NO TIME TO DIE - Katelynn Mergel

Which sacrifices are you willing to make

Het was een vertrek dat in geen enkel opzicht op de rest van het magische en vriendelijke Zweinstein leek. De martelkamer was klein en beklemmend, met vervallen muren, bedekt met vochtplekken en getuige van een duitstere geschiedenis van het kasteel. Het geluid van zacht druppelend water echoot door de ruimte, wat de sfeer alleen nog maar luguberder maakt. Geen enkel straaltje zonlicht bereik deze ruimte, waar alleen zicht in is door een zwakke lantaarn aan het plafond. Schaduwen dansen op de muren, waarom rekken vol met angstaanjagende gereedschappen te zien zijn. 

Ik gruwel bij het aanblik van de kettingen, messen, tangen, handboeien en nog veel duistere voorwerpen, die nooit een ander doel hebben gekend dat mensen pijn doen. 

Dan richt ik me tot de eigenaar van de stem die ons preekte. 

Pansy staat met stralende ogen naast Ginny, haar handen in haar zij en de schaduw van een glimlach op haar gezicht. 'Ik dacht dat jullie nooit zouden komen, Kate.'

'Hoe ben jij hier terecht gekomen, Pans?' vraag ik verward, terwijl Tracey, Simon en Goldstein meteen op Ginny duiken en te werk gaan met de ijzeren kettingen die zich om haar handen en voeten bevinden. 

Pansy grimast. 'Ik liep per ongeluk de Kragge's tegen het lijf toen ze Wemel meenamen. Ze weten over onze vriendschap, maar denken blijkbaar dat die zo oppervlakkig is dat ik nog altijd aan de kant van mijn familie sta. Ze bevolen me mee te komen om te helpen.' 

Pansy huivert en direct valt er een donkere schaduw over mijn gezicht. Wat hebben ze Ginny wel niet aangedaan als het Pansy, iemand die veel heeft meegemaakt, zo van streek heeft kunnen krijgen? 

'Ik kon haar niet alleen achterlaten met die twee, Kat. Ik- ik heb haar toverstok. Ze duwden hem in mijn handen. Ik denk dat het beter is als jij hem neemt.' 

'Kate... de munt,' fluistert Ginny achter mij met gebroken stem. Goldstein was bezig met de laatste ketting aan haar voet, terwijl Tracey de Griffoendor overeind houdt.

Vliegensvlug pak ik de munt uit mijn zak, die ook ik heb doen voelen verhitten. Weerkaatsend in de zwakte van de lantaarn lijkt het goud van de munt feller dan het hoort te zijn. Ik hou hem net boven mijn hoofd om de tekst erop goed te lezen, en knijp met mijn ogen. 

Ze komen.

'Fuck.'

'We moeten hier weg! Ze komen eraan!' roep ik direct naar Goldstein, Simon en Tracey, en ik schiet hun kant op. Precies op dat moment begeeftook de laatste ketting aan Ginny's been het en valt ze naar voren in Tracey's armen. De Zwadderaar hijst direct Ginny omhoog en ondersteun haar bij haar oksel. Ze knikt naar mij.

'We hebben haar. Let's go.'

Met zijn zessen lopen we de gangen van de kelders weer in, met Pansy achter ons aan. Boven ons is het rumoerig. Er klinken harde stemmen door elkaar, veel voetstappen en de schilderijen aan de muur kijken elkaar onrustig aan. 

'Katelynn,' sist Pansy als we de hoek om komen. 'Petrificeer me.' 

'Wat?! Ben je gek geworden?'

Ik kijk Pansy ongelovig aan. Wat gaat er in haar hoofd om dat ze nu wilt dat ik haar vervloek, juist nu we zo dichtbij zijn. Pas als ik in haar ogen kijk, die altijd vlammende en calculerende ogen, zie ik de gedachtes achter de opmerking.

Petrificeer me zodat de Kragges denken dat ik nog steeds aan hun kan sta. Zodat ze denken dat ik geprobeerd heb jullie te stoppen. Zodat ik nog steeds mijn cover kan behouden en jullie kan helpen met jullie missies.

'Doe het gewoon,' fluistert ze.

Ik kijk haar nog een keer lang aan en een vlaag van trots valt over me heen. 

'Dit kan pijn doen,' zeg ik verontschuldigend, terwijl ik mijn toverstok op Pansy richt. Ze sluit haar ogen ter voorbereiding. 'Petrificus totalus'.

Direct valt Pansy achterover, haar lichaam slap, en ik kan nog net haar opvangen zodat ze niet een enorme hersenschudding er aan over houdt. Op het moment dat ik haar zachtjes neerleg op de grond, hoor ik kreten komen van verderop in de gang. Goldstein, Tracey en Ginny waren verder voorop gegaan terwijl ik met Pansy in gesprek was.

En ik ben bang dat onze eenvoudige vluchtweg hier ten einde komt. 

Direct sprint ik de hoek om, waar lichtflitsen al vandaan kwamen, en kom terecht midden in een slagveld. De portretten aan de muur gillen. De fakkels zijn uit of flikkeren gevaarlijk. Zwarte strepen laten de schade zien aan de muren in de kelders. Maar niks komt uit boven de dansende regenboog van vloeken en spreuken die zich weerkaatsen tegen alle wanden. Er klinken klappen, gegil en gescheld van beide kanten. 

Tracey en Goldstein vuren met een noodsnelheid een heel arsenaal aan defensieve spreuken af. Tegenover ze staan de Kragges met rode, bijna ontploffende, gezichten, geflankeerd door Korzel. Waar Kwast is, geen idee. Het zou me niet verbazen als ze die boven het ziekenhuis in hebben gewerkt. De Kragges en Korzel vuren net zo snel hun, lichtelijk illegale, vloeken onze kant op en het is duidelijk dat Tracey en Goldstein moeite hebben met bijhouden. 

Achter ze staat Simon, met een hand die tegen zijn linkerzij drukt en zijn andere arm die Ginny omklemt. Ondanks al haar doorzettingsvermogen is het duidelijk dat alle marteling zijn tol heeft gekost bij de roodharige. Haar huid is grauw, haar ogen vallen constant dicht, en haar benen begeven het keer op keer. 

'Daar ben je! We hebben je nodig man,' schreeuwt Simon naar me als hij me ziet naderen. Zijn gezicht is verwrongen van pijn. 'Ze hebben me geraakt. Ik weet niet wat voor spreuk het was. Hoe komen we hier uit?'

De muur van Goldstein en Tracey geeft me enkele waardevolle seconden om na te denken. Mijn ogen schieten van de Kragges naar mijn vrienden, en de omgeving om ons heen. Er zijn weinig opties. We zijn nog niet in de buurt van een van de geheime tunnels en het is duidelijk dat we dit gevecht niet makkelijk kunnen winnen. 

Uit mijn zak haal ik ons laatste redmiddel, en ik duw het leren notitieblok in Simon's handen. 

'Het is de Viavia. Ik stuur Tracey en Goldstein naar je toe op het moment dat ik hem activeer. Hij brengt jullie naar de ingang van de Kamer. Meer kunnen we niet doen.' 

Mijn ogen boren zich in die van Simon, hopend dat hij de ernst van de situatie begrijpt. Er is geen tijd voor discussie nu, en ik weet wat ik kan en niet kan. Hopelijk. Simon knikt en zijn knokkels worden wit van de grip die hij op het boek heeft.

Ik draai me naar Tracey en Goldstein, stap in hun midden en meng me direct in het onophoudende gevecht. De toevoeging van een derde persoon brengt wat verlichting voor de twee Strijders, en direct kijken ze me smekend aan.

'Wat doen we?' roept Goldstein over het geluid van alle vloeken uit.

'Luister goed!' schreeuw ik terug, terwijl ik een langdurige spreuk afschiet op de Kragges en Korzel. 'Als ik zeg 'nu' dan stoppen jullie met het gevecht en pakken jullie Ginny en Simon. Simon heeft de Viavia. Ik zorg voor afleiding. Er is geen tijd voor vragen. Ik zie jullie weer als we veilig zijn.'

'We vertrouwen op jou, Kate,' antwoordt Tracey in een toon die me duidelijk maakt dat ze het er niet mee eens is maar er niet tegenin zal gaan. Goldstein knikt simpelweg, te gefocust op het gevecht om te antwoorden. 

Ik werp een blik naar achter, waar Simon nog steeds Ginny overeind houdt en mij gespannen in de gaten houdt. Dan focus ik mijn krachten volledig op de Kragge's, die vanalles schreeuwen wat ik niet kan verstaan.

'Ren in drie... twee... een... NU' schreeuw ik. Ik vuur een krachtig schild op de Kragge's af, terwijl Goldstein en Tracey hun spreuken loslaten. Direct draai ik me om en activeer de Viavia met een snelle zwaai van mijn toverstok. Het boek begint te gloeien. Tracey en Goldstein duiken op Simon af en grijpen zowel hem als Ginny. Er klinkt een luide knal.

Ze zijn weg. 

Maar het was toch een miliseconde te laat. Het moment dat ik me weer wil omdraaien richting de monsters die ik leraren moet noemen, schiet er een snijdende pijn door mijn onderlichaam en zak ik in elkaar.

...............................................

Welcome back! Wat zou er gebeurd zijn? Wordt Katelynn gevangen genomen?