(Yetişkin içerik!!!)
_______________
Eğer iki farklı hayat yaşıyorsanız hayat gerçekten zordu. Eğer o iki hayattan biri üst düzey bir bürokratın kızı, diğeri ise en çok aranan bir suç örgütünün başı olmaksa hayat daha da zordu.
Ben Alina Kozlov...
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
〰️ "Biz birbirimizi aynı sebepten vuramıyoruz Alina. Ne kadar öfkeli olursak olalım birbirimizden de kopamıyoruz." ➰
Bostancı Dayı - Nokta ________________
12. Bölüm🩰 Ben Seni Vuramam
________________
Arabaya yaslanmış ıssız sokakta Afşin ve Yağmur'dan bir haber beklerken yağmur hafif hafif çiselemeye başlamıştı ama birazdan hızlanacağı belliydi. Hava da biraz soğumuştu, üşümeye başlamıştım. Yine de arabaya girmek gibi bir niyetim yoktu. Asil ile aynı havayı olabildiğinde az solursam ruh sağlığım açısından o kadar iyi olacaktı.
Sesini açtığım telefondan bir bildirim geldi. Cebimden çıkarıp ekranı açtım. Bu gizli hatlı telefonumdu ve mesaj bilgi alışverişinin sağladığımız aplikasyondan gelmişti.
Yağmur bir grup kurmuştu. Grup Afşin, Ferman, Merih, ben ve Asil'den oluşuyordu. İlk mesaj Yağmur'dandı ve şu şekildeydi.
"Güneş bugün çalıştığı şirkete hiç gelmemiş."
Ona cevap Merih'den geldi. "Ana merkeze de uğramamış."
"Evine bakmak için gidiyoruz." Mesajı Asil yazmıştı. Zaten hemen ardından camı açtı ve "Hadi!" diye seslendi.
Kapıyı açıp içeri girdim ve bu kez yine bana yaklaşmak için fırsat yakalamasın diye kemerimi bağladım. Arabanın içinin sıcaklığı daha şimdiden iyi gelmeye başlamıştı. Bana iyi gelmeyen tek şey arabanın içini dolduran onun parfüm kokusuydu. Onunla ilgili hiçbir şeyi sevmiyordum belki ama bu koku... Koku anı demekti. Kokular anıları hafızana geri çağırırdı. Onun mistik ve ferah kokusu da beni, anıların evinde, huzur akan odalara götürmeye çalışıyordu.
Huzur kokan odalar...
O odanın zemininde kanlı ayak izlerim vardı artık. Huzur kokan her oda artık kan kokuyordu. İşte onun kokusunu solumak buydu, kan kokusu solumak gibiydi.
Asil arabayı çalıştırmadan önce bana kısa bir an baktı. Titreyişim gözünden kaçmamıştı. Keşke o gün yok saydığı gibi şimdi de bunu yok saysaydı ama o beni her saniye delirtmek için bahane arıyormuş gibi, "Arka koltukta küçük bir battaniye var," dedi.
"İyi böyle," dedim, şükür ki ses çıkarmadı. Gaza yüklenirken ben tekrar öten telefonumu çıkardım.
