NOT A HAPPY ENDING ANYMORE

33- New life

Ellie's POV

"Mommy you dont look at dad like that"

I smile. He looks like exactly his father. A younger version.

"Baby dont you miss your dad?" I asked him.

"I miss him" he said tsaka umupo sa lap ko. His Francis Martini. Anak namin ni Seph. Hindi pa namatay si Seph ng araw na iyon. Nacoma sya pero isang himala na nagising pa sya. Tumagal lang sya ng dalawang taon pagkatapos ay namatay na sya. Hindi na kinaya ng katawan nya. Pero maswerte ako dahil kahit dalawang taon lang nakasama namin sya. Malaki na ang pagpapasalamat ko sa diyos. Lalo na't ligtas at malusog ngayon si Francis. His 8 years old now. Tinanggap ko na lang kung ano ang gustong gawin sakin ng dyos. Sumaya naman ako e.

"Mommy will I have a new daddy?" He asked. I smile.

"Yes. But its not Daddy Seph anymore baby" bulong ko sa kanya ng makita kong palapit si Annie at John sa pwesto namin. Mag fofourteen years old na si Annie at dalagang dalaga na syang tignan. She is inoccently beautiful.

"Hi mommy Ellie! Hi bro!" Bati ni Annie samin. Lumapit sakin si John tsaka ko hinalikan sa pisngi.

"Kamusta sa bagong wheel chair?" Kamusta sakin ni John

"Maganda. It suits me" sabi ko sabay ngiti. Paralisado na ko. I cant walk or even stand. But I didnt stop my life. Kahit hindi na ko makalakad thankful ako sa buhay na bigay sakin ng dyos.

Nung binaril kasi ang paa ko hindi ko na nagawa pang makalakad. Ang sabi ng doctor dapat daw ay dinala na ko sa ospital. Masakit para sakin na malamang hindi na ko makakalakad. But the fact na buhay ang anak ko, sumaya ako kahit papaano.
"Mommy Ellie tell me kung gusto mo ng new clothes ha? Samahan kita magshopping" alok sakin ni Annie.

"Tara nga dito" iminuwestra ko ang upuan sa tabi ko.

"Im so lucky to have you Annie. Kayong dalawa ni Francis" tsaka ko sya niyakap. Bata pa lang si Annie nawalan na sya ng ina. Namatay si Alice pero nangako ako na ako ang bahala kay Annie. At masaya kong ako ang nagalaga sa kanya simula pagkabata.

"Me too mommy. Im very lucky." Sabi nya. Tahimik lang naming pinagmamasdan sila John at Francis na naghahabulan dito sa may sementeryo. Tsaka ko tumingin sa puntod ni Seph.

"Hon.. am I ready to love again? Handa na ba ko ulit buuin ang pamilyang hindi natin nagawa?" Bulong ko. Nakita kong papalapit na sila John kaya umayos na ko.

"Ellie busangot na naman muka mo. May masakit ba sayo?" Tanong sakin ni John.

"Wala. Ano ka ba! Uuwi na ba tayo?" Tanong ko. Gusto ko na rin kasi magpahinga.

"Ah.. mauna na kami ni Francis dahil may dadaanan pa kami. Sabi kasi ni Annie ipapasyal ka nya." Sabi nya. napatango nalang ako. Gusto ko rin naman makabonding si Annie kahit papaano.

Nang makita ko silang paalis agad kong tinawag si Annie na abalang tumitingin sa kanyang cellphone.

"Annie!" I calmly shouted

"Yes mommy?" She asked while smiling.

"Who's that?" I said referring to her phone.

"Ah! Just my friends mmy. Dont worry bata pa ko para magboyfriend" sabi nya sabay kindat.

Pilit kong tinatago ang ngiti ko sa mga katagang binitawan ni Annie.

"Good. So di pa ba tayo aalis?" I asked.

"Noo pa mmy. Kausapin mo muna si Tito Seph. Wala pa kasi si manong driver"

Tumango na lang ako. Dati nung nalaman kong hindi na ko makakalakad I feel so helpless na hindi ko maintindihan. I sounded so pathetic pag sinabi kong naisip ko dati na hindi na ko makakapagjogging. Di na ko makakapagswimming. Di na ko makakapagdrive. Pero lahat yan nabura nung dumating sa buhay ko si Francis at sa kakaunting oras na binigay ng dyos samin para makasama si Seph.

"Mommy tell me. Do heartbreaks pained our hearts so much?" Annie asked.

Napapangiti nalang ako. Nung iniwan ako ni Nate I was so devastated pero nalaman ko na misunderstanding lang pala ang lahat. Then Seph. When I loved Seph kahit kelan di ko naisip na magkakaanak kami kasi hindi na ko umasa. Ayokong umasa kasi masakit madissapoint. Pero kahit nagkaanak kami iniwan nya parin ako. Iniwan nya ko hindi dahil gusto nya. Iniwan nya ko dahil yun ang gusto ni Lord. Yun ang kahit kelan hindi ko makakalimutan.

Na kung minsan halos murahin na natin ang dyos dahil sa kamalasan natin sa buhay, ang hindi natin alam tinuturuan tayo ng dyos para maging matatag at matapang. Tinuturuan nya tayong tumayo sa sarili nating mga paa.

"Siguro nak. Pero nasasayo din kasi iyon. Heartbreaks are painful sabi nga nila. Nasasayo na kung titignan mo sya in positive side o kung sa negative side. Basta lagi mong iisipin na may bigger plans sayo si God kaya nangyayari yon." I said.

"Yes mmy. I've learned so much." Sabi nya sabay yakap sakin.

"Come on? Anjan na ang driver natin" aya ko. Tumango naman sya at hinatak na ko sa kotse.

Naglibot, kumain, nagshopping at kung ano ano lang ang ginawa namin ni Annie. Syempre tulak tulak nya ko. Ni hindi mawala ang ngiti ko dahil sa saya. Nang makauwi kami sa bahay ay dahan dahan nya kong binaba.

"Mmy wait me here ah? May kukunin lang ako" sabi ni Annie sabay takbo sa loob ng bahay. Aba't tignan mo yon iniwan ako ng anak ko.

Kaya naman wala kong nagawa kundi itulak ang wheel chair ko papasok ng bahay. Nagulat nalang ako ng biglang may tumulak sa wheel chair ko.

"Humingi ka kasi ng tulong" sabi ni John.
Inirapan ko na lang sya.

"Anong meron?" Tanong ko ng makita kong nagkalat ang mga roses at mga balloon sa loob ng bahay. Bigla nalang lumuhod si John at nagumpisa na kong magpanic. Ready na ba ulit ako?

"Ellie I know its not that romantic. Alam ko din na hindi ganun kabongga pero hindi naman importante yun diba? Ang importante ay yung 14 years na pinagsamahan natin. Ellie hindi ko alam na sayo rin pala yung bagsak ko" tumawa sya tsaka ngumiti. "But I know I made the right decision at alam kong ito na ang right time para sabihin ko itong nararamdaman ko" huminga sya ng malalim "Anikka Gonzales will you marry me or marry me?" Tanong nya.

Napatawa naman ako. Ang ganda ng choices nya ha! Huminga ako ng malalim. Pag humangin ng malakas ngayon sa tabi ko... papakasalan ko na si John pag hindi.... bigla nalang ako kinilabutan sa lakas ng hanging dumaan sa tabi ko. I know its Seph.

"Yes I will marry you" sagot ko sabay yakap kay John na ngayon ay nakanganga.

"YEEEESSSS!" sigaw nila Annie at Francis sa taas. Nakikinig at kasabwat pala sila. Napangiti nalang ako.

Sa kwento ko isa lang ang natutunan ko sa buhay. Yun ay ang di pagsuko. Gano man kahirap, kasakit ang isang bagay patuloy tayong lumaban. Dahil sa bawat pagbagsak may tutulong sating tumayo at lumaban muli. Sa bawat patak ng luha merong magpupunas at magpapangiti saatin. At sa bawat kwento may masayang parte pero hindi doon natatapos ang isang kwento. Hindi pa yon ang ending.

Dito ko natutunan na walang happy ending. Fairytales made us believe that happy endings really exist but our life is not a movie. Our life is a story but we are the on who will make our ending.

And for me its Not A Happy Ending Anymore..

It is happy ending no more.

----------

A/n:

Waaaah naiiyak ako sobra. Huhuhuhu. Finally malapit na malapit na talaga syang matapos. And guys yes you guys! May special announcement ako sa epilogue nito so pleaseee read read it. Hihihi. Will be posting the epilogue tom. Or maybe sa susunod na bukas. Mwahugs"

Re.com.vote. (last na to guys oh pagbigyan nyo naman ako) hahaha.

XxsmlXx
glittersglim