Het Verlaten Eiland

Hoofdstuk 17 ~ Een Duister Verleden

POV Catherine

Ik heb geen idee hoe lang we nu al aan het rennen zijn, maar het voelt als uren. Ik kijk de hele tijd achterom, om zeker te weten dat niemand ons achtervolgt.

Ik ren achter Aiden aan en plots blijft hij staan. Ik kijk net achterom en knal daarom tegen hem aan. 'Auw! Waarschuw me voor-' Aiden zorgt ervoor dat ik stop met praten door een hand over mijn mond te leggen. 'Hé, ik was...' Aiden onderbreekt me weer, maar dit keer door alleen "shh" te zeggen. Meteen ben ik stil. Ik zie dat Aiden naar iets aan het luisteren is. Ik houd mijn mond maar gewoon en kijk wat rond.

'Kom mee,' fluistert Aiden tegen me. Gehoorzaam loop ik achter hem aan. Aiden pakt mijn hand en trekt me achter een paar struiken.

Ik ben blij dat we nog snel even onze kleren hebben kunnen pakken, anders zou ik nu echt bevriezen, denk ik opgelucht. Aiden trekt me nog wat dichter tegen zich aan, zodat ik nog wat verder achter de struiken zit. Ik doe net mijn mond open, omdat ik iets wil zeggen, als ik onderbroken word door stemmen. Er komen vier mensen tevoorschijn. Ze zeggen wat tegen elkaar, maar ik kan niet verstaan wat ze zeggen.

Ik kijk tussen de struiken door naar de mensen. Ik herken niemand behalve één meisje dat lijkt op een dienstmeisje dat ik wel eens heb gezien. Ik draai mijn hoofd richting Aiden en kijk hem vragend aan. 'Wat moeten we doen?' vraag ik zo zacht dat alleen hij het kan horen. 'Ik heb een plan. Houdt me stevig vast.' Ik twijfel voor een seconde, maar pak hem dan toch vast. We schieten weg. Ik hoor de stemmen achter ons schreeuwen. Ik hoor dat ze ons achterna komen. We moeten sneller zijn. Het moet. Ik druk me nog wat dichter tegen Aiden aan, in de hoop dat hij dan sneller rent.

Ik kijk even over zijn schouder en zie het paleis al dichterbij komen. 'Sneller, Aiden, sneller. We zijn er bijna,' fluister ik in zijn oor. En alsof het magische toverwoorden zijn, rennen Aidens benen nog sneller.

Niet veel later gaat de poort open en we schieten er doorheen. Langzaam komt Aiden tot stilstand en ik laat me van zijn rug afglijden. Aiden houdt zijn handen op zijn knieën en ademt zwaar. 'We hebben het gehaald,' zeg ik blij. Aiden knikt alleen maar.

En dan is er weer een, o zo bekende, flits. Een roze briefje zit op mijn arm geplakt. Ik haal het er met trillende handen van af en lees het.

Oost, west, thuis, best, zullen we maar zeggen

Met grote bange ogen staar ik naar het briefje. 'Catherine? Wat is er?' vraagt Aiden bezorgd. Ik reageer niet en blijf naar het briefje staren. Ik zak door mijn knieën en laat me op de grond vallen. Op mijn knieën staar ik nog steeds naar het briefje en ik lees het steeds opnieuw. 'Het is nog niet voorbij,' zeg ik zacht. 'Wat is nog niet voorbij, Catherine? Wat is nog niet voorbij?' vraagt Aide. Dan wordt alles wazig en ik val helemaal op de grond. Het enige wat ik nog hoor voordat alles zwart wordt, is Aiden die mijn naam schreeuwt.

POV Aiden

Ik zit aan de rand van het ziekenhuis bed, waar Catherine op ligt. Ik weet niet wat er gebeurde. Ze bleef maar naar dat briefje staren. Ik pak het briefje uit mijn broekzak en lees het nog een keer. 'Oost, west, thuis, best, zullen we maar zeggen,' lees ik hardop. Wat betekent dat? En waarom was Catherine zo van slag? Jayden is nog niet langs geweest, wat ik eigenlijk wel vreemd vind.

Plots zie ik een flits en voel ik een windvlaagje. Ik kijk om me heen en zie dat het raam open staat. Ik frons mijn wenkbrauwen en loop er dan naartoe om het dicht te maken.

Ik draai me weer om en zie dat er iets roods op Catherines buik ligt. Snel loop ik naar haar toe. Ik zie dat het een briefje is en pak het.

Heb je me gemist?

Wie zou ik moeten missen? Tenzij...

*flashback*

21 juli 1874

Ik ben nu al bijna 60 jaar een vampier en het bevalt me wel. Altijd jong, snel kunnen rennen, niet dood gaan.

Ik ben weer eens in de bossen achter het paleis aan het jagen. Van mensen mogen we jammer genoeg niet meer drinken dus dan worden het maar dieren.

Ik ren op vampier-snelheid door het bos. Ik sta meteen stil als ik plots een geluid hoor. 'Wie is daar?' roep ik. Geen antwoord. Ik wil weer verder rennen, als er een geluid vanuit de struiken achter me komt. Met een ruk draai ik me om. Er komt een man van rond de 21 tevoorschijn. Behoedzaam zet ik een stap achteruit. 'Hallo,' begroet de man me. 'Hallo,' zeg ik terug. 'Ik heb een voorstel,' begint de man. 'Wat nou als jij voor mij komt werken,' maakt hij zijn zin af. 'En waarom zou ik dat doen?' vraag ik hem. 'Omdat ik iets heb wat jij waarschijnlijk wel terug wilt,' zegt hij zelfverzekerd. 'En wat mag dat dan wel zijn?' vraag ik hem, proberend de kleine angst in mijn stem te verbergen. De man fluit twee keer op zijn vingers en niet veel later komen er nog twee mannen uit de struiken lopen. Tussen hun in slepen ze een meisje. Ik zie meteen wie het is. Amira. Ik bal mijn handen tot vuisten en kijk de man boos aan. 'Wat heb je met haar gedaan?!' schreeuw ik boos naar hem. Amira's hoofd hangt naar beneden en het lijkt er niet op dat ze door heeft dat ik er ben. 'Dat doet er niet toe. Maar zoals ik al zei; kom voor me werken, Aiden.' 'Laat je haar dan gaan?' vraag ik wanhopig. 'Als dat is wat je wenst,' antwoord hij. Ik knik. De man maakt een handgebaar naar de mannen die Amira vasthouden en die laten haar onmiddellijk los. 'Morgen om dezelfde tijd sta je hier weer. Je kan niemand vertellen waar je heen gaat. Als je niet komt weten we je te vinden,' zegt de man dreigend. Ik knik snel. In een flits zijn de drie mannen weg. Ook vampieren dus. Meteen ren ik naar Amira toe. Ik val op mijn knieën naast haar neer en til voorzichtig haar hoofd op. Ik leg haar hoofd op mijn bovenbenen en strijk voorzichtig door haar haren.

*einde flashback*

De dag erna ben ik om dezelfde tijd naar dezelfde plek gegaan. Wat ik voor hem moest doen was verschrikkelijk. Zoiets heb ik nog nooit gezien. Ik heb nog zeker vijf jaar voor hem gewerkt voordat ik wist te ontsnappen. Amira heb ik nooit meer gezien. Ze hebben me verteld dat ze is overleden aan haar verwondingen. Ik weet alleen niet of ik dat geloof

Eén ding weet ik zeker; Nick is terug.

-------------------------------------------------------------

Heeeyyy,

Normaal doe ik nooit een A/N, maar ik moest even wat mededelen.

Ik heb besloten dat ik voortaan ga proberen elke zondag te updaten! Dan kan ik zaterdag nog schrijven en hoef ik het niet ergens tussen te proppen.

En iedereen die dit leest: super bedankt!! :)

Vote/comment :)

-xxx- Elina