Het Verlaten Eiland

Hoofdstuk 9 ~ De bibliotheek

POV Catherine

Als ik de badkamer uit kom lopen zie ik dat Jayden met zijn rug naar me toe staat. Ik hoor hem snikken. Huilt hij nou?! 'Jayden?' vraag ik voorzichtig. Hij schrikt een beetje en draait zich snel om. 'Wat is er?' vraag ik bezorgd. 'Niks.' zegt hij alleen maar. 'Er is wel wat. Dat zie ik toch.' zeg ik een beetje boos. 'Er is niks dat zeg ik toch!' Ik schrik een beetje van zijn toon, maar herstel me snel weer. 'Oké dan.' zeg ik toonloos. Dan vraag ik maar niet of ik Kaitlynn mag zien.

POV Jayden

'Oké dan.' zegt ze toonloos.

'Ik ga maar eens douchen.' zegt ze, na een tijdje stil tegenover elkaar te hebben gestaan. Ik zie haar de badkamer in lopen. Ze is alweer kleren vergeten. Dan zal ik ze maar uitzoeken vandaag. Ik loop naar de deur van de de klerenkast.

Ik loop langs alle jurken, rokjes en broeken. Ik blijf staan bij een kort wit jurkje. Dat wordt hem, denk ik. Ik pak het jurkje uit de kast en loop verder naar de schoenen. Gisteren had ze hakken aan dus vandaag ook maar. Ik zoek snel een paar zwart met witte schoenen uit. Ik loop ook nog even langs de lingerie. Ja ik weet het, zeg maar niks. Denk ik tegen niemand in het bijzonder. Ik kies een licht blauw setje uit en neem het weer mee naar de kamer.

Ik hoor dat de douche uit is. Na een paar seconden hoor ik haar zachtjes vloeken. Ik moet kort grinniken. Ze komt de badkamer uitgelopen. Weer met een handdoek om haar heen geslagen. Ze lacht een beetje schaapachtig naar me. Ik leg de kleren die ik heb uitgezocht op het bed. 'Alsjeblieft.' zeg ik. Ze kijkt me dankbaar aan. 'Omdraaien jij.' zegt ze nep streng. Ik gooi mijn handen in de lucht als teken van overgave en draai me, expres, langzaam om.

'Je kan weer kijken.' hoor ik na een tijdje. Ik draai me om en knik goedkeurend.

POV Catherine

Hij draait zich om en knikt goedkeurend. Ik merk dat ik rood wordt en kijk snel naar beneden. Ik ben nog steeds boos op hem. Spreek ik mezelf streng toe.

'Ik ben even weg.' hoor ik Jayden zeggen. 'Waar ga je heen?' 'Doet er niet toe.' 'Oké, tot zo.' zeg ik. Hij loopt de kamer uit en ik hoor - jammer genoeg - de deur in het slot vallen. Ik bedenk me dat ik nog geen make-up op heb gedaan, dus ik loop naar de badkamer toe en sluit de deur achter me

Ik neurie zachtjes een liedje dat ik in mijn hoofd heb zitten. Ondertussen doe ik mijn make-up.

Ik kom de badkamer uitgelopen en een roze blaadje op het bed trekt mijn aandacht. Snel loop ik naar het bed en pak het briefje.

Vraag naar de bibliotheek.

Raar. Ik besluit om het niet aan Jayden te laten zien.

...

Ik hoor de deur van het slot gaan en Jayden komt binnen lopen. 'Heey.' begroet ik hem. 'Heey.' zegt hij terug. Ik moet het nu vragen, denk ik vastberaden. 'Hebben jullie een bibliotheek?' vraag ik. 'Ja, hoezo?' zegt hij achterdochtig. 'Ik heb gewoon zin om te lezen.' zeg ik onschuldig. 'Kom maar mee dan.' Yes, denk ik blij.

We komen aan bij een houten deur. De wachter, die er voor staat, maakt de deur open. We lopen naar binnen en ik kijk mijn ogen uit. Er staan kasten vol met boeken tot aan het plafond. In de hoek staan een aantal grote, zwarte, leren fauteuils. In het midden van de kamer staat een lange tafel met stoelen. 'Vind je het mooi?' vraagt Jayden me. 'J-ja.' stamel ik. Ik kijk nogmaals naar de metershoge boekenkasten. 'Mag ik?' vraag ik aan Jayden, wijzend naar de boekenkasten. 'Tuurlijk, ga je gang.' Dat laat ik me geen twee keer zeggen. Meteen loop ik naar de dichtstbijzijnde boekenkast toe. Ik weet eigenlijk niet waar ik naar op zoek ben. Op het briefje stond alleen: "Vraag naar de bibliotheek."

Opeens wordt mijn aandacht getrokken door een dik boek met een zachte donker paarse kaft. Dat wordt hem. Ik pak het boek uit de kast en neem hem mee naar de lange tafel.

Ik ga zitten op een stoel en bestudeer de kaft. Hij is donker paars en in de hoeken staan gouden sliertjes. "Het Magische Bestaan" staat erop. Interessante titel, denk ik. Ik kijk om me heen en zie dat Jayden in een van de fauteuils zit met een boek. Dan sla ik het boek ergens in het midden open. Er zit een envelop tussen. Wat raar, denk ik bij mezelf. Ik pak de envelop en zie dat mijn naam erop staat. Het wordt als maar raarder, denk ik verward. Snel maak ik de envelop voorzichtig open. Er zit een roze briefje in.

Komt het je niet bekend voor?

Staat erop. Waarom zou dit boek mij bekend voor moeten komen? Vraag ik mezelf af.