NO TIME TO DIE - Katelynn Mergel

The last heir

Theo voelde zich leeg.

Een hol gevoel bonkte zachtjes in zijn lichaam. Een gapend gat wat hem van binnenuit zou verzwelgen. Het enige wat hij nog verder voelde was een diepe, kloppende pijn.

Hij was Tracey kwijt voordat hij haar überhaupt volledig had.

Hij had eindelijk kunnen voelen en toen werd het meteen van hem afgenomen.

Hij had zijn hart geopend om hem direct weer te sluiten.

Theo keek naar de dooddoeners recht voor hem. Aan zijn zijde stonden Draco, Fred en George. Ze maakten een goed team met zijn vieren. Sterk, snel, genadeloos, en van alle markten thuis.

Hij stuurde een nare vloek op de dooddoeners af. Het miste zijn doelwit net.

Hoe kan men zich zo geconcentreerd en zo afgeleid tegelijkertijd voelen?

Hij had Draco's blik gezien toen Katelynn hem het nieuws vertelde. De woorden klonken ver weg voor hem, als een nieuwsbericht dat werd voorgelezen. Misschien was dat voor Katelynn ook wel zo. Het was makkelijker om de emoties af te sluiten op die manier. Draco, echter, voelde alles. Zijn gezicht was open, geschokt. Hij keek gepijnigd naar hen, en toen met medelijden.

Theo hoefde zijn medelijden niet.

Na de gebeurtenis- dat is hoe hij het bleef noemen om de afstand te houden- week hij niet van Katelynns zijde. Waarom zou hij? Zij was immers het enige wat hem nog in leven hield, zowel fysiek als mentaal.

Ze was altijd al zijn reddingsboei geweest.

Het was ironisch, werkelijk, hoe hij haar ooit zo kon haten, nog in hun vijfde jaar, en hoe ze nu nog het enige was wat hij werkelijk liefhad. Het enige wat het lijden waard was.

Het andere was van hem afgenomen.

Hij blies zijn adem trillend uit, en focuste zich weer op de vijand die recht voor hem stond, en niet de vijand in zijn hart. Zonder twijfel haalde hij uit met elke spreuk die hij ooit geleerd had, en met zijn vieren overmeesterden ze achter elkaar dooddoener na dooddoener.

Toen liet Katelynn de gang ontploffen.

Niet helemaal, maar zo voelde het wel. De golf van magie die over hun heen rolde was krachtiger dan enige die Theo ooit had gevoeld. Krachtiger dan zijn eigen vader ooit had gekund. Hij was dan ook totaal niet verbaasd dat alle dooddoeners verspreid door de gang lagen. Bewegingloos.

Het beangstigde hem.

Met wijde ogen keek hij naar de lichamen, zijn hart inmiddels kloppend in zijn keel. Voor hem lagen een tiental verslagen dooddoeners, en Katelynn leek alsof ze net een Zwerkbal wedstrijd had gehad. Zelfs haar magie voelde hij nog zachtjes zoemen.

Hij keek, nerveus, hoe zij en Zwarts langs de lichamen liepen. Even liet hij zijn blik naar Draco glijden, die net zo angstig leek als hij zich voelde. Wat zou Draco denken?

Theo kreeg de kans niet om er verder over na te denken, want zijn naam werd geroepen door de Mergel zelf. Scherp en dringend.

Urgent.

Hij voelde het bloed uit zijn gezicht trekken toen hij zich realiseerde dat Zwarts en Mergel over een lichaam heen stonden. Met loden passen naderde hij het tweetal, zijn blik gezicht op de persoon op de grond.

Hij had een vermoeden wie het was, en toch verstijfde hij het moment dat hij het gezicht zag, het masker aan de kant geschoven. Zijn oren suisden. Hij voelde hoe Kate haar hand op zijn schouder legde en er even in kneep.

Voor hem lag zijn vader.

Hij ademde niet.

'Ik wist niet dat hij zich in deze groep bevond,' mompelde Katelynn, haar stem laag. 'Het spijt me.'