Just Like In The Story <COMPLETE>

Chapter 4

“Upo ka muna…” I said to Blake as we enter the house. After ng pagdemand nya sa port ay dumiretso agad kami sa bahay. Halus hindi na nga ako nakapaalam sa kanila ni Faith dahil kinaladkad na ko nito pauwi. Paper bag lang naman yun, sana maawa naman sya sa akin as may crush sa kanya. Haixt! Bakit ba kasi hindi ako crush ng crush ko??

“Wala ka ang kasama dito?” Tanong nito as he look around the living room.

“Meron, yong multo sa tabi mo.” Sagot ko dito which I don’t know why I said that. Sa limang araw na kasama ko sila Faith parang nadadala ko na ang kabaliwan nila at ang confidence level. His face become ashen by my answer and looks at me if what I had said was true.

“Joke lang.” I said sheepishly. My shy self suddenly was back from vacation as the butterflies on my stomach started to fluster. He let out a sigh of relief then glare at me as he sit down on the couch.

“I’ll be back.” I mumbled and then went upstairs to take the freaking paper bag that I had hide under my bed. “Bakit kasi may pangalan pa ang paper na to!” reklamo ko ng hinablot ko ito sa ilalim ng kama ko.

“Pahamak na pangalan na yan.” Umupo ako sa kama at hinanap ang pangalan sa paper bag. “Wala naman ah.” I mumbled at wala naman akong nakitang pangalan sa paper bag na to. Dadali akong bumaba na daladala ang paper bag.

“Wala namang family name mo dito ah.” Sabi ko sa kay Blake pakapasok ko ng living room.

“Anong wala?” He said firmly. “Akin na nga yan.” He grabs the paper bag from my hand. He looks inside of the bag and pull out a piece of paper. “Here is the evidence that this is mine.” Pinaypay nya pa ang papel.

“Patingin nga.” I snatch the paper from his hand. Valenciano. Yun yong nakalagay sa papel. “Okay, then sorry. Paper bag lang naman yan. Nagkamali lang ako ng bigay kay Xander.” I reason out.

“Whatever Miss Shriek.” He said rolling his eyes.

“Will you stop calling me that, I have a name you know.” Mataray kong sabi sa kanya.

“I know but I don’t care.” Supladong sabi nito.

Bakit nga ba ako in love dito? Haixt! If it is not because of that beautiful blue eyes of yours. “Then I guess now that you have your precious paper bag, pwde ka nang umalis.”

“May pagkain ka ba dito?” imbes na umalis ay ito ang tinanong nya.

Hindi naman sa ayaw ko syang magstay dahil sa totoo lang gustong gusto ko syang magstay. Pero weird lang kasi na ito ang itatanong nya. ”Bakit? Wala bang pagkain sa bahay nyo?”

“Meron naman siguro pero gutom na kasi ako.” Sagot nito. “So, may pagkain ba dito?” tanong nya ulit.

I shake my head in disbelief. “Meron, pero may bayad.”

“Okay, magkano ba?” mayabang na tanong nito.

Parang ng dodoubt na talaga ang puso ko sa nararamdaman ko sa kay Blake na to. But everytime his gaze meets mine ay parang nasa cloud nine na ako. Pwde ba na wag na lang syang magsalita?

“Isang million..kaya mo?” sagot ko dito.

“Obviously hindi” Sagot naman nito. “Pero obviously wala namang pagkain ng aabot ng isang milyon.”

“Point taken.” Sabi ko na lang, tama naman kasi sya. But it was meant to be a joke. “Cge, titignan ko kung may mapapakain ako sayo,” Ieft him at the living room and went to the kitchen.

Hindi ko talaga alam kung magiging masaya ba ako na andito ngayon si Blake sa bahay namin o maiinis sa attitude nya na ewan. Nilabas ko sa fridge ang cake na binili ko ng isang araw, halus kalahati lang ang nabawas dito. Hindi naman ako matakaw sa cake nu? I slice a large piece for him and transfer it to a small plate. I then went back to the living room with it in my hand.