Just Like In The Story <COMPLETE>

Chapter 19

Dahan dahan akong lumapit sa kanilang dalawa. My heart was beating fast inside my chest as I do especially that I am seeing Xander in a hospital gown in a wheelchair with dextrose at his side. Ano kaya ang nangyari sa kanya? May sakit ba siya? Naaksidente? Hindi ko na alam kung ano  pa ang iisipin dahil sa pagkakita kay Xander. 

It’s been days, weeks and months since I last saw him. Parang kailan lang ay halos kilalang kilala ko si Xander, ang aking childhood best friend pero ang lalaki na nakatayo ngayon sa harapan ko ay parang ibang tao na. He possesses the same face as of my best friend but something about him felt so different.

“Xander, Blake.” Tawag ko sa dalawa na parang seryosong nag-uusap. Napatigil silang dalawa at gulat na napatingin sa akin na nakatayo dun na may hawak hawak na plastic bag na puno ng sandwich. Nag-alalang lumapit sa akin si Blake at hinawakan ang aking kamay blocking my view on Xander.

“Eliza, anong ginagawa mo dito?”

“Anong ginagawa ko dito?” Kunot noong ulit ko. “Anong ginagawa niyo dito?” Mariin kong tanong at tinulak siya ng kaunti para makita si Xander. “Ano ang ginagawa niyo dito Xander?” 

Xander smiled sadly. “Isn’t it obvious Liz, I’m sick.”

Bumitiw ako sa pagkakahawak kay Blake at lumapit kay Xander. “Sick? Anong klaseng sakit?”

“Just sick.”Sagot nito tapos napakibit balikat.

“Just sick!?" I exclaimed. "Yan lang ba ang masasabi mo ha Xander?" Napaluhod ako sa tabi niya. "Bakit ka ba ganito Xander ha? May ginawa ba akong mali o kasalanan kung bakit ka ganito? I thought you were my best friend.”

He didn’t utter a word but just reach out and gently caress my cheek wiping the tears from my outburts. Gusto ko sanang hawakan ang kamay niya at sabihin na andito lang ako para sa kanya kahit na binalewala niya na ang frienship namin. Na kahit ano man ang nangyari ay mahalaga pa din sa akin ang pagkakaibigan naming dalawa pero binawi niya agad ito.

“Tara na bro.” Baling niya kay Blake na lumapit naman agad dito.

Blake looks at me apologetically as he maneuver Xander's wheelchair. “I’ll call you.”

Tumango na lang ako tapos napatayo at tinignan na lang sila hanggang mawala na sa may hallway. I can’t believe that things like this could happen. Napabuntong hininga na lang ako tapos ay kinuha ang phone ko sa bulsa at tinawagan si Papa kung saang room sila.

“Gah, umiyak ka ba?” Tanong ni Papa pagkabigay ko sa kanya ng sandwich.

Umiling agad ako. “Napuwing lang po Pa.”

He looks at me doubtly but then smiled. “Next time wag mong kusotin kung mapupuwing ka, lalong lalala yan.”

“I’ll take note of that Pa.” I kiss him in the cheek then shifted my attention to Nana na nakahiga sa bed.

“Nana, ang kulit niyo talaga.” I teased her as gave her a loud kiss on the cheek.

Natawa siya tapos hinawakan ang aking pisngi. “Nagmana kasi ako sayo apo, ang kulit kulit mo kasi.” Pinisil nito ang pisngi ko bago binitawan.

“Nana naman.” Hinaplos ko ang aking pisngi na may konting kirot dahil sa pagkakurot ni Nana. “At hindi ka kaya nagmana sa akin kundi kay Mama. Kayo ang makulit at hindi ako noh, ang bait bait ko kaya.”

Napangiti si Nana tapos hinawakan yong kamay ko. “Don’t take life seriously apo, maiksi lang ang buhay natin para maging seryoso tayo. Have fun and live it to the fullest kasi kung matanda kana katulad ko ay simpleng paglaro lang sa apo mo ay ospital agad ang kababagsakan mo.”