sorry- Ik bedoel.... ja is goed, of althans... ik zal het proberen' zeg ik zachtjes. Luke glimlacht klein.

Het blijft even stil en ik kijk wat ongemakkelijk om me heen. 'Ik ga slapen,' zeg ik zachtjes. 'Wacht, ik wil je nog een ding vragen zegt Luke. 'Oh.. oké.. wat dan? Vraag ik.

'Vanmiddag hè.. Was die Sanne maar gewoon wat aan het praten, of meende ze het echt?' Vraagt Luke. Mijn hart klopt in mijn keel. Het lijkt wel of hij mijn gedachten kan lezen ofzo..

'D-dat had ik je toch al gezegd,' mompel ik zachtjes. 'Ja.. Maar volgensmij meende je het niet,' zegt Luke.

'Het klinkt bijna alsof je wilt dat ik het niet meende,' zeg ik. Luke haalt zijn schouders op.

'Oké.. Ik meende het niet. Ik vind je al leuk vanaf het begin. Maar ik durfde het je niet te vertellen. Want ik denk sowieso niet dat je mij leuk vindt. Want we zijn heel verschillend enzo. En als je nu wilt dat ik weg ga dan snap ik het ook. Want ik loop alleen maar in de weg.' Raas ik in een keer. Zo snel dat het misschien niet eens te verstaan is.

'Weetje wat, ik ga nu wel meteen,' mompel ik en ik loop naar de deur, maar Luke houdt me tegen. En voor dat ik het weet raken onze lippen elkaar.

----

Sorry voor het lange wachten ;( Maar hier is hoofdstuk 6 dan :D

Wil je dat ik verder ga? Vote en comment!
Fijne week! ♡♥