Het Verlaten Eiland

Hoofdstuk 26 ~ In Between

POV Jayden

Ik klop zachtjes met mijn vuist op de grote houten deur.

'Binnen,' wordt er door een zware geroepen.

Langzaam open ik de deur en stap naar binnen. Daar zit hij. In zijn grote bruine leren stoel. De man die alles kan en wil. De man die zo gevaarlijk kan zijn. De man die je echt niet boos moet maken. Waar je geen ruzie mee wilt krijgen.

Nick.

Ik slik nerveus. Ik mag dan wel een prins zijn, maar hier heb ik net zo veel macht als ieder ander.

'Wat moet je?' vraagt hij, terwijl zijn grijze ogen zich diep in mijn groene boren.

'Ik wou alleen maar vragen of u Catherine al heeft?'

'Dat gaat je helemaal niks aan, maar als je het zo graag wilt weten dan ja, ik heb Catherine,' antwoordt hij met een zelfvoldane grijns op zijn gezicht.

Ik knik, draai me om en loop naar de deur. Net als ik de deur open wil doen roept Nick mijn naam. Langzaam draai ik me weer om.

'We hebben je broer ook,' zegt hij en hij grijnst geniepig, 'je weet waar.' Ik bal mijn handen kort tot vuisten en loop dan de kamer uit.

Ik mag dan wel een hekel hebben aan Aiden, maar hij had hier nooit in verzeilt moeten raken. Kan hij zich ook nooit eens ergens buiten houden?! Hij moet hier weg, dat is zeker.

Catherine blijft, maar Aiden moet weg.

POV Nick

Als Jayden weg is kan ik verder met het bekijken van Catherines dossier. Ik kijk vluchtig over de verschillende blaadjes. Mijn blik blijft hangen bij het papier waar haar familie en vrienden op staan. Precies wat ik nodig heb.

Ik laat mijn ogen glijden over de verschillende namen. Ik lees de namen van haar zeven beste vriendinnen zorgvuldig door.

Kaitlynn Marshall

Voor haar naam staat een kruis. Dood dus. Ik weet dat ze was veranderd in een vampier. Volgens een betrouwbare bron heeft Aiden haar vermoord. Domme jongen. Hij krijgt zijn straf nog wel.

Lucy Prince

Een zelfvoldane grijns speelt om mijn lippen. Het was zo makkelijk om haar te overtuigen van haar krachten. Zo makkelijk te manipuleren. Zo makkelijk om haar tegen Catherine te keren.

Kim O'Connel

Voor haar naam staat ook een kruis. John moet echt eens voorzichtiger worden, denk ik hoofdschuddend. Ik hoop maar dat ze niet belangrijk was. Waarschijnlijk niet, anders zou ze niet zo makkelijk zijn gestorven.

Emmy Lines

We hebben haar nog niet gevonden. We vermoeden dat ze zich op het verboden deel van het eiland bevindt. Ik heb mannen die haar aan het zoeken zijn, maar er is een kans dat ze niet levend terugkomen. Als dat kind nog leeft vraag ik me af hoe.

Anna Rides
Alison Withy

Deze twee zitten in de kerkers. Ze konden me niks vertellen en vampieren zijn ze ook niet, maar ze vermoorden vond ik niet nodig. Ze komen misschien nog van pas.

Cloë Kingston

We vermoeden dat ze zich in het paleis bevindt en dat ze de vampier is uit de voorspelling. Daarom hebben we Jayden ook nodig. Hij denkt echt dat hij Amira nog terug krijgt. Domme, domme jongen. Zo makkelijk gaat dat niet.

Misschien is het tijd om Catherine maar eens een bezoekje te brengen...

POV Catherine

Ik denk dat ik uiteindelijk op de stoel in slaap ben gevallen, want ik word wakker met enorme pijn in m'n nek. Nog een beetje slaperig wrijf ik erover.

Ik kijk de kamer rond en ik deins achteruit als ik een schim in de hoek zie staan. Ik ben meteen klaarwakker. Mijn ademhaling wordt een beetje haperig als de persoon dichterbij komt. Ik herken hem meteen. Het is de man die me gisteren heeft meegenomen. Ik probeer boos te kijken, maar volgens mij zie je de angst in mijn ogen.

'Zo sterk, maar toch zo kwetsbaar,' zegt de man plots, terwijl hij met zijn hoofd schud.

'Wat bedoel je?' vraag ik verward.

Een scheve arrogante grijns verschijnt op zijn gezicht. Zijn grijze ogen boren zich in de mijne en ik heb niet in de gaten dat hij recht voor me staat. Ik ben niet in staat om weg te kijken. Hij plaatst zijn handen aan weerszijden van mijn hoofd tegen de stoel, maar ik kan nog steeds niet wegkijken. Het grijs lijkt me weg te voeren naar een andere wereld.

Hij komt nog dichterbij en ik vang een glimp op van zijn hoektand. Dat is het moment dat ik wakker lijk te schieten. Ik duw hem hard achteruit, spring van de stoel af en ren naar de andere kant van de kamer. Met bange ogen, maar toch een vastberaden blik houd ik hem in de gaten. Hij lacht. Een koude kille lach die me doet rillen.

Dan doet hij iets wat ik niet had verwacht. Hij staat in een seconde voor m'n neus. Ik schrik zo hard dat ik achteruit deins, tegen de muur aan. Mijn hoofd raakt de muur en ik zak ineen op de grond, terwijl het zwart me langzaam in zijn greep neemt.