Het Verlaten Eiland

Hoofdstuk 11 ~ Meer antwoorden, of toch niet?

POV Catherine

Ik loop terug naar de kamer van Jayden. Ik heb wel genoeg van al die vragen zonder antwoorden.

Ik kom aan bij de kamer en de wachters openen de deur voor mij. Ik zie dat Jayden op zijn bed ligt met een boek. Hij kijkt niet op als ik binnen kom. Waarschijnlijk heeft hij me gewoon niet gehoord. 'Wat lees je?' vraag ik. Hij schrikt op. 'Ik had je niet gehoord.' 'Weet ik. Maar je beantwoord mijn vraag niet.' zeg ik rustig. 'Oh, sorry. Ik lees een boek over de geschiedenis van de stad.' zegt hij. 'Mag ik eens zien?' vraag ik, terwijl ik op het bed klim. Ik pak het boek uit zijn handen. Ik lees een paar regels en het eerste woord wat er staat is - natuurlijk - beschermers. Misschien weet Jayden er wel meer vanaf. 'Mag ik je iets vragen?' vraag ik hem. 'Ga je gang.' 'Wat zijn beschermers precies?' 'Waarom wil je dat weten?' vraagt hij een beetje achterdochtig. 'Gewoon, ik zag het staan in een boek in de bibliotheek en ik vraag me af wat het is.' zeg ik onschuldig. 'Nou, ik weet het niet precies, maar je zou eens in een boek in de bibliotheek moeten kijken. Daar staat het vast in.' zegt hij. 'Welk boek?' 'Het Magische Bestaan.' Ik slik even en mijn ogen worden groter. 'Is er iets?' vraagt Jayden bezorgd. 'Nee, nee er is niks. Ik ga maar eens dat boek opzoeken dan.' Voordat hij nog wat kan zeggen loop ik de kamer uit.

Ik ren door de gangen richting de bibliotheek. Alleen is dat niet waar ik uiteindelijk uit kom. Ik sta voor de deuren die naar de tuin leiden. Misschien moet ik maar even een luchtje scheppen, denk ik bij mezelf. Ik open de deuren, waar gek genoeg geen wachters voor staan. Zachtjes sluit ik de deur achter me.

Ik loop over de smalle paadjes in de tuin. Ik kom bij de fontein uit. Hij is nog steeds zo prachtig. Ik ga op de rand van de fontein zitten. Opeens voel ik een windvlaagje. Ik kijk vluchtig om me heen, maar er is niemand te zien. Raar. Dan pas valt het briefje op mijn bovenbeen me op.

Je zou niet zoveel moeten praten. Dat kom je nog wel te weten.

Ik kijk bang om me heen. Nu ben ik echt bang aan het worden, denk ik bij mezelf. Zal het een vampier zijn? Het moet haast wel, toch? Hoe kan iemand anders zo snel langs me rennen zonder dat ik hem of haar zie? Ik word echt gek van al die vragen. Uit frustratie stamp ik heel hard op de grond. 'Waarom?' vraag ik mezelf hardop af. Ik doe mijn schoenen uit en draai me om zodat ik met mijn voeten in het water hang. Ik zie mijn reflectie in het heldere water. Het blauwe randje om mijn ogen is goed te zien. Maar wacht eens. Is het randje nu breder? Nee, dat lijkt maar zo, overtuig ik mezelf. Ik kijk nog eens beter. Het is wel breder geworden! Hoe kan dat? Vanuit mijn ooghoek zie ik een flits. Snel draai ik mijn hoofd in de richting waar ik de flits zag. Niks. Alleen het briefje dat naast me ligt.

Zie je het al?

Oké, meen je die?! Ik vraag me toch echt af wie die briefjes stuurt. Misschien moet ik het toch aan Jayden vertellen. Dat beslis ik later wel. Nu heb ik honger.

Ik kom aan bij de keuken en zie meteen te kokkin bij het fornuis staan. 'Pardon, mevrouw.' zeg ik onzeker. Ze draait zich om en het valt me meteen op dat haar ogen rood kleuren. Bang kijk ik haar aan. Ze loopt rustig naar me toe. Met elke stap die ze naar voren zet, zet ik er een naar achter. Tot dat ik tegen de muur aankom. De vrouw komt steeds dichterbij en ze ziet er erg dreigend uit. 'Ga weg!' roep ik bang naar haar. Ze negeert het en komt nog dichterbij. Dan moet het maar zo, denk ik. 'Jayden!' roep ik heel hard. 'Help!' roep ik er nog achteraan. Nadat ik dat heb gezegd komt de vrouw dichterbij. Niet veel later voel ik een helse pijn in mijn nek. Ik gil het uit van de pijn. En net als ik aan het gillen ben, komt Jayden binnen stormen. Niet dat ik het echt mee krijg, want die vrouw hangt nog steeds aan mijn nek. Jayden rent snel naar de vrouw toe, rukt haar van me af en gooit haar tegen de muur. Langzaam ga ik met mijn hand naar mijn nek toe. Bloed. Het enigste wat ik nog zie, voordat ik op de grond zak, is Jayden die naar me toe komt gerend. Dan wordt alles zwart.