Never Say Die!!

27: Love Starts

[ Lea's POV ]

"Garfield!" - hay nako. Onting kiri pa neto, sasabunutan ko na toh to the highest maximum level, wag niya kong i-push!

"Heh! Tumahimik ka nga! Mommy ko bumili nun noh! And FYI , wala pa kong alam na ganyan ang itsura ko ng mga araw na yan."-sasabog na talaga utak ko!

"Bleh ! :P" argghhh

"Sumigi ka Sandra! Sumigi ka!"

"Anong sumigi?"-haha naalala ko kasi yung teacher ko nung 2nd year highschool ako.

"I'm just copying my teacher."

"Psh. Garfield!"

"Stop saying that!"

"Garfield!"

"Stop!"

"Garfield!"

"Blablablablablablabla"-nagtakip lang ako ng tenga ko.

"Garfield!"

"Blablablablablablabla"

"Lea!!"

"Blablablablablablabla"

"Lea! Huy!"

"Blablablablablablabla"-di ko siya pinapansin para manahimik siya, haha! Bleh :P

"Lea! >.<" -alam kong napipikon na siya. I told you! Don't push me.

"Blablablabla------"-an-anong?

"Ano? Natahimik ka noh?"-pagkasabi niya nyan, tumakbo ako papunta sa kusina, nagsuka sa lababo.

"Ang arte? Wala namang suka eh."

"Kadiri ka! Kadiri ! Pwe! Bakit ka naghahalik huh? Did I give you my permission ? huh?"

"Eh ayaw mo manahimik eh."

"What ever !"

"Diba sabi ko naman sayo paninindigan kita. Maging sampu pa anak nat---"-bago niya pa ituloy yung nakakadiri, nakakasuka, nakakahilong salita, sumingit na ako.

"Wait! Wait! Wait! -- First of all, di tayo talo, pangalawa, di tayo magkakaanak ng sampu and last HIN-DI TA-YO MAG-KA-KA-A-NAK kasi hinding hindi kita papatulan noh!"

". Sakit mo naman magsalita. Kung alam mo lang! Akala mo ba madali sakin toh! Psh pasalamat ka mahal kita, at kapag nagmahal ka ng lalaking katulad mo, na pandidirian ka! Wag na wag kang lalapit sakin at iiyak, at sasabihing nasaktan ka! Kasi karapdapat sayo ang salitang KARMA! Di ka marunong magpahalaga!"-umalis siya bigla. Masakit ba ako magsalita? Sinabi ko lang naman na di kami talo diba? Bakit ganun siya makareact? Bakit parang nasaktan ako sa sinabi niya? Bakit parang bumaon sakin lahat ng sinabi niya? May nararamdaman ba siya?

Humiga lang ako sa kama ko at tumitig sa kisame. Nakatitig lang ako dun at iniisip lahat ng sinabi niya.

Sakit mo naman magsalita. Kung alam mo lang! Akala mo ba madali sakin toh! Psh pasalamat ka mahal kita, at kapag nagmahal ka ng lalaking katulad mo, na pandidirian ka! Wag na wag kang lalapit sakin at iiyak, at sasabihing nasaktan ka! Kasi karapdapat sayo ang salitang KARMA! Di ka marunong magpahalaga!

Di marunong magpahalaga? Ano ibig niyang sabihin?

Kung alam lang alin? Madali? Mahal? Pandidirian? Lalapit? Iiyak? Nasaktan?Karma? Halaga? Arghhhh! Ang sakit sa ulo.

Niyakap ko nalang yung unan na gift ni Sandra sakin. Oo gift niya. Gift niya daw yun para sa mga birthday ko na wala pa daw siya sa buhay ko. Dadagdagan pa nga daw niya yun eh. Para daw wala siyang na-miss na birthday ko na walang gift. Sweet niya noh? Teka? Ano pinagsasabi ko? Haishhh.

Nagtaklob nalang ako ng kumot at natulog.
..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
*tok *tok *tok!

Sa gitna ng mahimbing kong paghilik, may kumatok nanparang may gera sa labas. Anong oras na ba? 7:38 na ng gabi ah! Ano ba meron? May zombie ba sa labas. Kung makakatok naman toh---- *tok *tok *tok

"Sandali naman! Eto na oh!"-kaloka! Sino ba naman kasing . Tss.

"LEA! BUKSAN MO TONG PINTO!"

Binuksan ko na yung pintuan ko. At pagka bukas na pagkabulas ko ng pinto,

"AYON! LUMABAS KA DIN! AKALA KO DI MO KO KAKAUSAPIN EH.""-bakit ganto tong babaeng toh? nakakahiya naman.

Pinasok ko muna siya sa loob. Inaalalayan ko siya kaso sabi niya,

"Kaya ko noh! Haha!"

"Lasing ka ba?"-uminom yata toh eh.

"Ako lasing? Haha di noh!"

"Anong hindi! Tssk . Kababaeng tao naglalasing ka,"

"Wow ah! Concern! Haha. Di nga ako lasing! Tipsy lang !"

"Tss. Ano ba yan! Teka kukuha kita ng kape."

"Wag na!"-hinatak niya ko paupo sa tabi niya.

"Anong wag na? Eh lasing ka nga oh! Pano ka uuwi?"

"Bukas na! Bukas na!"

"Bukas? Di pede hahatid kita sainyo!"

"Di pede magagalit si mommy. Atsaka sabi ko dito ko tutulog."

"Ano? Di pede!"

"Haha! Wag ka mag-alala , sisiguraduhin kong walang mangyayari satin. At kung meron man. Haha ako bahala sayo!"

"Magpahinga ka na nga lang"-nakakaawa din toh ah, kahit papaano.

"Psh. Crush mo ko noh? Haha. Ang feeler ko noh. Pero alam mo Lea, dapat nga di na ako magpapakita sayo eh, dapat nga last ko na kanina. Pero naisip ko, puntahan muna kita ngayon!"

"Lasing ka na! Magpahinga kana!'-tumayo na ako pero bigla niya nalang ulit ako hinatak paupo sa tabi niya.

Sinandal niya ulo niya sa balikat ko.

"Di ako magpapahinga hanggat di ko nasasabi sayo yung gusto kong sabihin, di pwedeng matapos yung araw na toh hanggat di ko na sasabi."-tumingin siya sakin, bakit ganyan siya makatingin? Ano nangyayari sakin? Author! Bakit ganto pinaparamdam mo sakin. Sinandal niya ulit ulo niya sa balikat ko at nagsalita. "Kaya dapat makinig ka sa lahat ng sasabihin ko. Okay ba yun?"

"Osige sige, ano ba yun?"

"Di ko alam kung bakit ako nagkagusto sayo, sabi nila kailangan may dahilan ang lahat, bakit lumipas yung mga araw, naramdaman ko nalang bigla ito. Di ko maipaliwanag. Minsan nga kinakausap ko sarili ko eh, mukha kong tanga noh? Kinakausap yung sarili? Lagi kong tinatanong sa sarili ko kung ano ang dahilan, pero bakit di ko maisip ang dahilan kung bakit kita nagustuhan. Okay na siguro yung kaibigan lang tayo noh? Kasi dun matatanggap mo ko, hmm. Alam mo kahit nakakasakit ka na, tandaan mo nandito parin ako, kapag wala nang gustong pumatol sayo nandito lang ako. Kaya kahit di kita pinapansin, wag mong iisipin na di ko sasagutin ang tawag mo, okaya di ako pupunta kapag pinapapunta mo ko, tulad nga ng sabi ko, nandito lang ako. Kaya kapag may kailangan ka nandito lang ako, okay?"-tumingin siya sakin at sinabi ang hinding hindi ko makakalimutan na salita. "Ang tanga ko noh! Minahal kita."

At natulog na siya. Parang naubos ang baklang kaluluwa ko, parang nawala lahat ng pagka-interes ko sa lalaki. Parang naiiyak ako sa sinabi niya. Pakiramdam ko masama ako.

Bumulong nalang ako sakanya.

"Sorry Sandra, di ko pa kaya maging lalaki, pero mahal kita, babawi ako sayo, babawi ako sa lahat ng kabutihang ginawa mo. Goodnight"

And the night ended.