Bad girl meets good guy (✔)

Epiloog

"Ben thuis!" Nog geen seconde later komt mijn zoon de kamer in stormen. "3 keer raden wat ik heb voor Engels?" vraagt Duncan opgewonden. "Nou blijkbaar een hoog cijfer, anders was je niet zo blij," grinnik ik. "7.8" zegt Duncan tevreden en hij ploft neer op de bank. "Goed zo," zeg ik en ik glimlach. "Heb je papa geappt?" "Oh ja!" zegt Duncan opgewonden en hij pakt zijn telefoon.

Ik zucht even, ik had eerlijk gezegd nooit verwacht dat ik zo'n slim kind op de wereld zou kunnen zetten, maar dat zal hij allemaal wel van Luke hebben. En daar ben ik blij mee ook, ik hoop niet dat hij de zelfde fouten gaat maken als ik.

Als ik terug denk aan die tijd dan kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Ik ben zo dom geweest, ik heb geluk dat alles min of meer goed is afgelopen. Al bleef het genant om Luke's vader te zien, aangezien hij niet weet dat ik zijn broer heb vermoord, alleen nu, twintig jaar later, heeft het natuurlijk geen zin meer om dat nog te vertellen.

Vanaf het moment dat Luke en ik weer samenkwamen ben ik echt veranderd, en ik moet zeggen dat we nu een aardig normaal gezinsleventje hebben opgebouwd. Mijn dochter studeert, zoon zit op vwo. Helemaal top.

Hoe geweldig dat ook is, alles wat ik heb gedaan blijft aan me knagen, soms denk ik er heel lang niet aan, en soms juist een hele tijd wel.

"Mam, luister je wel?" vraagt Duncan geïriteerd. "Eh ja, tuurlijk schat," mompel ik. "Wat zei ik dan?" "Euh.." "Precies. Laat maar," grinnikt hij.

Op dat moment komt Luke binnen stormen met een knalrode kop. "Hey pap ik..." "Wees snel, ik moet zo meteen weer door naar mijn werk, heb het veel te druk!"

"Ugh niemand luistert echt naar me," zucht Duncan, hij pakt zijn tas en gaat meteen naar boven. Luke haalt zijn schouders op.

Soms mis ik wel die tijden waarin Luke en ik nog echt tijd voor elkaar hadden. Maar ja. Zijn werk is nou eenmaal belangrijk voor hem.

Op dat moment komt Sanne binnen stormen. Ik kijk haar verbaasd aan. "Oh iemand heeft je deur open gelaten," grinnikt ze.

"Maar luister, ik ga trouwen!" schreeuwt ze. "Leuk," zeg ik droog. "Ben je niet blij voor me of zo?" vraagt ze verontwaardigd. "Jawel.. Maar dit is al de 3e in vijf jaar," zucht ik. "Jaha, maar hij is de ware, geloof me!"

Ik zucht Sanne is niet zo veel veranderd eigenlijk, nog steeds even gek.

"Maar ik moet meteen weer gaan, doei!" schreeuwt ze en ze rent de deur weer uit die ze vervolgens niet achter zich dichttrekt. "Ugh," mompel ik en ik loop naar de gang om de deur dicht te doen. Maar dan valt mijn oog op eem groepje jongeren die buiten staan te roken en allemaal bierflesjes in hun handen hebben.

Opeens voel ik twee armen om me heen van Luke. Hij zag blijkbaar het zelfde als ik. "Moet je niet meteen door?" vraag ik. "Voor jou heb ik altijd tijd dat weet je. Ik wil je gewoon zeggen dat ik trots op je ben." zegt hij en hij drukt een kus op mijn voorhoofd en loopt weer weg. Mijn wangen worden warm, nog altijd, na 20 jaar krijg ik vlinders in mijn buik van Luke.

Ik kijk nog een keer naar het groepje jongeren. Zal ik ze aanspreken? Nee, dit moeten ze zelf maar oplossen.

----

Eindelijk echt het einde, ik was helemaal vergeten om de epiloog te schrijven haha sorry ^_^

Nogmaals bedankt voor het lezen :p