CLARINA

CHAPTER 20

CLARINA DELA VEGA (Clarisa)

Malamig ang simoy ng hangin at hanggang ngayon ay andito pa din ako sa balkonahe ng kwarto ko. Hanggang nayon ay iniisip ko parin ang sinabi sa akin ni Deon. Kelan pa nagsimula yung nararamdaman ni Clarina kay Jerico? Si Clarina, siya yung tipo ng tao na hindi pinapahalata ang nararamdaman niya. Katwiran niya, ayaw niyang ipakita ang totoo niyang nararamdaman dahil ayaw niyang malaman ng iba ang kahinaan niya. Kung nabubuhay pa si Clarina? Bagay na bagay silang dalawa.

Napabuntong hininga nalang ako at papasok na sana ako sa kwarto ng may marinig ako. Isang kaluskos sa baba ng balkonahe ko. Tinignan ko ang nangyayari sa baba at laking gulat ko kung ano ang kumakaluskos doon.

"Ethan? What are you doing here? It's late at night, and you're still climbing someone else's house? Maybe if I didn't know you? I might have mistaken you for a thief." Who in their right mind would climb a tree near my balcony? this late at night?

" Bakit? Bawal ba? " Napabuntong hininga naman ako.What's with this man's brain? Is he crazy?

" Pwede naman. Sana. But, on my balcony ? Really? You can go to the gate and let them know you're coming to visit. " Napangiti naman ito at napailing-iling.

" Bakit? Sinabi ko ba na dadalaw ako?" He asked me while smiling. This guy is crazy, isn't he?

" Ano ba kasi ang pinunta mo dito?" Lumapit ito sakin kaya umatras ako ng umatras. Maya-maya ay huminto siya sa pag lalakad.

" Ikaw." Deretso ang tingin nito sa mata ko while saying those words. I raised an eyebrow because of what he said.

"That's what I'm saying! If you need me, you can let the maids and butlers know. You look like a thief." It laughed. Is this man making fun of me? Namumuro na siya sakin ha!

" Sino bang nagsabi na ipagpapaalam kita?" Natulala naman ako sa kaniya. Nagulat nalang ako ng takpan niya ng panyo ang bibig at ilong ko. Nagpumiglas pa ako pero hindi nagtagal nakatulog ako bigla.

Naalimpungatan ako ng may gumagalaw sa mukha ko. Pagkagising ko ay nakita ko agad ang red rose na gumagalaw sa tapat ng mukha ko. Medyo masakit pa din ang ulo ko sa hindi malamang dahilan. Naaninagan ko naman ang isang lalaki sa harap ko.My vision is not very clear yet. Eventually it cleared up and I saw Ethan's sinister face as he moved the rose across my face. Bigla ko naman naalala yung ginawa niya. Kinuha ko ang rosas at hinampas sa kanya.

" Aray naman!" Daing niya.

" Ah~ masakit?~ eh yung ginawa mo? Hindi ba masakit yun?" Tanong ko sa kanya. Napakamot naman siya sa batok niya.

" Gusto lang naman kita isurprise." Napakunot naman ang noo ko sa sinabi niya. I looked around and saw that there were candles around and in the tree, there were lights. I realized that the place we were standing was the place we used to meet when I was still alive.

" Do you like it? "He asked me. I was speechless in what I saw around us. Wala sa sariling napatango ako. Nagustuhan ko talaga.

" Para kanino ba dapat to?" Tanong ko sa kanya. He looked at me with a straight face.

" Para sayo! syempre!" Napakunot naman ang noo ko. Hindi naman niya ako Girlfriend, bakit ako?

"Why me? Hindi ba pwedeng si Nathalie? She's your girlfriend after all." He just looked at me blankly.

" Kahit kailan, hindi ko siya idadala dito." Malamig ang boses niya ng sabihin ang mga katagang iyon. I didn't know what was going on in his head so I just sat on the grass and kept my eyes on our surroundings. The moon is bright so the surroundings are also bright especially since there are also lights here on the hill. Does no one see us here?