NO TIME TO DIE - Katelynn Mergel

Always giving, never taking

Ik kende het gevoel van rouw. Ik kende de ontkenning, de pijn, de woede en het verdriet. Ik kende het gapende gat in je hart dat nooit meer helemaal leek te genezen. Ik kende de blikken van medelijden en de twijfels wanneer mensen het over de overledene hadden.

En toch kende ik het niet goed genoeg.

Want toen ik daar, in de Grote Zaal, mijn vader en zus zag liggen, brak de wereld in duizend kleine stukjes uiteen. Van alle onvoorspelbare verliezen die we vandaag zouden lijden, waren dit wel de laatste die ik voor me had gezien.

Toen Fred aan Noah's hoofdeinde op zijn knieën viel, haar hoofd trillend beetpakte en nog één laatste keer kuste, wist ik dat dit een wond zou zijn die eeuwig zou bloeden.

Sirius greep me nog steviger vast en ik voelde mezelf aan zijn gewaad klampen alsof het de laatste hoop was die ik nog had. De wereld was een waas, de geluiden een ruis en het enige wat nog echt voelde was de dure, maar vieze stof van de mantel.

Iemand anders knielde naast ons neer. Terwijl ik mijn tranen weg knipperde, probeerde ik het gezicht te herkennen. Waar ik Draco, of wellicht Theo, had verwacht, was het Narcissa die op haar hurken zat en met een droevige blik naar me keek. In haar ogen schitterden ongemorste tranen. Ze rustte haar hand op mijn arm. Niet lang daarna kwam ook Draco naast me zitten, zijn gezicht somber. Achter hem zag ik George zijn armen om Fred heen slaan, die schuddend van het huilen zijn gezicht in de schouder van zijn broer begroef. 

Ik weet niet hoelang ik daar heb gezeten, hoelang ik mezelf heb begraven in de pijn van het verlies. 

De werkelijkheid komt pas weer bij me terug als Draco zich naar me toe buigt en in mijn oor fluistert.

'Potter is kwijt, Kat. Griffel en Wemel zijn in paniek omdat ze denken dat hij gegaan is.'

Ik hap naar adem en schiet overeind. 

Hoe kon ik zo stom zijn?

Hoe kon ik zo verdrinken in mijn eigen verdriet, dat ik de allerbelangrijkste persoon helemaal vergat? Dat ik de pijn en de opoffering van hem zo opzij kon zetten?

Narcissa zit tegenover me. Degene die Harry's leven moet redden in het bos, zit recht voor me. Wat gebeurt er als een andere dooddoener wordt gestuurd?

'K-Kate? Wat is er?' stamelt Draco, zijn gezicht bleek. 

Sirius pakt mijn schouder steviger beet. 'Is hij echt gegaan?' Zijn stemt trilt. 

'Nee- nee... nog niet.' Ik sta op. 'Ik moet gaan. Blijf rustig- het komt goed. We zijn er bijna.' 

Draco, Narcissa en Sirius kijken me alle drie me aan met tegenstrijdige blikken. Alsof ze me wel willen vertrouwen dat het bijna voorbij is, maar het gezien de huidige situatie niet kunnen geloven. En misschien hebben ze ook wel gelijk. Er is al zoveel veranderd sinds ik al die jaren geleden heb ontdekt dat deze wereld werkelijk bestaat. Er zijn zoveel mensen nog levend en zoveel mensen juist overleden, die dat niet hadden moeten zijn. 

Hoe weten we eigenlijk of het goed gaat komen?

Ik loop, zo stilletjes mogelijk, de Grote Zaal uit, mijn blik gericht op alle gezichten op de grond van mensen die nooit meer zullen ademhalen. De meesten zijn voor mij onbekend, gelukkig. Enkelen herken ik van de omgang in Zweinsveld, het Ministerie, of de Orde. Mijn gezicht betrekt als ik enkele leerlingen zie. 

Dan zie ik Theo gebukt liggen over een lichaam wat ik eerder heb gezien. 

Tracey en Benno zijn naar de Zaal gebracht en liggen naast elkaar, met gesloten ogen, op de koude grond. Theo's schouders schudden, en mijn hart steekt als ik besef dat er niemand is om hem te troosten. Niet nu.