NO TIME TO DIE - Katelynn Mergel

A final DA session

'Wat is het plan voor vanavond, Kat?' vraagt Marcel met een grijns op zijn gezicht. 

Hij, Ginny Wemel, Loena Leeflang en ik staan op de zevende verdieping voor de muur waar de Kamer van Hoge Nood zich bevindt. Over een klein halfuur zullen ze de laatste ontmoeting hebben met de Strijders van Perkamentus voor de kerstvakantie begint. 

Ik sluit mijn ogen voor enkele seconden en wens dat de Kamer zich aan ons toont. Vanavond zullen we net een andere sessie hebben dan normaal, om meerdere redenen. 

Als de deur langzaam verschijnt, geef ik een knipoog aan Marcel. 

'Kom mee en aanschouw.'

Met zijn vieren lopen we de deuren door en worden begroet door een compleet nieuwe creatie van de Kamer. 

'Wow,' stamelt Ginny naast me, voor het eerst sinds lange tijd weer onder de indruk. Naast haar kijkt Loena met een grote glimach de Kamer rond. Ik kijk trots naar onze nieuwe schuilplaats.

Tot nu toe hebben we altijd gewerkt met de oefenzaal die we ook in ons vijfde jaar hadden. Het werkte goed en de zaal was zeker groot genoeg, maar naarmate het jaar vorderde bood het ons niet meer genoeg faciliteiten. 

We bereiden ons nu voor op een oorlog. Behalve training moeten we ook leerlingen kunnen verzorgen bij verwondingen, we moeten een schuilplaats hebben met onderdak voor meerdere dagen, we moeten onderzoek kunnen doen zonder naar de bibliotheek te moeten, en zo kan ik nog wel even doorgaan. 

Op dit moment is de Kamer even groot als de Grote Hal beneden en ingedeeld in meerdere sectoren. Er is een oefenruimte, met verschillende voorwerpen en dummies om spreuken op te oefenen, er hangen hoog bovenin al enkele hangmatten klaar voor onderduikers, er is een heuse badkamer in de hoek. Links van hun zijn meerdere banken en tafels bij elkaar gezet, zowel voor ontspanning als vergaderingen. Door de hele ruimte zijn stoelen geplaatst. 

Als ik naar de muur tegenover ons kijk zie ik als eerste vier identieke vlaggen, een voor elke afdeling. Boven de vier vlaggen hangt een vlag met het wapenschild van Zweinstein zelf. Rechts naast de vlaggen hangt een enorm prikbord aan de muur met een lange tafel ervoor, perfect voor onderzoek en het opzetten van een radiostation. 

De ruimte wordt afgemaakt door een kleine ziekenzaal, die wordt gescheiden van de rest van de Kamer door meerdere grote boekenkasten vol boeken. 

'Jij, Katelynn Mergel, bent een genie,' zegt Marcel, zijn grijns nog steeds op zijn gezicht. 'Dit is perfect als permanente schuilplaats voor leden!'

'We zullen het ook wel nodig hebben,' zegt Ginny als we naar de bankstellen lopen en ons erop laten vallen. 'We zien steeds meer leerlingen met heftige verwondingen en ik denk dat sommige erg graag zouden willen onderduiken, zeker na de kerstvakantie.' 

Ook mij is het opgevallen dat alle straffen steeds fysieker worden en veel leerlingen er steeds slechter uit gaan zien. Ook op Ginny's  en Marcels lichaam zijn enkele blauwe plekken en herstellende sneeën te zien. 

Over korte tijd zullen mensen permanent moeten verdwijnen van Zweinstein. Het is onvermijdelijk.

'Het enige wat we niet lijken te hebben is een keuken,' zeg ik, terwijl ik even de ruimte door kijk. 'Daar moeten we dan wat voor regelen, maar dat kan vast met de huiselven.'

'Dat lossen we later wel op,' zegt Ginny, en haar ogen lichten op als de deuren van de Kamer open gaan en de eerste leerlingen binnen druppelen. 'We hebben werk te doen nu.'

Binnen een halfuur zijn bijna alle leden van de SVP de ruimte in gekomen, de meeste vol bewondering bij het zien van de verandering. Nu hebben we ons verzameld bij de oefenzaal.