Het Verlaten Eiland

Hoofdstuk 4 ~ Het paleis

POV Catherine

We lopen nu al een tijdje, maar we lijken maar niet dichterbij het kasteel te komen. 'Ik kan echt niet meer.' hoor ik Kaitlynn opeens zuchtend zeggen. 'Ik ook niet.' geef ik eerlijk toe. Kaitlynn laat zich tegen een boom naar beneden zakken en ik volg haar voorbeeld bij een andere boom. 'Misschien is het een goed idee als we gaan slapen?' stel ik voor. 'Ja dat lijkt me een goed idee. Ik ben dood op.' Ik knik instemmend en mompel nog een weltrusten voordat ik vrijwel meteen in slaap val.

....

Ik wordt wakker van hard gegil en geschreeuw. Het duurt even voordat ik kan verstaan wat er gezegd wordt. 'Laat me los!' hoor ik Kaitlynn schreeuwen. Ik open meteen mijn ogen en zie dat ze vastgehouden wordt door twee mannen in een soort leger pakjes. Ik wil naar haar toe rennen, maar voor ik ook maar op kan staan wordt ik zelf vastgegrepen door twee mannen. 'Blijf van me af!' schreeuw ik boos naar ze. 'Ik dacht het niet, jullie gaan met ons mee.' zegt één van de vier mannen. Lekker dan, denk ik bij mezelf. Onze polsen worden ruw vastgemaakt en we worden letterlijk meegesleept.

'Ik kan ook wel zelf lopen hoor!' roep ik na een tijdje tegen de mannen. Ze zeggen niks terug. Daar bereik ik dus ook niks mee. Ik kijk opzij naar Kaitlynn en zie dat ze zich moet inhouden om niet in huilen uit te barsten. Ze kijkt mijn kant op en ik geef haar een geruststellende blik.

Het valt me op dat het kasteel - wat meer op een paleis lijkt - steeds dichterbij komt. Blijkbaar onze bestemming, denk ik.

En ja hoor ik had gelijk, het paleis is onze eind bestemming. Voor me zie ik de grote stalen - maar toch schitterende - poort langzaam open gaan. Als de poort open is worden we mee het plein op gesleepd. 'Mag ik nu eindelijk eens zelf lopen!' bijt ik de man toe die me meesleept. 'Best.' zegt hij kil terug en laat me op mijn benen staan. Eindelijk, denk ik opgelucht.

We worden het paleis binnengebracht en we lopen door een oneindige hoeveelheid gangen. Dan staan we ineens stil bij twee hele grote deuren. Twee mannen, waarvan ik onderhand denk dat het wachters zijn, maken de deuren open. Ik word de kamer ingeduwd en mijn mond valt letterlijk open van verbazing. De kamer is zo mooi. Er hangen wel zeker twintig kristallen kroonluchters aan het plafond en in het midden van de kamer staat een hele lange eikenhouten tafel waar wel zeker vijftig personen aan kunnen zitten. Ik word op één van de stoelen gedrukt en dan pas merk ik dat Kaitlynn er niet meer is. 'Waar is Kaitlynn?' vraag ik boos aan een van wachters. Hij zegt niks terug. 'Hallo, antwoord graag.' zeg ik geïrriteerd. Weer negeert de wachter me. Nu begin ik toch echt boos te worden. 'Ben je doof ofzo?' schreeuw ik hard naar hem. De wachter doet zijn mond open om iets terug te zeggen, maar voordat hij ook maar iets kan zeggen wordt hij onderbroken door de deuren die open gaan en een luide stem die zegt: 'Iedereen de kamer uit, nu!'