Bad girl meets good guy (✔)

20. Verleiding

"Mooi zo," zegt de jongen en hij grijnst breed. Ugh, ik wil die grijns van zijn smoel af slaan. Maar dat zou niet zo slim zijn nu..

"Ik ben Kyle, trouwens," zegt hij en hij steekt zijn hand uit. Ik zucht diep en schud zijn hand. "En jij bent?" vraagt hij twijfelend. "Melanie," zeg ik bot.

"Waarom heb je eigenlijk geld nodig, heb je schulden of zo?" vraagt hij. Wat gaat dat hem in vredesnaam aan? Hij betaalt me geld om seks met hem te hebben, niet om een beetje dom te gaan babbelen.

"Ja.. Zoiets," mompel ik. "Uh, oké," zegt hij. "Maar gaan we nog een uur praten of?" "Ja.. Je hebt gelijk," mompelt hij. "Maar je leek me gewoon leuk," zegt hij en hij staart verlegen naar zijn schoenen.

Oké, eerst kwam hij arrogant over, maar nu is hij best wel schattig eigenlijk. "Uh.. Maar ik heb een vriend dus ja," zeg ik een beetje ongemakkelijk.

Oh god, wat denkt hij nu wel niet van me?

"Oh.. Oké, kom maar mee," zegt hij een beetje teleurgesteld. Ik haal even diep adem en loop met hem mee. Waarheen weet ik niet. Het maakt me eigenlijk ook niet uit waar hij het wil doen, als het maar zo snel mogelijk voorbij is...

——

Met tranen in mijn ogen loop ik door de winkelstraten. Ik ben zo vreselijk. Ik ben dan wel weer vijfhonderd euro rijker, maar ik ben gewoon keihard vreemdgegaan.

Ik heb er ook echt niet van genoten of zo. Kyle daarentegen wel. Ondanks hij daarvoor nog wel een beetje teleurgesteld was. Maar daarna had hij zich direct herpakt en kwam die arrogante houding weer terug.

Ook de moord op Luke's oom zie ik steeds weer voor me. Die verwarde en smekende blik van Andrew lijk ik gewoon overal te zien. Ik word er echt gek van.

Waarom doe ik nou steeds van die domme dingen? Ik ben echt jaloers op mensen die gewoon stevig in hun schoenen staan en overal gewoon nee op kunnen zeggen.

Vaak denken mensen juist dat ík stevig in mijn schoenen sta. Maar dat is onzin, ik ben zo onzeker als wat.

'Ik heb drank nodig,' flitst er door mijn hoofd. Nee. Melanie. Nee.

Alsjeblieft niet, ik moet nu niet toegeven hier aan. Ik ben hier verdomme niets voor niets mee gestopt. Als ik nou ook weer verslaafd word dan ben ik weer helemaal bij af.

Maar het heeft nu toch geen zin meer. Je hebt alles al verpest. Je hebt dit nodig om scherp te kunnen blijven, anders ga je ten onder,' fluistert die stem in mijn hoofd weer.

"Houd je bek," mompel ik. Al zal die stem daar geen boodschap aan hebben.

"Tegen wie praat je?" hoor ik Bryan zeggen. Ik draai me verbaasd om. Dit heb ik dus altijd. Altijd als ik hardop zit te praten dan kom ik iemand tegen die ik ken..

"Oh.. Gewoon tegen mezelf," mompel ik. Hij grijnst even en knikt. "Heb je weer ruzie daarboven?" vraagt hij. Ik zucht even en knik.

"Waarover?" vraagt hij. Zal ik alles maar gewoon vertellen? Nee, ik wil niet dat hij zich in nog meer problemen verwikkelt.

"Oh gewoon, niets bijzonders of zo," zeg ik en ik glimlach. Bryan fronst even en knikt. "Hoe gaat het eigenlijk met jou?" vraag ik om het onderwerp een beetje te veranderen.

"Gaat wel, onze straf wordt gelukkig niet heel hoog zei mijn advocaat. Aangezien dit ook de eerste keer is dat we zijn gepakt," zegt hij.

"En die mannen?" vraag ik nieuwsgierig. "Die mannen zullen veel langer de cel in gaan en er zal ook een groot onderzoek komen naar hun organisatie, volgens mij," zegt hij.

Hopen dus dat ze allemaal gewoon worden opgepakt..

"Maar je moet wel getuigen bij de rechtszaak. Wat dus belangrijk is dat je vol houdt aan het verhaal dat bij de politie verteld is," zegt Bryan. Ik zucht even en knik.

Ik was dus echt helemaal vergeten dat ik ook nog moest getuigen. Terwijl ik juist hoopte dat ik eindelijk niet meer hoefde te liegen. Want ik ben dat liegen echt helemaal zat. Als dit ooit voorbij is dan lieg ik nooit meer. Nooit.

Ik ga een normaal leven leiden. Ik vond een normaal gezinsleven altijd zo dom klinken, ik wilde het echt nooit. Voor mij moest het leven altijd verrassend zijn. Maar nu heb ik voorlopig wel even genoeg verrassingen gehad..

"Gaat het echt wel goed? Je kijkt zo sip voor je uit.." zegt Bryan. Hij kijkt me aan met zo'n vreselijke doordringende blik. "Ja.. Ik ga jullie gewoon missen, dat is het," zeg ik zachtjes.

"Oh.. Ik dacht eigenlijk dat je ons haatte door al dit gedoe," zeg hij. Ik glimlach en schud mijn hoofd. "Echt niet. Het is mijn eigen schuld, ik had er ook voor kunnen kiezen om niet mee te gaan. Maar ik moest me zo nodig bewijzen," zeg ik.

"Tja. Onthoud gewoon dat mensen je niet direct haten als je af en toe nee zegt. Want je ben sowieso al geweldig om mee om te gaan," zegt Bryan.

Er beginnen tranen te prikkelen in mijn ogen. Bryan moest eens weten wat voor monster ik eigenlijk ben. "Dank je," zeg ik dan maar.

"Ik moet nu echt gaan. Ik zie je in de rechtszaal. Veel succes met alles," zegt Bryan. "Ja.. jij ook," zeg ik zachtjes en ik kijk Bryan na terwijl hij weg loopt.

Als hij uit mijn zicht verdwenen is zucht ik. Hij weet half niet wat voor een sukkel ik ben.

'Neem die drank nou. Je hebt het nu nodig,' zegt die verdoemde stem weer. Ik knijp even mijn ogen dicht en probeer het te negeren. Ik heb die stomme drank niet nodig.

Maar het was allemaal ook te mooi om waar te zijn. Het was eigenlijk ook onmogelijk om zo maar met alles te stoppen. Daar ben ik sowieso veel te zwak voor.

Ik graai even in mijn zak en haal er een biljet van tien euro uit. Een tientje meer of minder maakt nou ook weer niet uit... Ik loop de eerste de beste supermarkt in richting de drankafdeling.

Mijn verstandige stem nog steeds dat ik me weer moet omdraaien en weg moet lopen. Maar de onverstandige stem heeft de overhand. Dit is de stem die momenteel mijn lichaam bestuurt. Hij is té krachtig en vernietigt de verstandige stem met gemak.

Ik pak een fles wijn uit het rek en loop direct door naar de kassa. De cassière kijkt me chagrijnig aan. "Uw ID alstublieft?" vraagt ze nors. Ik grijp naar mijn zak, maar kom al snel tot de conclusie dat ik hem niet bij me heb.

"Uh.. Die ben ik vergeten, maar ik ben echt achttien," zeg ik hoopvol. De vrouw zucht even en schudt haar hoofd. "Dan heb je pech," zegt ze nors.

Snel leg ik het geld op de toonbank en loop vervolgens met de fles wijn de winkel uit. "Hé! Kom eens terug!" roept ze boos.

Ach ik heb gewoon betaald dus ze kan volgens mij niet eens de politie bellen.

Een stukje verderop stop ik en staar even naar de fles drank. Doe het! Het is zo dichtbij. Je kunt even alles vergeten!' Schreeuwt de stem in mijn hoofd zo wat.

Ik haal even diep adem en open de fles.

——

Nooo :( Maar ja verslaafde mensen stoppen heus niet zo maar.

Ik heb dit stukje trouwens op mijn telefoon geschreven, dus er staan waarschijnlijk nog wel veel tikfouten in. Dus dat zou ik vanavond nog wel even nakijken als ik thuis ben. ^.^

Dusss wil je weten hoe dit afloopt? Vote & comment ♡

Fijne week! x

Ps. Ik heb bijna 10K reads ahhh ♡_♡