Just Like In The Story <COMPLETE>

Epilogue

Alumni Homecoming

10 years after

"Blake!Pare! At last nakapunta ka."

Napalingon ako at napangiti ng nakita si Jason.

"Oo nga eh, kamusta na?" Tanong ko sa kanya after we did this man hugged thing as they called it this days.

"Okay naman, ito tatay na." Natawa ito. "Ikaw ba?"

"Okay naman." I answered smiling. "Si Katrina ba ang naging ina ng mga anak mo?" I asked curiousily and teasingly.

Wala akong communication sa kanila after kong umalis ng Pilipinas because I had deactivated all my social network account kaya hindi ako updated sa kanilang buhay. With the social media this days kasi kahit na malayo kayo ay siguradong maging updated ka sa buhay ng mga tao sa buhay mo whether you like it or not.

"Oo naman." Proud na sabi nito. "Hindi mo ba nakita sa FB?" Tanong nito as he leads me to the assigned room that we have for our class batch.

"Sorry but I don't have a FB account." Nahihiyang sabi ko.

"Really?" Gulat na tanong niya. "Diba may FB ka noon?"

"Yeah, I deactivated it after I left." I answered with a sighed.

Tumango lang nito. "Pero paano mo nalaman na ngayon ang Alumni?"

"Sky." I replied. "At mabuti na lang at andito ako ngayon sa Negros for a business expansion kaya pumunta na lang din ako."

"Mabuti na lang pala." Huminto ito homeroom namin noon noong fouth year. "Dito na tayo. For sure magugulat ang lahat na andito ka." Nakangiting sabi nito as we went inside. "Hey guys! Guess whose back?"

"Oh! My! Gosh!" Tili ng isang babae na sa tingin ko ay si Chloe. "Blake Harris Valenciano!"

"Hi." Tipid ko na bati. "Chloe right?"

"Yes! Kamusta na?" Tanong nito tapos pina upo ako.

"I'm good, ikaw?" Tanong ko din, trying to do small talk.

"Okay naman? Ito single pa din." She said batting her eyes at me. Okay. Napangiti lang ako sa kanya bago binalingan yong ibang tao sa room. Mostly kilala ko yong iba, yong iba naman ay hindi ko na maalala. We were freaking one thousand students when we graduated, so yeah, hindi ko talaga kilala halos lahat ng mga kabatch ko.

Nagpaalam ako kay Chloe ng makita ko si Jason na nilapitan ang isang babae sa may corner ng room na may kalong kalong na bata at may ka-usap din na mga babae. Lumapit ako sa kanila na medyo may kaba sa dibdib. Andito kaya siya?

"Hey." Bati ko sa kanila.

"Uy! Blake!" Tumayo si Katrina tapos binigay kay Jason ang anak nila. A cute child at that. "Kamusta ka na? Matagal ka din naman hindi nakita ah."

"Okay naman, ito buhay pa naman." Nakangiting sagot ko. "Kayo ba?" Tanong ko din sabay tingin sa mga nakaupo na si Eliafie, Hannah at Jerica.

"Okay naman kami." Nakangiting sabi ni Hannah.

"But we are more than okay right now ngayon at andito ka na." Dagdag ni Eliafie na parang may kilig.

Napakunot ako ng noo. "Bakit ano ang meron?"

Pero bago pa ako masagot ni Eliafie ay sinapak ito ni Katrina. "Ikaw talaga! Ang bibig mo!"

"Ano? Wala naman akong sinabi na masama ah." Eliafie said defensively.

"Anong wala! Ikaw talaga, oo." Saway ulit ni Katrina dito.

Napabaling na lang tuloy ako kay Jason na kalong kalong ang anak nila. "Anong meron pare?"

Ngumiti lang ito tapos ngumuso sa may pintuan. "Ayan ang meron."

And my heart suddenly skip a beat as I shifted my gaze to the door. There she was. Eliazabeth. God, she looks as beautiful as ever. At parang wala pa ding pinagbago sa kanya. She still looks like the girl I fell in love with ten years ago, the girl who broke my heart and the girl who still have my heart.

Napatingin siya sa akin and I could see that she was also surprise that I was here. At hindi ko alam kung lalapit ba ako sa kanya o hindi.

"Go to her, man." Sambit ni Jason.

And go to her I did. Kahit na hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko sa kanya. Should I say hi first then ask her how she is? I am really curious on how she is. May pamilya na din kaya siya katulad ng kaibigan niya? Or is she still single? Or does she have boyfriend? Or maybe a fiancé?

"Hey." She mumbled as I stop in front of her.

"Hey." I greeted back, breathelesly. "Kamusta ka na?"

"Okay naman. Ikaw ba?" Nakayukong sambit niya. Why is she shy in front of me? Is she still guilty of what she did ten years ago?

"Okay naman." Sagot ko. "Uhm, gusto mong lumabas?"

"Ah.." Pag-aalangan niya tapos napatingin sa barkada niya. "Uhm, sure."

Napangiti ako at inakay siya sa labas at umupo kaming dalawa sa isang bench sa science park. We were both silence at hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. God, this girl would make me tongue tied.

"Liz.."

"Blake.."

We both said and we both let out a chuckled.

"You go first." Wika ko.

Napakagat siya ng labi. "I'm glad that you came back." She said sheepishly with a shy smile on her lips. Her lips. How I miss kissing her lips.

Napangiti ako sa sinabi niya and out of familiarity I took her hand and gave it a light squeeze.

"I'm also glad that I came back."

THE END

Thank po sa pagbasa ng story na to. Sana nagustohan niyo :)