NO TIME TO DIE - Katelynn Mergel

Destroyed

Enkele seconden is het doodstil in de ruimte. Dan klink vanuit een hoek een harde gil, gevolgd door geschreeuw. 

Chaos breekt uit. 

Overal verschijnen dooddoeners, of verdwijnselen de gasten van het feest. Verschillende spreuken vliegen ons rond de oren en al snel is er niks meer over van het feest. 

Door de angstige gasten heen banen Hermelien en Harry zich een weg mijn kant op, met paniek op hun gezicht. 

'Kate, Theo, jullie zijn ongedeerd!' zegt Hermelien opgelucht. 

'Zoek Ron en ga weg van hier,' roep ik naar ze, terwijl ik een vloek afvuur. 'Ik vind jullie later wel.' 

De twee knikken en verdwijnen weer in de menigte. Ondertussen blijf ik vloeken afvuren, nu geflankeerd door Ginny en Loena, met Theo schuin achter me. De dooddoeners blijven maar komen en langzaam raken ze in de meerderheid. 

'Kate, ik kan hier niet zijn,' schreeuwt Theo naast me. 'Ze kunnen me niet zien!' 

Als ik omkijk kan ik de angst op zijn gezicht zien, terwijl zijn ogen van mij naar de dooddoeners schieten. Hij heeft gelijk. De kans is groot dat zijn vader niks heeft gezegd over de verdwijning van Theo, omdat dat zijn reputatie in gevaar zou brengen. Als de dooddoeners hem dan nu herkennen hebben we een groot probleem. 

Ik knik naar hem en grijp zijn hand. 

'Breng jezelf in veiligheid. Ik ben zo terug,' schreeuw ik naar Ginny en Loena. Ginny kijkt ons even aan met een vastberaden blik en knikt. 

Dan verdwijnsel ik mezelf en Theo weg van de ruimte. We landden midden in de hal van ons huis en de plotselinge stilte is overweldigend. Alleen ons gehijg en de voetstappen van de honden verderop in het huis zijn nog te horen. 

'Je bent niet gewond toch?' vraag ik aan Theo, die zijn hoofd schudt. 'Mooi. Volgens mij ben je nog de enige hier. Ga het huis niet uit tot de rest terug is.' 

Ik laat zijn arm los en loop een paar passen naar achter. 

'Wacht, Kate! Wat ga jij dan doen?' 

'Terug,' zeg ik zacht. Geschrokken kijkt Theo me aan en ik staar even naar de vloer. 

'Je bent er ongedeerd vandaan gekomen, dan ga je toch niet weer terug?' vraagt hij verontwaardigd. 

Met een scheve en ook wel sombere lach kijk ik mijn vriend aan. 'Je weet dat mijn leven me minder waard is dan dat van mijn vrienden, Thé. Ik zie je nog wel.' 

Zonder hem de discussie te laten voortzetten, verschijnsel ik weer terug naar het slagveld. Deze discussie heb ik al oneindig vaak met Theo gehad en ik weet dat hij gelijk heeft. Ik cijfer mezelf weg als het gaat om mijn vrienden. Als ik mijn leven zou kunnen opofferen en daarmee hun leven zou kunnen redden, zou ik het zonder twijfel doen. 

Zo te zien is de strijd nog in volle gang als ik aan de zijkant van het tentdoek verschijn. Bijna direct zie ik Noah, Fred en George rechts naast me en al spreuken afvurend kruip ik naar ze toe. 

'Iedereen ongedeerd?' roep ik, waarna ik een spreuk afvuur die zijn doel net mist en in plaats daarvan een tafel aan flarden schiet. 

'Iedereen ongedeerd,' bevestigt Fred naast me. Met zijn vieren gaan we zij aan zij staan en vuren spreuk na spreuk af op de nog aanwezige dooddoeners. Ze zijn met veel, maar we laten ons niet klein krijgen. Van de mooie zaal is niks meer over. 

'Geef ons Harry Potter en jullie zullen gespaard blijven!' galmt opeens een zware stem door de zaal heen. 

Noah en ik kijken elkaar even aan, waarna ze knikt en voor me gaat staan als bescherming. Het is grappig om te zien hoe goed wij elkaar kennen.